Κάθε μεγάλη εποχή πρέπει να σημαδεύεται τζιαι που μια μεγάλην απόφαση σωστά? Ή ίσως που ένα μεγάλο γεγονός. Κάτι σημαντικό τελοσπάντων. Όπως φαίνεται ήρτεν το ''End of an Era" για μένα. Το πιο μεγάλο γεγονός της ζωής μου, παρ'όλα αυτά, έννεν της δικής μου ζωής. Ένιξερω ποιός με πιάννει τζιαι ποιός όι, εν θέλω να πω παραπάνω γιατί έχω γνωστούς αναγνώστες, όμως τούτον ήταν.
Τέλος. The end. El fin. Das ende. Kontsa.
Kaput. Finito la musica, passato la fiesta.
Επροσπάθησα να το κάμω να αρκήσει όσο παραπάνω γίνεται. Όμως εν γίνεται... Πάντα η έμπνευση μου, ο λόγος που Γράφω, εν οι Ερινύες τζιαι οι Αγάπες. Πιστεύκω ήταν πάντα ξεκάθαρο για ποιούς γράφω. Μπορεί να μεν ήμουν ποττέ η ψυχή του πάρτυ, αλλά ίσως καλύτερα έτσι, εν θα λείψω σε πολλούς. Συγγραφικώς εννοώ, μεν ταξιδεύκει ο νους σας. Απλά ελείψαν οι λόγοι. Τίποτε παραπάνω. Έτσι τζι αλλιώς έσιει χρόνια που γράφω, εκουράστηκα. Τζιαιρός να ποκάτσω.
Λυπούμαι πάρα, μα πάρα, πολλά που εν μου εδώθηκε η ευκαιρία να συνεχίσω το Psycho-therapist, έχω τόσα πολλά να πω ακόμα. Πιό μετά...
Ή αν θέλει ο Twisted ή η Ουφ μπορούν να το συνεχίσουν με την άδεια μου, πιστεύκω είσαστεν οι μόνοι που μπορούν να το κάμουν, άφοβα, ίσως τζιαι καλλύττερα που μέναν.
Εν να επιστρέψω, είμαι σίουρος. Πάντα επιστρέφω. Απλά όι τωρά.
Έχω τζιαι ανάγκην να μείνω μόνος μου, να με ξαναύρω γιατί έχασα με τζιαι το γράψιμο χάννει με παραπάνω.
Εν έχω σκοπό να διαγράψω το μπλογκ, αρέσκει μου να με θκιαβάζω μέσα-μέσα, έτσι για να θυμούμαι ποιός ήμουν παρελθοντικά τζιαι να περπατώ στη γη, να μεν φτεροπετώ. Εν τζι είμαστεν μωρά πιον... Έτσι εν να έσιει ευκαιρία όποιος θέλει να με ξαναθκιεβάσει ενδεχομένως.
Υποθέτω εν έχω κάτι άλλον να πω so...αντίο! Νά'σαστεν καλά!
Εν η εκατοστή μου ανάρτηση...
Βίον ανθόσπαρτον. Αγάπη μου.
Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012
Druzhba
Αγκαλιά θες, αγκαλιά θα έχεις! Δεν ξέρω πως να σε αγαπήσω, μα όσα μού’χεις δώσει, ως τώρα, είναι αρκετά για να προσπαθήσω. Στα μάτια κοιτάς και φοβάσαι μη φύγω· μη! Είναι ανάγκη που σε εξωθεί να υπάρχεις. Κι ας μην αντέχεις! Σιγά-σιγά είναι εφικτό. Λες να πεθάνει ποτέ τέτοιο πράγμα; Αμφιβάλλω. Είναι τόσο απέραντο που γεμίζει κενά και αμβλύνει τον πόνο. Είναι θεός γέρος, σοφός. Ξέρει από Αγάπη και στην δίνει πριν τη ζητήσεις. Και ξαφνικά έχεις ζήσει έναν έρωτα αθώο για χρόνια. Και ξαφνικά νιώθεις απέραντα, για μια φορά, τυχερός! Έχεις ερωτευτεί τη Φιλία! Πρέπει να είσαι πολύ τυχερός. Ή απολύτως καταραμένος σ’ένα ενδιάμεσο κενό να υποφέρεις για πάντα. Ή και τα δυο...
Αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες της ζωής μου,
που χρωματίζουν τα γκρίζα,
τζιαι που μαυρίζουν τα χρώματα.
{j,α,λ,μ,μ,ε,π,σ,ρ,ξ,γ,χ,ε,ρ,χ,l}
Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012
Lzhi
"Το ψυχρό αεράκι της πόλης χτυπάει στο πρόσωπό μου απαλά. Συστέλλει το δέρμα μου και ασυναίσθητα γυρνάω το κεφάλι προς το γκρι τ'ουρανού με μάτια κλειστά. Δεν μπορεί να έχει γεννηθεί εδώ αυτός ο άνεμος. Είναι Μαΐστρός και έχει γεννηθεί σε μέρη μακρινά και ελεύθερα. Η πνοή του είναι, αναπνιά λευτεριάς, γι'αυτό το λέω. Σαν έχω το κεφάλι στραμμένο προς την τέλεια συνοχή της συννεφιάς, ανοίγω τα μάτια. Μπαίνει στο πεδίο όρασης μου η Ροτόντα. Ένα αυτοκίνητο περνάει αργά μπροστά μου στο στενό σοκάκι πίσω απ'το ρωμαϊκό οικοδόμημα, ένα ποδήλατο με προσπερνάει. Δεν είδα το πρόσωπό της, μονάχα τις γάμπες της που σαν κύμα ανεβοκατέβαιναν στα πεντάλια αργά. Ένα άρωμα τυχαία με αποσπά απ'τη ζάλη μου, κεντρίζει αναμνήσεις πικροθύμητες. Τον πέτρινο πεζόδρομο διαβαίνω αργά· αργά και ανέμελα. Πόσο εύκολα αδειάζει ο νους εδώ πάνω. Και πόσο ήσυχα είναι ανάμεσα στο πλήθος. Έχει μείνει κι αυτή η πόλη μισή πια. Περπατάς τόσο άψυχα κάτω απ'τον θρίαμβο του Γαλέριου ή απ'την ήττα, δίχως να σκέφτεσαι. Δεν πεθυμάς πια τους αρχαίους κόσμους. Μήτε καινούργιες αρχές ονειρεύεσαι. Πόλη, πόλη νοσταλγική, πόλη ξένη, δική μου, μόνο ν'αναπαυθείς πια επιθυμείς, να μην ζήσεις. Είναι τόσο ήσυχα, μα τόσο ήσυχα...
