Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Η λέξη που εφηύρε ο Διάολος

Πόση θλίψη είναι που αναβλύζει απ'τις ψυχές, ή μήπως απ'τα μάτια, των ερωτευμένων ανθρώπων... Τι τρέλα δύστροπη, παράνοια, είναι αυτή, που ωθεί τους λογικούς ανθρώπους να δρουν τόσο απροσδόκητα παρανοϊκά και να σκύβουν το κεφάλι σ'ένα ανήλικο θεό...; Και τι πόνος απόλυτος, θρήνος, είναι αυτός που κατοικεί στους καθρέφτες της ψυχής αυτών που απώλεσαν τ'όνειρά τους...
Εγώ κατοικώ στη παλάμη του θεού και με πάει όπου Αυτός θέλει, ένας διάβολος κάπου-κάπου γελά και με φωνάζει, αν κατάλαβα καλά ποθεί να με κλέψει, μα δεν με νοιάζει πια!
Έχασα μια λέξη...ο ανίερος εκφυλισμός, η πείνα για σάρκα, την έκρυψε μέσα μου βαθειά. Ω, της αγάπης ιέρεια! Ω, του ερέβους μου σκότος! Ω, του ήλιου μου φως! Ω, του ουρανού μου αιθέρα...! Η πεμπτουσία του ταξιδιού στο οποίο με ώθησε η αναζήτησε μιας λέξης και μόνον, αθώας, με τυραννεί... Χάιδεψέ μου κι απόψε το μυαλό, ένας λαβύρινθος του Μορφέα αρκεί, υποθέτω. Έχω ταξιδέψει στην άκρη του κόσμου, στο τέλος της γης, έχω δει τέρατα να κλαίνε κι έχω δει την αγάπη να γίνεται φόνος, τον πόθο να γίνεται κατοικίδιο ενός γέρου, στριμμένου θεού...
Έχω βαρεθεί να υπάρχω εδω γύρω...δώσε μου τη λέξη μου...τάραξέ μου τα νερά κι ας πεθάνω αμαρτωλός...
Τουλάχιστον θά'μαι εγώ.

Ίντα άστατη τούτη η γενιά...εν βαρετά, στες ράσιες μας, τα λάθη των τζιαιρών...είμαστεν ρίφκια που βουρούν ξίδιτα μες τους κάμπους...εδίσαν τες ψυσιές μας τζι εκάμαν τες ούλλες Μιαν...τωρά για να ζήσουμεν, κομμάτιν μιας ψυσιής, καθένας μας εν να γίνει...



Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Λονδίνο, Λάρνακα, Θεσσαλονίκη

Έναν ταξίδι έννεν η ζωή...? Ένα διαρκές ταξίδι να αποφύγεις το αναπόφευκτον. Τζιαι βουράς ποτζιεί-ποδά όπως τον αρκόσιοιρον τον πανικοβλημένον που κουτουλλά που δεντρόν σε δεντρόν ώστι να φέρει τον νουν του.

Έφυα....πάλαι. Έφυα τζιαι ησύχασα όμως. Τζιαι τωρά εβρέθηκα στη Θεσσαλονίκη με ένα διαμέρισμα κουκλί που κάτω που την Καμάρα τζιαι τη Ροτόντα. Εβρέθηκα ξανά να περπατώ μέσα σε τούτη την πόλην που κάμνει με τζιαι νιώθω ξανά ΣΠΙΤΙ.

Ήταν κάπως τραγικό το πόσο γλήορα έφυα που το Colchester. Απλά ειδοποιήσαν με ότι εν να έσιει πανελλαδικήν απεργία τζιαι αν έκοφκα μέσα εν θα μπορούσα να πάω πούποτε. Έπρεπε λοιπόν να φύω Δευτέρα νύχτα για να βρεθώ Τρίτην πρωί στην Μητέρα Πατρίδα... Έκοψεν μου εισιτήριο η αρφή μου τζι έπρεπε να βουρήσω να πάω κάτω πόλη να γοράσω μιαν handbag, να έρτω πίσω να πακετάρω να πιάσω λεοφορείο τζιαι να πάω Heathrow!!

