Vozduha

Τυχερός, όποιος τζι αν είναι, που κρατά τα κλειθκιά της Αγάπης σου...ταξιδευτής εν νά'ναι μες τα στήθη σου τζιαι παλμόν εν να πιάννει η καρκιά του που τες βαριές σου, στο έρεβος, ανάσες... Έναν χάδι να γευτεί που τα σιείλη σου αρκεί να τον πέψεις, του φεγγαρκού, έναν γυρόν... Έναν λόον γλυτζιήν να του πεις, εποσπάστειν...μιαν αγκαλιάν, τζιαι να'ν' σφιχτή τζι εν έσιει λόγον πιον να βασανιέται... Τυχερός, τζιερά, ους αγαπεί τζιαι στο σκοτάδιν τρέμει...τζιαι τζιείνος...τζι εσού...

Τράβα τζιοιμήθου τζιαι πε της καρκιάς να μεν τρέμει...πε της πως ούλλα, εν νά'ρτουν, τα καλά με τον τζιαιρόν...όποιος αγαπά, πε της, εν έσιει λόον να φοάται...όποιος αγαπά εν θερκόν! Με ο θάνατος κάμνει τον κορμάτζηιν του να τρέμει, με η άβυσσος, με ο θεός ο ίδιος, πε της... Έναν τραούδιν της αγάπης να πεις ηρεμά, η καρκιά, τζι έναν τραούδιν της μοναξιάς το φυλλοκάρτιν τρέμει... Φέρ'την δα να την προσέχω εγώ μες τη νύχτα....τζιοιμήθου εσύ τζιαι φέρ'μου την δα...

*AWAKENING CALL*

Proshajte

Άκου, πριν να θκιαβάσεις, τους προγόνους...



Πού περιπατείς και πού κοιμάσαι...; Σε ποιούς βράχους, τα όνειρά σου, θρυμματίζονται...; Ποιά αγκαλιά έχεις στερηθεί και ποιά αγάπη...; Το πρόσωπό σου απ'τη μνήμη μου απωλέσθη... Ίντα κατάρα βαριά στους ώμους μας φέρομε...; Σ'έχω ψάξει στους αιώνες πολλάκις...στ'άρωμά σου έχω χαθεί και στη μάτια σου φυλάκισα τον πόθον... Ξανά δεν σε υποτιμώ κερά...το μάθημα μου τό'χω μάθει... Ανηλεώς μικραίνει η λίστα των Ανθρώπων Μου. Ανηλεώς ματιές μάταιες, μαρασμένες θα κατοικούν το πνεύμα μου...είναι το Τέλος του Κόσμου! Μερικά πλάσματα του βυθού μείνανε φίλοι μου...πλάσματα καταραμένα, μουγκά και ανέλπιδα.... Τι γυρεύω εδώ, μοναχός μου...; Τι μου έμεινε πλέον να διεκδικήσω...; Ο φόβος μου έμεινε... Πού περιπατώ και πού κοιμάμαι...; Με ξεψάχνισε ο φόβος και δεν έχω εξ ηλίου, μοίραν... Ζωές βασιλέων βαραίνουν το πεπρωμένο μου...είναι όντως...το τέλος του κόσμου..

"Σε ερήμου πορείαν ευρέθηκα, ανυπόδητος, να λαχταρώ, ύδατος, δροσοσταλίδαν, ανήσυχος. Μάρτυς μου ο Ουρανός, δεν λαχτάρησα ποτές περισσότερον την βαθειά δίψα να σβήσω απ'το κορμί μου. Τη στιγμή εκείνη, και καμίαν άλλην, ήτο που εμφανίσθη εμπρός μου η Κόρη που ακαταπαύστως στοιχειώνει τα όνειρά μου επί δεκαετίες. Είναι η χαρά της θλίψης...ένα δάκρυ ευτυχίας είναι. Ουδείς ετόλμησεν, εως την ώραν εκείνην, να αντικρύσει τους οφθαλμούς της. Ήμουν εγώ που ένιωσα την κρύα φλόγα της ματιάς της στα σωθικά μου. Ήμουν εγώ που τόλμησα της καρδιάς της μονοπάτια να πάρω, απάτητα. Και, Ω!, ευτυχία που γνώρισα μέσω του πόνου... Διότι, εγώ την κατανόησα, την αγάπησα και την απαρνήθηκα, ουχί τρίς μα χιλιάκις... Και είναι τώρα ώρα να κάμω την καρδιάν πέτραν. Είναι η ώρα που σταματώ να υπάρχω.
Αντίο Αγάπη μου."