Ζάλη και μούδιασμα. Γιατί δεν έχει, πια, τίποτα αξία ξανά; Γιατί τ'οπερατικό σου τραγούδι την ψυχή μου αδειάζει; Λάθος, ω, λάθος! Συγχώρα με! Για μένα δεν έμεινε τίποτα. Για σένα δεν έγινα τίποτα. Με τη βροχή ίσως πέσει κι η Λύσις, να ξεπλύνει την λύσσα του κορμιού. Σ'ένα χαμόγελο είπ'αντίο, ένα δάκρυ μου πρέπει για αρχή. Πόλη αδειανή μη μ'αγκαλιάζεις, εσύ μοναχά με φιλοξενείς. Μάνα μου είναι η Κύπρος και αγάπη μου μια ανάμνηση θολή, μακρινή· ξέχασέ με. Δεν έχω μέλλον εγώ, είμαι σαν τ'αρχαία σου λόγια. Πλίνθος εγεννήθην, πλίνθος θνήσκω. Ξέχασέ με."
Ζάλη και μούδιασμα. Γιατί δεν έχει, πια, τίποτα αξία ξανά; Γιατί τ'οπερατικό σου τραγούδι την ψυχή μου αδειάζει; Λάθος, ω, λάθος! Συγχώρα με! Για μένα δεν έμεινε τίποτα. Για σένα δεν έγινα τίποτα. Με τη βροχή ίσως πέσει κι η Λύσις, να ξεπλύνει την λύσσα του κορμιού. Σ'ένα χαμόγελο είπ'αντίο, ένα δάκρυ μου πρέπει για αρχή. Πόλη αδειανή μη μ'αγκαλιάζεις, εσύ μοναχά με φιλοξενείς. Μάνα μου είναι η Κύπρος και αγάπη μου μια ανάμνηση θολή, μακρινή· ξέχασέ με. Δεν έχω μέλλον εγώ, είμαι σαν τ'αρχαία σου λόγια. Πλίνθος εγεννήθην, πλίνθος θνήσκω. Ξέχασέ με."
Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012
Psycho-therapist I
Το λοιπόν, εσκέφτηκα να αφήκω λλίον τα συνήθη κλαμένα που αναρτούνται δαμέσα έναν ολόκληρο χρόνο τωρά, τζιαι να καθιερώσω κάτι σαν μόνιμη στήλη στο μπλογκ. Θα το ονομάσουμεν πολλά πρωτότυπα (μη χέσω) "Psycho-therapist" τζιαι σε κάθε ανάρτηση που θα τιτλοφορείται-κατηγοριοποιείται ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ θα προσπαθώ να σας δώκω τιπς που αποκόμισα που το πολλά σύντομο πέρασμα μου που το course Ψυχολογίας του Πανεπιστιμίου του Essex(πραγματικά πολλά σύντομον όμως, κάπου στα 4-5 μαθήματα το πολλύ), που τα αμέτρητα βιβλία ψυχολογίας, σε ούλλες τες μορφές της, που εμελέτησα· αλλά κυρίως που την εμπειρία των εφηβικών μου -και όχι μόνο- χρόνων, που εκάθουμουν ώρες ατέλειωτες να ακούω τζιαι να ακούω τζιαι να ακούω τζιαι να ακούω αμέτρητα προβλήματα, είτε σημαντικά, είτε ασήμαντα που εβαρύναν τους αθθρώπους του κύκλου μου.
Έννεν επαγγελματικές οι συμβουλές, τονίζω το, εν είμαι ψυχολόγος, ούτε ισχυρίστηκα ποτέ κάτι τέτοιο. Απλά εκφράζω τη γνώμη μου για το πως θα πρέπει να αντιμετωπίζουνται συγκεκριμένες καταστάσεις, κυρίως του ερωτικού τομέα γιατί εν τζιείνο που εμελέτησα παραπάνω, με τέθκοιον τρόπο που να κρατούμεν τες σχέσεις μας υγιείς τζιαι την ψυσιήν μας καθαρήν. Κριτική όπως πάντα καλοδεχούμενη για ούλλα, συζήτηση να γίνεται!
υ.γ. Η στήλη τούτη (να μου το συγχωρέσετε) θα γράφεται στην κυπριακήν, όπως συνηθίζω στο μπλογκ μου για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί οφείλω το στην πατρίδα τζιαι δεύτερον προς τιμήν του αθθρώπου που με έκαμε να ενδιαφερτώ ευθύς εξαρχής με την ψυχολογία, του κ. Γιάγκου Μικελλίδη (επειδή τζιαι τζιείνος υποστηρίζει ότι θα πρέπει να γράφουμεν στην κυπριακήν τζιαι εφαρμόζει το τζιαι στες στήλες που γράφει σε εφημερίδες κτλ).
Λοιπόν, ξεκινώ με το πρώτο θέμα της στήλης.
Ο ΚΑΦΚΑΣ ΤΟΥ ΖΕΥΚΑΡΚΟΥ
Ντάξει. Πιάννω το. Κάθε ζευκάριν καφκαλατίζει, είμαστεν αθθρώποι, έχουμεν φάσεις που εν θέλουμεν να θωρούμεν κανέναν τζιαι το να είμαστεν "εγκλωβισμένοι" μες τη σχέση τζιαι να μεν μπορούμεν να ξεφύουμεν εκνευρίζει μας ακόμα παραπάνω. Είτε είσαι άντρας, είται γεναίκα, σε κάποια φάσην εν να ξεσπάσεις, πιθανότατα πάνω σε κάποιον που εν του αξίζει τέθκοια αντιμετώπιση. Ακόμα τζιαι στον υπαίτιο να ξεσπάσεις πρέπει να προσέχεις ΠΩΣ θα ξεσπάσεις! Κάτι που εν να πεις πρέπει να το πεις με τρόπον που να μεν χάσεις το δίκαιο σου (αν έσιεις δίκαιο που τα καλά όι παρθενοπιπίτσες τζιαι κλαματούθκια που εν να τον κάμουν να σκάσει τζιαι να παραδεχτεί έναν "έγκλημα" που εν έκαμε!!), ή ακόμα τζι αν έσιεις άδικο να μιλήσεις με τρόπον ώριμο τζιαι σωστό.