Επήα λοιπόν, εκατάφερα τα τζι έχασα το πρώτο λεοφορείο, επερίμενα το δεύτερο τζιαι που τη σύγχιση μου εμπήκα σε λάθος λεοφορείο που με έφκαλε στο σταθμό του τρένου!!! Εθεώρησα το θείο οιωνό τζι έδωκα μες το τρένο φουρκαστός. Έφτασα Λονδίνο, έπιασα ταξί γιατί ήταν να φκει ο κώλος μου μες το underground με μια βαλίτσα, μιαν handbag, θήκη του laptop τζιαι κιθάρα!!! Επλέρωσα τα μαλλοτζιέφαλα μου φυσικά. Ετράβησα τα τελευταία λεφτά που είχα γενικώς για να πλερώσω τα έξτρα κιλά των βαλιτσών τζιαι φυσικά κάποιος τζιειπάνω μ'αγαπά πάρα πολλά γιατί ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ όσα έπρεπε να δώσω.

Εν πειράζει που εν είχα ούτε για νερό στο Heathrow. Έφτασα καταϊδρωμένος Λάρνακα όπου είχα σύνδεση πτήσεων. Είδα τη μάνα μου τζιαι τον τζιύρη μου. Εκατάλαβα πως εβασανιστήκαμεν τζιαι οι θκυο τούτον το διάστημα. Μακάρι ναν πάντα καλά τζιαι οι θκυο τους, τωρά που έφυα τους εκτίμησα....λάθος μου. Όπως τζιαι νά'σιει. Εμπήκα μες το αεροπλανούιν μου τζι έφτασα δακάτω.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ.

Εν η τρίτη φορά που την επισκέπτομαι. Εν διαφορετικό το αίσθημαν όμως. Αλήθκεια νιώθω πολλά οικεία στην Ελλάδα. Μπορεί να είμαι απλά ακόμα ένας κυπραίος φοιτητής που ηύρα παρηορκάν στην αγγαλιάν της αλλά νιώθω λες τζιαι αγκαλιάζει με η μάνα μου. Τούτος ο τόπος έσωσεν με που την Αγγλία...σημαίνει πάρα πολλά για μένα. Δαμαί μπορώ άνετα να ξεκινήσω τούτην την νέα ζωή που ονειρεύκουμουν πάντα...

Τούτον επίσης σημαίνει ότι πρέπει να θυσιάσω το μόνο πράμα που εν θα ήθελα να θυσιάσω ποττέ. Νιώθω σαν να πρέπει να πουλήσω τα κόκκαλα του παππού μου. Πρέπει όμως. Πρέπει γαμώ το. Εν για το καλόν ΜΟΥ. Πόσες φορές εσκέφτηκα το καλόν μου τα τελευταία τέσσερα χρόνια...?? Μετρημένες στα δάκτυλα του ενός σιερκού σίουρα.

Όπως τζιαι να έσιει, η σχολή μου αρέσκει μου πάρα πολλά. Είμαι τζιαι επίσημα φοιτητής Μουσικής Τεχνολογίας, τα μαθήματα εν παίζουνται, οι εγκαταστάσεις εν ολοτζιαίνουρκες τζιαι φαίνουνται ούλλοι πολλά φιλόξενοι. Έχω ένα θεματάκι με την προφορά, θεωρώ ότι εν θα έπρεπε να καλαμαρίζω αλλά έρκεται που μόνον του τα ευλοημένα!! Εν να το δουλέψουμεν.

Εν με πειράζει τίποτε από όσα γίνουνται δαμαί τζιαι πριν θκυο εφτομάδες θα σιχαινόμουν. Αρκεί μου που εγλύτωσα που την Αγγλία...μόνο τζιαι μόνο για τούτο έβαλα στόχο να είμαι χαρούμενος no matter what.




Hakuna Matata!!