*SLEEPING CALL*

27/01/12

Εις γην εναλίαν Κύπρον

Παθκιάν-παθκιάν την γης, που γεννήθηκα, εγύρισα την ούλλην...έναν κομματούιν κατάξερη γη μες την γωνιάν του κόσμου...για τζιείνην τα κόκκαλα μου άφηκα πολεμώντας σε τόπους ξένους...εγεννήθηκα, όμως, όπου τζιαι η Αφροδίτη...στην γην του Έρωτα, είπεν το τζιαι ο Ποιητής...όσον έζησα κοντά της, αγάπησα δυνατά τους αθθρώπους που μού'δωκεν η μοίρα...αδιαφόρησα για τες τύσιες των υπόλοιπων γιατί έτσι...ο τζιύρης μου έμαθεν με που μιτσής να είμαι άδδρωπος βαρύς τζιαι σωστός...να σέβουμαι...να έχω γεναίκαν τζιαι κοπελλούθκια για να μεν λείψει ποττέ η αθθρωπιά που την γην....να αγαπώ το χώμαν που πατώ τζιαι να το κάμνω να μου φκάλλει τζιείνα που έχω ανάγκην για να ζήσω...έμαθεν με να είμαι πιστός...η φιλιά τζιαι η πατρίδα ότι τζι αν αξίζουν...ότι μεινίσκει εν για να φαν οι σιύλλοι...είμαστιν έναν τσαμπίν σταφύλιν πας το Όμοδος τζιαι μια οντζιά κουμανταρία του Κολοσσιού...μια σαρκά κουμπημένη πας την πόρταν 'νου σπιθκιού της Τζιερύνειας...έναν μαζζίν της Μεσαρκάς τζι έναν πορτοκκάλιν του Βαρωσιού...έναν κοράλλιν της Πάφου γιά έναν αγρινόν του Κάμπου της Τσακκίστρας...ένας ρότσος του μώλου της Λεμεσού...μια φοινικούα της Σκάλας...πάνω που ούλλα είμαι ο αέρας της λευτερκάς που φυσά που τον Απόστολον Αντρέαν ως την Πέτραν του Ρωμιού...είμαι Κυπραίος τζιαι ξέρω να ζω κάθε συναίσθημαν της ζωής, καλόν ή κακόν, τζιαι είμαι περήφανος...εν με κόφτει που είμαστιν σιήλλια χρόνια πίσω του κόσμου...επαρέμεινα Αθθρωπος!