Εν να μου πεις πως τούτα ούλλα εν πίππες για τες γεναίτζιες. Τεράστιο λάθος. Ο πρώτος που εν να πληγωθεί, είτε το παραδεχτεί, είτε όι, που τα λόγια του συντρόφου του εν ο άντρας. Ο άντρας σκέφτεται με τέλεια τετράγωνη λογική, "αν δεν εν έτσι, εν άλλωσπως". "Αφού με κατηγορεί, εν μ'αγαπά", τελεία. Ενώ για τη γεναίκα εν περίπλοκα τα πράματα τζιαι εν εννοεί ακριβώς τζιείνο που λέει τζιαι όπως το λέει, (κάποιες φορές καταπίννει τα τζιαι εν μιλά τζιαι φκάλλει τα μετά ούλλα μαζίν). Όπως τζιαι να έσιει, το παράπονο σου πρέπει να το πεις με τρόπον τζιαι σίουρα όι πας τον καφκάν πον αναμμένα τα γαίματα, σε τζιείνη τη φάση τζιαι τσούρα να ήμουν ήταν να παρεξηγήσω!
Άμμαν γίνει καφκάς μεν το αφήκεις να προχωρήσει. Μπορεί ο καφκάς να κάμνει καλό στην σεξουαλική σου ζωή (για τους ανύπαντρους μιλώντας) αλλά γενικώς προκαλεί συναισθήματα κρυφά τζιαι καταπιεσμένα που χαλούν την ουσίαν της σχέσης. Δηλαδή, αν της πεις κάτι πας τα νεύρα σου την ώραν του καφκά, να είσαι σίουρος ότι που να βρεθεί λλίον μόνη της τζιαι εν να σκεφτεί τι έγινεν εν να το θυμάται τζιαι εν να πληγωθεί που της είπες κάτι τέθκοιο, τζιαι ακόμα σιειρόττερα εν πα να της λαλείς γλυόλοα κάθε μέρα, τζιείνο που ννα πεις πας τα νεύρα σου θεωρεί το πιο σημαντικό, γιατί όταν είσαι νευριασμένος φκάλλεις τον πραγματικό σου εαυτό. Έννεν τζιαι τόσο παράλογο ρε φίλε!
Ντα, ξέρω, έσιει φάσεις που ο τρόπος σκέψης των θηλυκών, φαίνεται μας παράλογος τζιαι ανούσιος αλλά ισχύει τζιαι το αντίθετο, τζιαι αν το δεις "έξω που το κουτίν" εν απόλυτα λογικό. Εν άλλον πράμα να συγκεντρώνεσαι στη στιγμή τζιαι να σκέφτεσαι τετράγωνα τζιαι έναν έναν πράμα τη φορά, τζιαι εντελώς διαφορετικό να σκέφτεσαι 43 πράματα μαζί τζιαι κάθε παράγοντα που τα επηρεάζει, τόσο πολύπλοκα που το multithreading με 8 πυρήνες φαίνεται σου βαρετό απόγευμα πίνοντας τσάι με τη θεία σου!!! Πρέπει να μας μπει καλά μες τον εγκέφαλο τούτο, είμαστεν όντα που διαφέρουν εγκεφαλικά, πράμαν που σημαίνει ότι έχουμεν εντελώς διαφορετικήν αντίληψην της πραγματικότητας, τζιαι πρέπει να δεχτούμεν τον σύντροφον μας με τες παραξενιές του γιατί εν τζιείνες που τον κάμνουν ενδιαφέρον, πιστέψετε με! Μεν προσπαθήσετε να αλλάξετε τον άθθρωπο σας, απλά δείξετε κατανόηση, εν θέμα "κατασκευής". Εκατηγόρησες ποττέ την τταππουροκωλούν της γιαγιάς σου ότι εν πάει πάνω που 30???? Αφού εν σώννει τα γέρημα!!!! Τόσα πιάννει!!! ΑΡΑ?!?! Τον άντρα σου/Τη γεναίκα σου γιατί τον/την κατηγορείς για τες ασυνεννοησίες που προκύπτουν???
Ωραία τούτα ούλλα εν να μου πεις, αλλά εσού, Ξενή, που κάμνεις πως τα ξέρεις ούλλα τι θα έκαμνες την ώραν του καφκά!?!?! Λοιπόν, λύσεις πολλές, να τες δούμεν μιαν μιαν. Καταρχήν να εξηγήσω κάτι που εν πολλά σημαντικό να καταλάβουμεν ούλλοι μας. Ανάμεσα στες πολλές διαφορές που μας διαχωρίζουν φυλετικά, εν τζιαι ο τρόπος που αντιμετωπίζουμεν κάποιες δύσκολες καταστάσεις.
Η γυναίκα έσιει την ανάγκην να ακουστεί, αν δεν μιλήσει να τα φκάλει που μέσα της εν να πνιεί τζιαι θα γίνει τζια θύτης τζιαι θύμα ταυτόχρονα, θα παρανοήσει. Την ώρα λοιπόν που η γυναίκα μιλά, εσύ σκάζεις, ακούεις την, χωρίς να της δείχνεις επιχειρηματολογώντας πού κάμνει λάθος τζιαι πως θα έπρεπε να βλέπει τα πράματα πιο ψύχραιμα, τζιαι προς θεού μεν της διας λύσεις! Εν να σπάσουν τα νεύρα τζιαι των θκυό σας. Αντ'αυτού, χρειάζεται απλά να την κατανοήσεις, να νιώσεις γιατί νιώθει έτσι όπως νιώθει. Ακόμα τζι αν το παράπονον της είσαι εσύ, εν σου το λέει για να σε κατηγορήσει, μεν το παίρνεις προσωπικά, λέει σου το μόνο τζιαι μόνο για να το φκάλει που μέσα της. Όσο της βρίσκεις λύσεις μεγαλοποιεί τα προβλήματα ή βρίσκει άλλα. Γενικά εν σε έσιει ανάγκην να της λύσεις τα προβλήματα λεβέντη μου! Θέλει απλά να την ακούσεις, να την νιώσεις τζιαι να την καταλάβεις. Το να μοιράζεται τα συναισθήματα της εν προτεραιότητα για τζιείνην τζιαι χρειάζεται να μιλήσει για το πρόβλημα της για να νιώσει ότι φεύκει που πάνω της.