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Moskva

Dear You,

I miss you quite a lot lately. Dunno why, i just do. Despite the fact that you are always absence, I came to feel it more now. I think i'm hallusinating. Your smell is, all over, spread on the walls. Your face is lying, scarified, on the inner side of my eyelids. What can a man do? How can a man escape..? I'm a man really? Hm...What can a little boy do? How can a little boy escape? Run through any open door straight to mother's hug.
It's unfair. Life is unfair. We SHOULD have had it all. We couldn't, but we should...
Silence hurts, doubting about me hurts, leaving me alone hurts, leaving on my own hurts more. What is the point of this life if i cannot be happy? Or perhaps this is not the purpose of the mericle of life. If you go out there, sit in a leaf-dropping park of UK, you'll see it. Infants and children playing, teenagers messing around, young couples holding hands, couples with their babies... Where is MY liife...?? Where do I belong....?
IT'S UNFAIR TO HOLD MY AND MY ABSOLUT LOVE BEHIND!
I wish you succeeded on that suicide attempt back then...nor that you can achieve..

Best regards,
Me




Αυτοπροσωπογραφία

Έσιεις μόνον μιαν ώραν να ζήσεις τζι εγεννήθηκες γέρος...εν έσιει τίποτε που να μπορεί να σου δώκει λίην έξαψη...τον κόσμον εβαρήθης τον, γιατί ζιείς; Κάμνεις μαθήματα των καθηγητών με το βλέμμα σου. Εγωισμόν στην αγάπην εν έσιεις, μόνον ζήλειαν τζιαι βάσανα... Κάμνεις τες χάρες στους πάντες τζι έσιεις υπομονήν του γαδάρου...Βαρκέσαι να κινηθείς τζιαι να δείχνεις, αδιαφορείς για τον ρυθμόν της ζωής, έσιεις δικόν σου. Είσαι μια ανία, μια άρνηση, μια μαύρη, ενέργειας, τρύπα, μια νωθρότητα.
Αλλά εν τζιαι μισώ σε για τούτα. Για αθθρώπους που έχουν την γνώσην εν φυσιολογικό.
Μισώ σε γιατί είσαι εσύ. Ένας καλοπερασάκιας που κάθεται τζιαι ασχολείται με κλαψομούνικα ποιηματούθκια αντί με τη ζωή...
ΠΕΘΑΝΕ. ΜΙΣΩ ΣΕ.

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Π.Ξ.Α.

Εβλάστησες έναν πρωινόν δειλά-δειλά, σαν το τριανταφυλλούιν, μες τον δρόμον μου...άφηκες το φως του ήλιου να οδηγήσει τες κινήσεις σου...το ένστικτον του φωτός είπεν σου να ανοίξεις τα βαθυκόκκινα φυλλούθκια σου τζιαι να λάμψεις, να μυρίσεις, ν'αγκαλιάσεις τον αέραν της γης...
Ηύρα σε μπροστά μου άξαφνα τζι απρόσμενα...έκαψες τον πάγον της καρθκιάς μου τζι έλουσες το πτώμαν μου ροδόστεμμα...έκοψες μου την ανάσαν με την μυρωθκιά σσου...εχάρισες μου την λάμψη του προσώπου σου τζιαι την σπίθαν των ολόχρυσων μμαθκιών σου...τα δάκρια τζιαι τα φιλιά τζιαι τες αγκαλιές σου...εβάφτισες την ψυσιήν μου μες το κότσινον των σιειλιών σου...
Όποιος εν σε δει, τζερά, εν ένιωσεν την ζωήν μες τα σωθικά του...μήτε αγάπην μες το γαίμαν του...
Όποιος εν σε μυριστεί, τζερά, εν ηξέρει ίνταν που'ν' η ευτυχία του να ζεις...μήτε ο αιώνιος πόνος του αθθρώπου του θνητού...
Τζιαι όποιος, τζερά, εν ματώσει τα σιέρκα του που το αγκάθθιν σου, εν ηξέρει τι εν ο θάνατος για τον έρωτα...μήτε η απόλυτη, άνευ όρων, αγάπη που ζω...
Ενύχτωσεν τζερά...μάζεψε τες δροσοσταλίδες σου μες το μπουμπούκκιν σου το αγνόν τζιαι πίεννε για ύπνον βαθύν. Αύριον εν θά'μαι δαμαί για να με δεις, αμμά κάποιου άλλου εν να φκιάξεις την μέραν με το ξύπνημαν σου...
Αγαπώ σε, μεν το ξηάννεις τζιαι πονεί...

10/10/11 - Για την αλμύρα και την φουρτούνα σου,
λς της ζωής μου..