*AWAKENING CALL*

Αι δοκιμασίαι του Ποιητού

Είμεθα Ποιητές. Στον Λόγον ευρίσκομεν παρηγοριά. Στην διαδικασίαν χαρακώματος του χαρτιού, τρόπον τινά, με την πένα. Τόσον το σκότος, όσο και το φως, παρέχουν στο πνέυμα μας την δύναμην να προχωρούμεν ευθέως προς το μέλλον, να ζούμεν εις βάθος στιγμές του παρόντος, ασήμαντες ή να προσκολλώμαστε με πάθος στο λάγνο παρελθόν μας. Είμεθα αδύναμοι και δυσλειτουργικοί, συχνά διωκώμενοι από τους κοινωνούς των οργανωμένων, πλην παρακμάζοντων κοινωνικών συνόλων. Πολλοί από μας θεωρούνται ομοφυλόφυλοι, αμφιφυλόφιλοι, κουμμουνιστές, άθεοι, άθρησκοι, αιρετικοί και σατανιστές, ανώριμοι και παλιμπαιδιστές, ανυπότακτοι, ενάντιοι των συμφερόντων της πατρίδος, προδότες και λιποτάκτες. Έχομε ονομαστεί πολλάκις με αρκετά κοσμητικά επίθετα χωρίς να το αξίζωμε. Είμαστε απλά ονειροπόλοι και ρομαντικοί, ενήλικες που αρνώνται να ωριμάσουν. Φέρομε βάρος, τεράστιον, στους ώμους ημών. Βάρος, ονομαζόμενον Γλώσσα. Μας εχαρίσθη σαν κειμήλιον από τους προγόνους μας με σκοπόν την συνέχισην του έργου και των αγώνων των για καλλιέργειαν και όξυνσην του Πνεύματος, της Τέχνης και της έκφρασης του Συναισθήματος. Εν έτη 2012 φοβούμεθα την δημοσίαν παραδοχήν των πραγματικών μας συναισθημάτων και ευαισθησιών που πηγάζουν κατευθείαν από τας, ημών, Ψυχάς. Φοβούμεθα, αιτία ανθρώπων αναίσθητων και αναίσχυντων, ου γαρ σέβας τρέφωσι προς ημάς. Χλευάζοντες και πτύοντες εξεφράζουν, στα σώματά μας, το κενόν στα κρανία των. Ήγγικεν, γαρ, η ώρα της κατάρρευσης του Ουρανού στας κεφαλάς υμών και δεν είστε έτοιμοι κύριοι. Λιμασμένα σκυλιά έστε, που ο κύριός τους απουσιάζει και παρεκτρέπονται. Όμως δε φοβούμεθα πλέον! Στεκόμεθα όρθιοι και έτοιμοι να σας αντιμετωπίσωμεν. Η πένα είναι το μεγαλύτερον όπλον και θα το χρησιμοποιήσωμε εναντίων σας. Δεν είμεθα πλέον φαύλοι και ντροπιασμένοι. Έχωμεν, πλέον, αύθονον απόθεμαν Ελπίδος στα χαρτιά μας. Είμεθα Ποιητές!

*AWAKENING CALL*

Redzhaina

Σκιάν της σκιάς που γερνώ...φως που Το Φως μες τον χρόνον... Εν ήμουν ούλλα όσα ήθελες, Ρήαινα μου, τζιαι λυπούμαι...για σέναν, τζιερά, εν ήμουν τίποτε τζιαι τωρά πού'μεινα μανιχός μου, φοούμαι... Το κορμίν μου, Ρήαινα, εσού, νεκατσιάς το...της ψυσιής μου σημμασίαν εν της θκιάς... Ίντα λοής καμός εν τούτος..; Να σαπίζει η καρκιά μου μες τα σιέρκα σου...που το κλάμαν η Αγάπη μου, να φύρνεται... Κορμίν του κορμιού τζιείν'το πάθος...φιλίν του φιλιού τζιείν'το λάθος εγίνην, τζιερά, έσιει χρόνια... Πού να πά'να χωστώ να πεθάνω...; Ποιός εν που θέλει για σύντροφον τον Θρήνον...; Με γαίμαν στα σιέρκα προσπερνούν σε οι πεζοί...οι καβαλλάρηες πετάσσουν σου σκόνην... Με μάγους τρανούς έκαμνες κάποτε παρέαν Ρα...τωρά τζιυλιέσαι με τους σιοίρους μες τες λάσπες... Με φιλοσόφους έκατσες, κάποτε, για μέρες να μιλάς... Μα δίχα αγάπην, της ύπαρξης προβλήματα εν ξηθκιαλάς...ούτε λάθη ξηκάμνεις... Ακόμα, μιαν βολάν, αθθυμούμαι πως έκλαιες γοερά σε μια νύχταν με ήλιον τζιαι φως... Ούτε που ξέρω πως έκλεισες μόνη σου τες αγκάλες μου πάνω σου...ούτε που ξέρω για πότε τα μαλλιά σου εγίναν σεντόνιν μου... Τζιείνον που οίδα εν ότι ήσουν μόνη σου τζι εγύρεψες με...τζιαι μετά που ξανά'βρες παρέαν εβούρησες τζι έφυες τζι έμεινα πάλαι μόνος μου, στη σκοτεινιάν τζιαι το έρεβος...

Ω τζιύρη, ω τζιύρη...ίντά'θελα τζι αγάπησα...; Τζιείνη εν Ρήαινα τζι εγιώ 'μαι χαμάλης... Πόψε της νύχτας, που μόνη της εν να μείνει ξανά, πέψε της μιαν πουμπουρκάν με τ'όνομαν μου, να βάλει θθύμησην ας'έν τζιαι γιά'ναν χτύπoν της καρκιάς...αρκεί μου...