Αντίθετα ο άντρας άμμαν έσιει πρόβλημα θέλει να κλειστεί μόνος του κάπου ώστι να εύρει μια λύση. Τούτο το "να κλειστεί κάπου" μπορεί να σημαίνει να φκει έξω να πιεί μπύρες, είτε μόνος του είτε με την αντροπαρέα. Γενικά ο αρσενικός έσιει την ανάγκην να φύει που κοντά σου, έννεν ότι σε αποφεύγει κούκλα μου, ούτε ότι εν ανεύθυνος, απλά χρειάζεται χρόνο μόνος του να σσιχτεί να ποσσιχτεί να εύρει τρόπον να λύσει το θέμαν. Έννεν όπως εσένα που χρειάζεσαι να σου δείξουν απλά αγάπην όταν είσαι σε δύσκολη φάση. Τζιείνος θέλει να στήσει τον τοίχον του, να κλειστεί, να σκεφτεί για ώρες, να δει τα πράματα έναν-έναν με τη σειρά, αλλιώς εν του περνά. Επίσης ο άντρας έσιει μιαν ιδιαιτερότητα, εν μπορεί να ππέσει με τα μούτρα μες τη σχέση σαν εσένα, νιώθει ότι χάννει τον εαυτόν του με τον τζιαιρό. Θέλει να θυμηθεί ποιός είναι (μακριά που σένα για λλίο τζιαιρό) τζιαι μετά εν να επιστρέψει δείχνοντας σου την ίδιαν τεράστιαν αγάπην που σου έδειχνε στην αρχή.
Το πρόβλημα πιστεύκω εν ξεκάθαρον, τζιαμαί που η μια θέλει να μιλήσει για να της περάσει (αφού εν κοινόν το πρόβλημα, εν σχέση) ο άλλος θέλει να εξαφανιστεί για λλίο. Τζιείνη απογοητεύκεται γιατί την ώρα που τον εχρειάστηκεν παραπάνω έκοψεν λάσπη, τζιαι τζιείνος που ννα έρτει πίσω χαρούμενος που ηύρεν τη λύση εν να εύρει μια σύντροφο ψυχραμένη τζιαι πικραμένη που εν θα την ενδιαφέρει η λύση του. Τζιείνος εν να νιώσει ότι εν άχρηστος τζιαι ότι εν κάμνει για τίποτε, ότι αξίζει της κάποιος καλλύττερος άντρας που εν να καταφέρει να την κάμει ευτυχισμένη, τζιαι ξαφνικά έχασεν την πίστη ότι εν ο ίδιος που την κάμνει χαρούμενη τζιαι σταματά κάθε προσπάθεια. Τζιείνη ενώ στην αρχή προσφέρει παραπάνω για να τον κεντρίσει να της ανταποδώσει παραπάνω, κάμνει τον να νομίζει ακόμα περισσότερο ότι εν αξίζει, τζιαι μετά τζιείνη βλέπει τον ότι εν ενδιαφέρεται πλέον τζιαι είτε πληγώνεται ανεπανόρθωτα γιατί νομίζει ότι εν τον ελκύει (άρα ότι εν την αγαπά) πλέον, τζιαι απομακρύνεται. Στο τέλος, ενώ οι θκυο συντρόφοι (αναγκαία χρήση μιας "κότσιηνης" λέξης, sorry!) αγαπιούνται, τζιαι μάλιστα πάρα πολλά, καταλήγουν να παγώνουν τα αισθήματα τους τζιαι να απομακρύνουνται, να μεν τους ενδιαφέρει πόσο καλά τα παν μεταξύ τους τζιαι ασχολούνται με άλλα πράματα για να ξεχνιούνται. Συνήθως τζιείνη πέφτει με τα μούτρα στο νοικοτζιυρκό (για παντρεμένους μιλώντας) τζιαι τζιείνος δουλέυκει παραπάνω ή τζιαι οι θκυο δουλεύκουν παραπάνω ή ξεκινούν να φκαίνουν με τους φίλους τους (ξεχωριστά) παραπάνω, "τζιαι χάννουνται".
Το πιο αποτελεσμάτικό πράμα λοιπόν είναι να κατανοήσεις πρώτα τες διαφορές που έχουν τα θκυο φύλα, εν πολλά πολλά σημαντικό τούτο. Τζιαι μετά εν πολλά σημαντικό να δώκεις χώρο του συντρόφου σου/να προσπαθήσεις πραγματικά να καταλάβεις την σύντροφο σου. Ο άντρας γενικώς έσιει ανάγκην να τον εμπιστεύκουνται τζιαι να τον θαυμάζουν για να αποδώσει, ενώ αντίστοιχα η γεναίκα χρειάζεται κατανόηση τζιαι φροντίδα, θέλει να της δείχνεις/επιβεβαιώνεις συνέχεια ότι την αγαπάς τζιαι ότι ενδιαφέρεσαι. Όταν γίνει τούτο οι καφκάες εν να μειωθούν στο ελάχιστο, εγγυούμαι το. Εν θέμα ψυχραιμίας παραπάνω.
Οι πιο προχωρημένοι (στα όσα μοιράζουνται με τους συντρόφους τους τζιαι στα πόσα χρόνια εν μαζί) μπορούν να χρησιμοποιήσουν μια τεχνική που λέγεται Γράμμαν Αγάπης. Ουσιαστικά, εκφράζεις τα άσιημα συναισθήματα που έσιεις απέναντι στον σύντροφο σου ενώ παράλληλα δείχνεις κατανόηση για τη συμπεριφορά του τζιαι στο τέλος εκφράζεις την ευγνωμοσύνη σου για όσα ήδη σου προσφέρει, ακόμα τζι αν δεν είναι αρκετά. Μπορείς ακόμα να γράψεις τζιαι απάντηση στο γράμμαν που αρχικά έγραψες τζιαι μετά να τα μοιραστείς με τον σύντροφο σου για να τον καθοδηγήσεις πως θέλεις να σε αντιμετωπίζει. Θέλει υπομονήν όμως τούτον ούλλον...