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

London, Colchester or Limassol

"...έχεις ξεχάσει ακριβώς πού θες να πας..."

Α ρε Ξενή..ότι τζιαι να κάμεις εν λάθος φίλε μου. Εν έκατσες μιαν φορά να σκεφτείς ΤΙ θέλεις...ΑΝ θέλεις...έτο, άφηκες το ρεύμα να σε παρασύρει ως το Ηνωμένο Βασίλειο για να καταλάβεις ποιούς εν που αγαπάς αλήθκεια. Ποιός εν που σου έλειψεν αλήθκεια...

Το παρελθόν, βλοσυρό, σε παρακολουθεί εξ αποστάσεως. Μα δεν μιλεί. Σαν γέρος σοφός σωπαίνει και σ'αφήνει, για να μάθεις, να πάθεις. Και αν κλάψεις και λίγο, ή πολύ, η ζωή πάντα εμπρός περπατεί και το βλέμμα δεν γυρνά προς εσέ γιατί είσαι παιδί της.

Εβρέθηκα Camden Town για τέσσερις μέρες. Μιλούμεν για τες τέσσερις πιο υπέροχες μέρες της άθλιας μίζερης τούτης ζωής!! Κατ'αρχήν ήμουν με την Ερινύαν μου την γλυτζιάν. Κατά δεύτερον ήμουν στο κέντρο του εξτρεμισμού στην Αγγλία! Είδα γέρους με μοϊκάνες ψηλές κότσινες, πράσινες, μπλε. Εμπήκαμεν σε καταστήματα Victorian Age. Απλά λιώνεις...Εγόρασα της εναν κορσέν τζιαι μιαν φούστα να με θυμάται...Που επήαμεν στο σπιτούι που εμεινίσκαμεν εγύρισα που την άλλην τζιαι εφόρησεν τα. Κούκλα...
Έφα τζιαι ήπια τζιαι έζησα. Επήαμεν τζιαι λίον γυρόν στο Λονδίνο. Είδαμεν το Phantom of the Opera στο Her Majesty's Theatre. Μακράν η καλλύττερη παράσταση που είδα με τα ίδια μου τα μμάθκια, συνίσταται ανεπιφύλακτα. Ύστερα εμπήκαμεν μες το καταραμένον το underground τζιαι ετζιυλήσαμεν για το αεροδρόμιο.. Άφηκα την τζιαμαί τζι έφυα. Τόσον απλά. Είπα της "Γειά", αγκάλιασα την, εφίλησα την στον ώμο τζι έφυα....

"Μια σκιά που αλλάσσει ρούχα...ένας κορσές τζιαι μια φούστα πεταμένα πας το κρεβάτι...γυρίζω μόνος μου μες τούντο δωματιούι πο'ν' καταχωνιασμένο σ'έναν υπόγειο τούτης της γνωστής αγοράς του παλιού Λονδίνου...ούλλον αναμνήσεις...τίποτε παραπάνω...είσιες λάθος τελικά Κυρία των Χαρτιών..εν έσιει πούποτε νίκην..
Τράβα τον δρόμον σου τζερά τζι άφησ'με εμέναν, επήα τζιεί που πήα... Γίνε ευτυχισμένη, τζιερά, τζιαι ξήχασ'με μέναν, ποιός με γαμεί...
Μπορείς νά'σιεις λογιών-λογιών αγάπες, αμμά τζερά, μπορείς νά'σιεις μόνον ένα αρφόν, έναν γκόμενον, έναν φίλον τζι έναν αγαπητικόν αιώνιον να βασανιείς τζιαι να βασανιέσαι... Σε θέσεις γεμάτες, τζερά, εν ημπόρω να κάθουμαι...
Λάμνε στο καλόν, μακρά μου, αν τζι εγιώ εν να σε σκέφτουμαι... Εσού την κκελλέν ψηλά, το μέτωπο τζιαι την καρθκιά σου καθαρήν τζιαι ούλλα τα καλά εν να σου συμβούν εις την ώραν τους...αγαπώ σε...αντίο..."