*AWAKENING CALL*

Ya Govorit so Slezami

Vody

Το τρεχαντήρι έπλεγε στις φλέβες του μυαλού μου μανιασμένο... Φωτιά ήταν το κύμα που κτύπαγε στην πλώρη του...στον αγέρα της ψυχής μου θρόϊζαν τα πανιά του... Ναύτες χεροδύναμους κι ηλιοκαμένους είχε να τραβάνε κουπί στην κάψα του Ισημερινού της καρδιάς μου...

-Πού πας τρεχαντήρι...; Για πού, δέρνεις, το κύμα να σε βγάλει; Σε ίντα ακτές, μανία σε πιάνει, να πας; Την αγάπη σε φλέβες τέτοιες δεν θά'βρεις... Μόν'την κάψα του καημού τρεχαντήρι... Σ'ελώδη νερά ήρθες...ατάραχα...ακυμάτιστα...καθησυχασμένα και πρόωρα γηρασμένα. Σήκω φύγε σκαρί του αίματος! Πρόσω ολοταχώς για νέα ζωή και άσε τις λίμνες δακρύων για σκουριασμένες μαούνες...! Εσύ είσαι νωπό ακόμη...μπορώ να μυρίσω την φρέσκια μπογιά σου...την φρεσκοσκαλισμένη γοργόνα στην πλώρη σου και το φρέσκο λάδι στους λύχνους που φωτίζουν τρεμουλιαστά το κατάστρωμά σου... Ίντα γυρεύεις εδώ σκαρί μικρό...; Εδώ είναι κοιμητήριον...

-Μηδέ και δεις μια όμορφη, νερού, πηγή, κοντά, εδώ να βολοδέρνει, πες την πως την εκαρτερώ τσαι πως γι'αυτήνα κλαίω. Να 'ρθεί να μ'εύρει πες την γέρο...νά'ρτει... Εγώ ήρτα επαέ να τηνα γυρέψω! Την άτιμη...τη σκύλλα!!! Μάγισσα είναι γέρο, μαγισσα!!! Μην την κοιτάξεις στα μάτια ποτές! Τα μάτια τση τα φλογερά που ναυτικούς δαγκάνουν...Μόνο να έρτει μπροστά μου να με πει πως πλιο δεν μ'αγαπαίνει...

-Τέκνον αγάπης, φλογερόν και δυσαρεστημένον. Άμε στην ευχήν του Θεού...άλλο δεν σε πέρνει να ταξιδεύεις...εκράτνεν εν'αητέντς στα κάρτσια του βρασιόνας...τρανού κακού οιωνός....βάι βάι...παλλικάρι μου που πας...; η μάνα...! Η μάνα εν κρυό νερό...μη θνήσκεις αντ'αυτής...
Ζήσε παλλικάρ' μου...ζήσε!!!

-Θεσσαλονίκη τηνε λεν γέρο!! ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ!

-Σην Λεμεσίαν τρέξε σκαρί...τρανόν γιαγκούν σην Λεμεσίαν...

AWAKENING CALL
8/1/12 - "Θεσσαλονίκη 2012"

Top 10 List

Μετά από πρόσκληση της πολυαγαπημένης Sleepless θα παίξω τζιαι 'γω το παιχνιδάκι με τα 10 αγαπημένα! Ιδού

1. Αγαπημένη στιγμή: .
2. Αγαπημένο Φαγητό: Μακαρόνια Tricolore
   
3. Αγαπημένο Άρωμα: Hugo Boss
   
4. Αγαπημένο γλυκό: CHEESECAKE.
   
5. Αγαπημένο ποτό: Μια καλή κρυοπαγημένη(!) Hoegaarden
   
6. Αγαπημένο βιβλίο: Άπειρα, όμως αυτή τη στιγμή μου γεμίζει το μυαλό η εικόνα του "Ένα παιδί μετράει τ'άστρα" του Μενέλαου Λουντέμη
   
7. Αγαπημένη Έξοδος: Η περσινή Παραμονή Πρωτοχρονιάς στο Motorbar στη Λεμεσό. Θα έλεγα αξέχαστη αλλά δε θυμάμαι και πολλά...!! (μου τα είπανε την επομένη όμως!)
   