[Περισσότερα για την τεχνική του Γράμματος Αγάπης στο Men are from Mars, Women are from Venus του Dr. John Gray τζιαι στα Mars/Venus Workshops του]
Πρέπει να θυμάσαι ότι είμαστεν ούλλοι αθθρώποι, με καλές μέρες τζιαι με άσιημες μέρες. Πρέπει να θυμάσαι ότι αν θέλεις μια σχέση να πετύχει, πρέπει να πάρεις το ρίσκο να επενδύσεις αισθηματικά, αλλιώς εν υπάρχει ελπίδα να αποδώσει "αισθηματικούς καρπούς" τζιαι πάνω που ούλλα να θυμάσαι να δείχνεις πάντα την αγάπην σου (δίνοντας σημασία στο ΠΩΣ, μαθαίνοντας να σέβεσαι τες διαφορές του άλλου φύλου), γιατί στο τέλος τζιείνον εν που μετρά, τζιείνον εν η ουσία τζιαι τζιείνον γίνεται η βάση πάνω στην οποίαν εν να χτίσετε συναιτερικά μιαν ζωήν.
Psycho-tip #1: Έννεν ποττέ κακό την ώρα που εν να σου παραπονεθεί να αναγνωρίσεις το λάθος σου αλλά να συγκρατηθείς τζιαι να μεν μιλήσεις πολλά, να μεν εξηγήσεις τα πως τζιαι τα γιατί. Δώσ'της χρόνο να σου εξηγήσει τζιείνη γιατί νιώθει έτσι, αν χρειαστεί ρώτα την, κάμε την να μοιραστεί συναισθήματα μαζί σου, ακόμα τζιαι άσιημα, εν να σε αγαπήσει έναν κουτσιούιν παραπάνω.
Psycho-tip #2: Την ώραν που ννα χρειαστεί να απομακρυνθεί που σένα, δώστου τον χρόνον του, όσο πιο γλήορα φύει, τόσο πιο γλήορα εν νάρτει πίσω. Όσο τον τζιυνηάς να μεν φύει παραπάνω μακρά εν να βουρήσει να ξεφύγει.
Psycho-tip #3: Ποττέ μα ποττέ μεν ξηάσεις να της δώκεις τζιαι μιαν αγκαλιάν τζιαι να την ρωτήσεις πως ήταν η μέρα της. Ανθρώπινα...
Psycho-tip#4: Αν κάμει λάθος, όσο τζιαι να σε εκνευρίσει, ακόμα τζι αν του το είπες που πριν, μεν του πεις "Είπα σου το!". Ούτε να του λαλείς τι να κάμει αν δεν ζητήσει τη γνώμη σου. Αντίθετα, δείξε υπομονή τζιαι δείξε του πως εν σε νοιάζει, ότι εν κάτι ασήμαντο. Εξέφρασε την εμπιστοσύνη σου σε τζιείνον ότι εν να το φέρει εις πέρας την επόμενη φορά που μόνος του.
Έννεν επαγγελματικές οι συμβουλές, τονίζω το, εν είμαι ψυχολόγος, ούτε ισχυρίστηκα ποτέ κάτι τέτοιο. Απλά εκφράζω τη γνώμη μου για το πως θα πρέπει να αντιμετωπίζουνται συγκεκριμένες καταστάσεις, κυρίως του ερωτικού τομέα γιατί εν τζιείνο που εμελέτησα παραπάνω, με τέθκοιον τρόπο που να κρατούμεν τες σχέσεις μας υγιείς τζιαι την ψυσιήν μας καθαρήν. Κριτική όπως πάντα καλοδεχούμενη για ούλλα, συζήτηση να γίνεται!
υ.γ. Η στήλη τούτη (να μου το συγχωρέσετε) θα γράφεται στην κυπριακήν, όπως συνηθίζω στο μπλογκ μου για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί οφείλω το στην πατρίδα τζιαι δεύτερον προς τιμήν του αθθρώπου που με έκαμε να ενδιαφερτώ ευθύς εξαρχής με την ψυχολογία, του κ. Γιάγκου Μικελλίδη (επειδή τζιαι τζιείνος υποστηρίζει ότι θα πρέπει να γράφουμεν στην κυπριακήν τζιαι εφαρμόζει το τζιαι στες στήλες που γράφει σε εφημερίδες κτλ).
Λοιπόν, ξεκινώ με το πρώτο θέμα της στήλης.
Ο ΚΑΦΚΑΣ ΤΟΥ ΖΕΥΚΑΡΚΟΥ
Ντάξει. Πιάννω το. Κάθε ζευκάριν καφκαλατίζει, είμαστεν αθθρώποι, έχουμεν φάσεις που εν θέλουμεν να θωρούμεν κανέναν τζιαι το να είμαστεν "εγκλωβισμένοι" μες τη σχέση τζιαι να μεν μπορούμεν να ξεφύουμεν εκνευρίζει μας ακόμα παραπάνω. Είτε είσαι άντρας, είται γεναίκα, σε κάποια φάσην εν να ξεσπάσεις, πιθανότατα πάνω σε κάποιον που εν του αξίζει τέθκοια αντιμετώπιση. Ακόμα τζιαι στον υπαίτιο να ξεσπάσεις πρέπει να προσέχεις ΠΩΣ θα ξεσπάσεις! Κάτι που εν να πεις πρέπει να το πεις με τρόπον που να μεν χάσεις το δίκαιο σου (αν έσιεις δίκαιο που τα καλά όι παρθενοπιπίτσες τζιαι κλαματούθκια που εν να τον κάμουν να σκάσει τζιαι να παραδεχτεί έναν "έγκλημα" που εν έκαμε!!), ή ακόμα τζι αν έσιεις άδικο να μιλήσεις με τρόπον ώριμο τζιαι σωστό.