Έδωκα μες το τρένο τζιαι ήρτα να σπουδάσω μίσιημου. Στην άκρην της κρύας τούτης γης ήρτα να ζήσω...γιατί?! Χωράφκια ώσπου το μμάτιν σου φτάνει τζιαι εγγλέζοι σνομπ που μισούν με ψευτοευγένειαν τους ξένους. Μισώ τούντην χώραν....ΜΙΣΩ.

Έμεινεν μου μόνο ότι αγάπησα κρυφά τζιαι μόνος μου.
Κλάματα.

"Που ίντα κατάρα βουρώ να χωστώ...? Που ποιάν αγάπην...? Ίντα γυρεύκω στην άκρην του κόσμου εγώ..? Εν σκονισμένα τα συρτάρκα του νου μου τζερά... εν τζιαι θωρώ που πάω...έσιει μιαν αγάπην που φακκά γυρούς μες τα χωράφκια της καρκιάς τζι εν μ'αφήννει να τζιοιμηθώ...έσιει έναν πίνακαν μιτσήν, με ένα νεανικόν, κοριτσίστικον πρόσωπο με βιολετί μαλλιά, που με κρούζει να τον θωρώ...κάποιος έπιαεν μιαν χαφκιάν τζι έγραψεν μες τα σωθικά μου "Ξένια"...
Ανάθθεμάν τα..."




"Ο χειρότερος τρόπος να σου λείπει κάποιος, είναι να κάθεται δίπλα σου και να ξέρεις πως δεν τον έχεις."


Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

Heathrow

Νιώθω σαν τον πρωτογονιόν τον φοιτσιασμένο...
Ούλλα 'ννα παν' καλά μωρούιν μου...ούλλα 'ννα παν' καλά...
Αμμά εν αλήθκεια που λαλώ...; Μέσες, άκρες...
Άδε την πόσον όμορφα τζιαι ήσυχα εν που τζιοιμάται...
Φοούμαι...φοούμαι ν'ανασάνω που πάνω της, φοούμαι να ζήσω δίπλλα της, φοούμαι να υπάρχω στη ζωήν της. Φοούμαι να σκέφτουμαι...για μέναν...για τζιείνην...για ούλλα...
Μεν αρωτάς.
Ούλλα 'ννα παν' καλά μωρούιν μου...ούλλα 'ννα παν' δεξιά..

"Πλούσια, πλούσια γη...πλούσιε, πλούσιε αιθέρα...πλούσια αγάπη που εγκλωβίστηκε σαν καπνός στο νερό...αέρας που βούλιαξε σε αλκοόλ να πνιγεί, να πεθάνει... Αν μ'αγαπάς κράτησέ με σφιχτά...αν, πάλι, θες, διώξε με, σε καταραμένα χώματα να τριγυρνώ, ανήλεος και συγχισμένος... Φως που εκπλήρωσες μοίρα, ανθέ που κατάντησες στείρα γη, καρδιά στυφή, ένα χάδι θέλησα μόνο, ένα χάδι..."

Τόσον εν το κρίμαν τζιαι το άδικον σου θεέ, που αρπάσσεις την φωνήν τζιαι η Τραουδίστρια έζησε ζωή βουβή... Τόσον έσιεις το κρίμαν τζιαι το άδικον στο γαίμαν να τρέσιει θεέ, που αρπάσσεις τον νουν τζιαι το μέλλον τζιαι ο Ερωτευμενος ζει μόνος του ούλλες τες ζωές που Του μείναν... Τόσον πολλύν κρίμαν τζι άδικον θεέ, που αρπάσσεις τα πόθκια τζιαι τα λόγια, τα κομμάθκια της καρκιάς, τα ριάλλια τζιαι τα λάθη τζι αφήννεις μιαν Τραουδίστριαν που Χορεύκει τζι έσιει μάλαμα ψυσιήν να σαπίσει μέσ' στο γκρίζον της ζωής, αντίς να φκει που πάνω τζιαι να λάμψει σαν το άστρο του δειλινού πά' στες κριματισμένες, υπό σκιή, ζωές μας... Ίντα'ν τ'όνομαν σου θεέ...; Ίντα'ν τ'όνομαν σου...;

30/09/11 - Με την Ξένια στην ξενιτιά, ένα βράδυ..




Υ.Γ. Γαμώ τες πυράες της Αγγλίας γαμώ.