8. Αγαπημένο Τραγούδι: Κάθε στιγμή διαφορετικό μα είναι μέρες τώρα που μου κόλλησε το "Ζεστός Αέρας" του Παύλου Παυλίδη
9. Αγαπημένη σειρά: Heroes
10. Αγαπημένη διαδρομή: Αν οδηγώ εγώ, μια μεγάλη βόλτα στο κέντρο της πόλης κατά τις 4 όταν δεν κινείται ψυχή. Αν δεν οδηγώ εγώ, η Διαδρομή 19 του Λεοφορείου που πάει από το κέντρο πόλης στο χωριό μου είναι απλά υπέροχη το απόγευμα!

Λοιπόν, ένηξέρω πόσοι που σας, που τυγχαίνει τζιαι θκιαβάζετε τες πελλάρες μου δαμέσα, παίζετε έτσι βλογοπαίγνια, αλλά θα ήθελα πολλά να δω τα top 10 των:

1. Μικρός Χείμαρρος
2. Misirlou
3. Πρασινάδα
4. Twisted Tool
5. Triolouin
6. Coula
7. Αμερικλάνος
8. Μικροβιοφοβική Κατσαρίδα
9. daffodil lament
10. ~tceXtce~

AWAKENING CALL

see ya all around

Prebyvanie..

Ότι πληγώνουμε αγαπάμε πιο πολύ
κι ότι πληγώνει, ξημερώνει πεθαμένο
Μες το πιοτό η αγάπη κι αν πνιγεί
την άλλη ώρα καίει σαν ρόδο ξυπνημένο

Είναι φτερά, μακριά, που απλώνουν οι καρδιές μας
μα να πετάξουνε, δεν πρόκειται, ποτέ
Άϋλα μακάβρια φαντάσματα πετούν στα μάτια μας
και μας φυλάκισαν σε παρελθοντικές, ουράνιες, αγκαλιές

Είναι θεός, είναι τρωτός, σοφός ο Έρως
και το φιλί του ή η οργή του είναι φάρμακο θανατερό
Μα αν μην τον ζήσεις, μην το λύσεις, μην τον πλύνεις απ' το φως
δεν θα είναι πια για σένα έρωτας μοναδικός

AWAKENING CALL
7/01/12 - "Μες το φιλί σου να πλυθώ..."

Ζεστός αέρας

Κοιμήθηκα ένα αργό δευτερόλεπτο, κάτω απ'τον ίσκιο της φυλλωσιάς ενός πλατάνου του τόπου μου... Ιδρώτας ξάπλωνε στο κούτελό μου...τα μάτια μου, ιριδίζοντα μα καλυμμένα, έπαιζαν με τα βλέφαρά μου απ'τις κόχες τους... Σπιθίζοντα σπαθιά επισκέπτηκαν τον ύπνο μου...οι θεοί είχαν κατέβει στη γη και τα σπαθιά τους, που δεν χρειάζονταν αφέντη να τα χειρίζεται, σκοτώνοντας από παιδιά, γυναίκες και γέρους μέχρι πολεμιστές ατρόμητους της φυλής μας, άστραφταν ασταμάτητα μπροστά στα κλειστά μου, γέρικα, μάτια... Κραυγές δεν ήκουσα καθόλου...σαν σκοτεινός, κωφάλαλος, πεζοπόρος ήρθε ο θάνατος...μας έβαλε στα κλουβιά μας κι έφυγς αργά, σιγοπατώντας... Ο θρήνος κάλυψε τα κενά στα κεφάλια μας και μεγάλωσε τα κενά στις καρδιές μας...
Με ξύπνησε,κάτιδρο, η συνείδηση μου...ανακάθησα λίγο πιο κοντά στις ρίζες του πλατάνου κι έκλαψα μονάχος...μετά όρθωσα το καμπουτωτό κορμί μου, χάιδεψα λίγο το τριχόσπαρτο, σαν ιερέως, πρόσωπό μου και βάδισα προς το καιόμενο, άγνωστό μου, μέλλον...