Εν να μου πεις πως τούτα ούλλα εν πίππες για τες γεναίτζιες. Τεράστιο λάθος. Ο πρώτος που εν να πληγωθεί, είτε το παραδεχτεί, είτε όι, που τα λόγια του συντρόφου του εν ο άντρας. Ο άντρας σκέφτεται με τέλεια τετράγωνη λογική, "αν δεν εν έτσι, εν άλλωσπως". "Αφού με κατηγορεί, εν μ'αγαπά", τελεία. Ενώ για τη γεναίκα εν περίπλοκα τα πράματα τζιαι εν εννοεί ακριβώς τζιείνο που λέει τζιαι όπως το λέει, (κάποιες φορές καταπίννει τα τζιαι εν μιλά τζιαι φκάλλει τα μετά ούλλα μαζίν). Όπως τζιαι να έσιει, το παράπονο σου πρέπει να το πεις με τρόπον τζιαι σίουρα όι πας τον καφκάν πον αναμμένα τα γαίματα, σε τζιείνη τη φάση τζιαι τσούρα να ήμουν ήταν να παρεξηγήσω!
Άμμαν γίνει καφκάς μεν το αφήκεις να προχωρήσει. Μπορεί ο καφκάς να κάμνει καλό στην σεξουαλική σου ζωή (για τους ανύπαντρους μιλώντας) αλλά γενικώς προκαλεί συναισθήματα κρυφά τζιαι καταπιεσμένα που χαλούν την ουσίαν της σχέσης. Δηλαδή, αν της πεις κάτι πας τα νεύρα σου την ώραν του καφκά, να είσαι σίουρος ότι που να βρεθεί λλίον μόνη της τζιαι εν να σκεφτεί τι έγινεν εν να το θυμάται τζιαι εν να πληγωθεί που της είπες κάτι τέθκοιο, τζιαι ακόμα σιειρόττερα εν πα να της λαλείς γλυόλοα κάθε μέρα, τζιείνο που ννα πεις πας τα νεύρα σου θεωρεί το πιο σημαντικό, γιατί όταν είσαι νευριασμένος φκάλλεις τον πραγματικό σου εαυτό. Έννεν τζιαι τόσο παράλογο ρε φίλε!
Ντα, ξέρω, έσιει φάσεις που ο τρόπος σκέψης των θηλυκών, φαίνεται μας παράλογος τζιαι ανούσιος αλλά ισχύει τζιαι το αντίθετο, τζιαι αν το δεις "έξω που το κουτίν" εν απόλυτα λογικό. Εν άλλον πράμα να συγκεντρώνεσαι στη στιγμή τζιαι να σκέφτεσαι τετράγωνα τζιαι έναν έναν πράμα τη φορά, τζιαι εντελώς διαφορετικό να σκέφτεσαι 43 πράματα μαζί τζιαι κάθε παράγοντα που τα επηρεάζει, τόσο πολύπλοκα που το multithreading με 8 πυρήνες φαίνεται σου βαρετό απόγευμα πίνοντας τσάι με τη θεία σου!!! Πρέπει να μας μπει καλά μες τον εγκέφαλο τούτο, είμαστεν όντα που διαφέρουν εγκεφαλικά, πράμαν που σημαίνει ότι έχουμεν εντελώς διαφορετικήν αντίληψην της πραγματικότητας, τζιαι πρέπει να δεχτούμεν τον σύντροφον μας με τες παραξενιές του γιατί εν τζιείνες που τον κάμνουν ενδιαφέρον, πιστέψετε με! Μεν προσπαθήσετε να αλλάξετε τον άθθρωπο σας, απλά δείξετε κατανόηση, εν θέμα "κατασκευής". Εκατηγόρησες ποττέ την τταππουροκωλούν της γιαγιάς σου ότι εν πάει πάνω που 30???? Αφού εν σώννει τα γέρημα!!!! Τόσα πιάννει!!! ΑΡΑ?!?! Τον άντρα σου/Τη γεναίκα σου γιατί τον/την κατηγορείς για τες ασυνεννοησίες που προκύπτουν???
Ωραία τούτα ούλλα εν να μου πεις, αλλά εσού, Ξενή, που κάμνεις πως τα ξέρεις ούλλα τι θα έκαμνες την ώραν του καφκά!?!?! Λοιπόν, λύσεις πολλές, να τες δούμεν μιαν μιαν. Καταρχήν να εξηγήσω κάτι που εν πολλά σημαντικό να καταλάβουμεν ούλλοι μας. Ανάμεσα στες πολλές διαφορές που μας διαχωρίζουν φυλετικά, εν τζιαι ο τρόπος που αντιμετωπίζουμεν κάποιες δύσκολες καταστάσεις.
Η γυναίκα έσιει την ανάγκην να ακουστεί, αν δεν μιλήσει να τα φκάλει που μέσα της εν να πνιεί τζιαι θα γίνει τζια θύτης τζιαι θύμα ταυτόχρονα, θα παρανοήσει. Την ώρα λοιπόν που η γυναίκα μιλά, εσύ σκάζεις, ακούεις την, χωρίς να της δείχνεις επιχειρηματολογώντας πού κάμνει λάθος τζιαι πως θα έπρεπε να βλέπει τα πράματα πιο ψύχραιμα, τζιαι προς θεού μεν της διας λύσεις! Εν να σπάσουν τα νεύρα τζιαι των θκυό σας. Αντ'αυτού, χρειάζεται απλά να την κατανοήσεις, να νιώσεις γιατί νιώθει έτσι όπως νιώθει. Ακόμα τζι αν το παράπονον της είσαι εσύ, εν σου το λέει για να σε κατηγορήσει, μεν το παίρνεις προσωπικά, λέει σου το μόνο τζιαι μόνο για να το φκάλει που μέσα της. Όσο της βρίσκεις λύσεις μεγαλοποιεί τα προβλήματα ή βρίσκει άλλα. Γενικά εν σε έσιει ανάγκην να της λύσεις τα προβλήματα λεβέντη μου! Θέλει απλά να την ακούσεις, να την νιώσεις τζιαι να την καταλάβεις. Το να μοιράζεται τα συναισθήματα της εν προτεραιότητα για τζιείνην τζιαι χρειάζεται να μιλήσει για το πρόβλημα της για να νιώσει ότι φεύκει που πάνω της.
Αντίθετα ο άντρας άμμαν έσιει πρόβλημα θέλει να κλειστεί μόνος του κάπου ώστι να εύρει μια λύση. Τούτο το "να κλειστεί κάπου" μπορεί να σημαίνει να φκει έξω να πιεί μπύρες, είτε μόνος του είτε με την αντροπαρέα. Γενικά ο αρσενικός έσιει την ανάγκην να φύει που κοντά σου, έννεν ότι σε αποφεύγει κούκλα μου, ούτε ότι εν ανεύθυνος, απλά χρειάζεται χρόνο μόνος του να σσιχτεί να ποσσιχτεί να εύρει τρόπον να λύσει το θέμαν. Έννεν όπως εσένα που χρειάζεσαι να σου δείξουν απλά αγάπην όταν είσαι σε δύσκολη φάση. Τζιείνος θέλει να στήσει τον τοίχον του, να κλειστεί, να σκεφτεί για ώρες, να δει τα πράματα έναν-έναν με τη σειρά, αλλιώς εν του περνά. Επίσης ο άντρας έσιει μιαν ιδιαιτερότητα, εν μπορεί να ππέσει με τα μούτρα μες τη σχέση σαν εσένα, νιώθει ότι χάννει τον εαυτόν του με τον τζιαιρό. Θέλει να θυμηθεί ποιός είναι (μακριά που σένα για λλίο τζιαιρό) τζιαι μετά εν να επιστρέψει δείχνοντας σου την ίδιαν τεράστιαν αγάπην που σου έδειχνε στην αρχή.
Το πρόβλημα πιστεύκω εν ξεκάθαρον, τζιαμαί που η μια θέλει να μιλήσει για να της περάσει (αφού εν κοινόν το πρόβλημα, εν σχέση) ο άλλος θέλει να εξαφανιστεί για λλίο. Τζιείνη απογοητεύκεται γιατί την ώρα που τον εχρειάστηκεν παραπάνω έκοψεν λάσπη, τζιαι τζιείνος που ννα έρτει πίσω χαρούμενος που ηύρεν τη λύση εν να εύρει μια σύντροφο ψυχραμένη τζιαι πικραμένη που εν θα την ενδιαφέρει η λύση του. Τζιείνος εν να νιώσει ότι εν άχρηστος τζιαι ότι εν κάμνει για τίποτε, ότι αξίζει της κάποιος καλλύττερος άντρας που εν να καταφέρει να την κάμει ευτυχισμένη, τζιαι ξαφνικά έχασεν την πίστη ότι εν ο ίδιος που την κάμνει χαρούμενη τζιαι σταματά κάθε προσπάθεια. Τζιείνη ενώ στην αρχή προσφέρει παραπάνω για να τον κεντρίσει να της ανταποδώσει παραπάνω, κάμνει τον να νομίζει ακόμα περισσότερο ότι εν αξίζει, τζιαι μετά τζιείνη βλέπει τον ότι εν ενδιαφέρεται πλέον τζιαι είτε πληγώνεται ανεπανόρθωτα γιατί νομίζει ότι εν τον ελκύει (άρα ότι εν την αγαπά) πλέον, τζιαι απομακρύνεται. Στο τέλος, ενώ οι θκυο συντρόφοι (αναγκαία χρήση μιας "κότσιηνης" λέξης, sorry!) αγαπιούνται, τζιαι μάλιστα πάρα πολλά, καταλήγουν να παγώνουν τα αισθήματα τους τζιαι να απομακρύνουνται, να μεν τους ενδιαφέρει πόσο καλά τα παν μεταξύ τους τζιαι ασχολούνται με άλλα πράματα για να ξεχνιούνται. Συνήθως τζιείνη πέφτει με τα μούτρα στο νοικοτζιυρκό (για παντρεμένους μιλώντας) τζιαι τζιείνος δουλέυκει παραπάνω ή τζιαι οι θκυο δουλεύκουν παραπάνω ή ξεκινούν να φκαίνουν με τους φίλους τους (ξεχωριστά) παραπάνω, "τζιαι χάννουνται".
Το πιο αποτελεσμάτικό πράμα λοιπόν είναι να κατανοήσεις πρώτα τες διαφορές που έχουν τα θκυο φύλα, εν πολλά πολλά σημαντικό τούτο. Τζιαι μετά εν πολλά σημαντικό να δώκεις χώρο του συντρόφου σου/να προσπαθήσεις πραγματικά να καταλάβεις την σύντροφο σου. Ο άντρας γενικώς έσιει ανάγκην να τον εμπιστεύκουνται τζιαι να τον θαυμάζουν για να αποδώσει, ενώ αντίστοιχα η γεναίκα χρειάζεται κατανόηση τζιαι φροντίδα, θέλει να της δείχνεις/επιβεβαιώνεις συνέχεια ότι την αγαπάς τζιαι ότι ενδιαφέρεσαι. Όταν γίνει τούτο οι καφκάες εν να μειωθούν στο ελάχιστο, εγγυούμαι το. Εν θέμα ψυχραιμίας παραπάνω.
Οι πιο προχωρημένοι (στα όσα μοιράζουνται με τους συντρόφους τους τζιαι στα πόσα χρόνια εν μαζί) μπορούν να χρησιμοποιήσουν μια τεχνική που λέγεται Γράμμαν Αγάπης. Ουσιαστικά, εκφράζεις τα άσιημα συναισθήματα που έσιεις απέναντι στον σύντροφο σου ενώ παράλληλα δείχνεις κατανόηση για τη συμπεριφορά του τζιαι στο τέλος εκφράζεις την ευγνωμοσύνη σου για όσα ήδη σου προσφέρει, ακόμα τζι αν δεν είναι αρκετά. Μπορείς ακόμα να γράψεις τζιαι απάντηση στο γράμμαν που αρχικά έγραψες τζιαι μετά να τα μοιραστείς με τον σύντροφο σου για να τον καθοδηγήσεις πως θέλεις να σε αντιμετωπίζει. Θέλει υπομονήν όμως τούτον ούλλον...
[Περισσότερα για την τεχνική του Γράμματος Αγάπης στο Men are from Mars, Women are from Venus του Dr. John Gray τζιαι στα Mars/Venus Workshops του]
Πρέπει να θυμάσαι ότι είμαστεν ούλλοι αθθρώποι, με καλές μέρες τζιαι με άσιημες μέρες. Πρέπει να θυμάσαι ότι αν θέλεις μια σχέση να πετύχει, πρέπει να πάρεις το ρίσκο να επενδύσεις αισθηματικά, αλλιώς εν υπάρχει ελπίδα να αποδώσει "αισθηματικούς καρπούς" τζιαι πάνω που ούλλα να θυμάσαι να δείχνεις πάντα την αγάπην σου (δίνοντας σημασία στο ΠΩΣ, μαθαίνοντας να σέβεσαι τες διαφορές του άλλου φύλου), γιατί στο τέλος τζιείνον εν που μετρά, τζιείνον εν η ουσία τζιαι τζιείνον γίνεται η βάση πάνω στην οποίαν εν να χτίσετε συναιτερικά μιαν ζωήν.
Psycho-tip #1: Έννεν ποττέ κακό την ώρα που εν να σου παραπονεθεί να αναγνωρίσεις το λάθος σου αλλά να συγκρατηθείς τζιαι να μεν μιλήσεις πολλά, να μεν εξηγήσεις τα πως τζιαι τα γιατί. Δώσ'της χρόνο να σου εξηγήσει τζιείνη γιατί νιώθει έτσι, αν χρειαστεί ρώτα την, κάμε την να μοιραστεί συναισθήματα μαζί σου, ακόμα τζιαι άσιημα, εν να σε αγαπήσει έναν κουτσιούιν παραπάνω.
Psycho-tip #2: Την ώραν που ννα χρειαστεί να απομακρυνθεί που σένα, δώστου τον χρόνον του, όσο πιο γλήορα φύει, τόσο πιο γλήορα εν νάρτει πίσω. Όσο τον τζιυνηάς να μεν φύει παραπάνω μακρά εν να βουρήσει να ξεφύγει.
Psycho-tip #3: Ποττέ μα ποττέ μεν ξηάσεις να της δώκεις τζιαι μιαν αγκαλιάν τζιαι να την ρωτήσεις πως ήταν η μέρα της. Ανθρώπινα...
Psycho-tip#4: Αν κάμει λάθος, όσο τζιαι να σε εκνευρίσει, ακόμα τζι αν του το είπες που πριν, μεν του πεις "Είπα σου το!". Ούτε να του λαλείς τι να κάμει αν δεν ζητήσει τη γνώμη σου. Αντίθετα, δείξε υπομονή τζιαι δείξε του πως εν σε νοιάζει, ότι εν κάτι ασήμαντο. Εξέφρασε την εμπιστοσύνη σου σε τζιείνον ότι εν να το φέρει εις πέρας την επόμενη φορά που μόνος του.
Paranoiya
«Καταραμένη γλίτσα στα παπούτσια των προγόνων μου! Αναίσθητο αιδοίο! Σε μάζεψα απ’τις λάσπες και σ’έκανα Κυρία! Έτσι με ξεπληρώνεις πουτάνα; Εγώ σ’αγάπησα με ότι αληθινό είχα, σου έδωσα τη ζωή μου, τα νιάτα μου και την αφοσίωσή μου! Τρισκατάρατη! Ούτε μια τρίχα απ’το κεφάλι μου δεν αξίζεις! Ούτε το τελευταίο σκατό μου δεν σου δίνω πια μωρή! Στο διάολο να πας και χάρη σου κάνω, ανήθικο πουλημένο τσουλί! Σαράντα χρόνια γάμο μαγάρισες μαζί του πορνίδιο! Σαράντα ανυπόφορα χρόνια μιας ρουτίνας σκληρής και αφιλόκερδης και το μόνο που πέρνω πίσω είναι πουτανιό;! Α’ΣΤΑ ΔΙΑΛΑ!!! ΣΚΑΤΟΨΥΧΗ!!!»
-«Αγάπη....ξύπνα, μωρό μου...καλέ κλωτσάς στον ύπνο σου! Ξύπνα!»
-«ΑΕΙ ΓΑΜ....αα....εεεεε...;; Τί έγινε...;»
-«Εφιάλτη θα έβλεπες βρε μωρό μου...τσίριζες στον ύπνο σου και έβριζες...»
-«...εεε...ναι...ναι αγάπη μου, εφιάλτης ήτανε...»
-«Μωρό....μ’αγαπάς...;»
-«Τρελαίνομαι, αγάπη μου, τρελαίνομαι, τρελαίνομαι!!! Πραγματικά...τρελαίνομαι...»
Πέμπτη 1 Μαρτίου 2012
Lyubitʹ
Μην είναι παράνοια οι τέσσερις τοίχοι που μέσα κλείδωσα το ποιόν της ψυχής μου; Μην είναι ψυχεδέλεια η ασφάλεια που νιώθω κρυμένος βαθειά στη μοναξιά μου; Ο περίγυρος μου το ονομάζει αγάπη μα διαφωνώ. Αγάπη είναι αίσθημα βαθύ και απέραντο και γλυκό και πικρό και φωτεινό σαν τον ήλιο και σκοτεινό σαν την άβυσσο και πονεί. Σε παγώνει και σε καίει μα δε σε σκοτώνει, λύτρωση δε σου δίνει, δεν σ’αφήνει να ζεις. Αυτό που μ’αγκαλιάζει είναι βαθύ έρεβος και σκόνη, ακτίδα φωτός δεν φτάνει σε τέτοιο βάθος. Είναι πάγος που καίει την ανάσα σου, σαν να πνίγεσαι στον βυθό του ατλαντικού και να είσαι μόνος. Δεν έχει να κάνει με αγάπη αυτό που νιώθω, είναι αίσχος φρικτό, είναι ένας μαύρος Θεός δίχως οίκτο. Είναι Έρως ανεκπλήρωτος, μισός. Σαν τις αρρώστειες της ψυχής μ’αγαπάς, σαν την αυτοχειρία...
Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012
Dlia Koltsa
Πού τέθνηκες κόρη, ω, κόρη του Έρωτος; Πού την ζωήν σου, ξεχνώντας με, άφηκες στα μακρά σου ταξίδια; Με αλκοόλην και ζάλην μ’αγάπησες. Με κρίματα πολλά τη μοίρα σου να σέρνουν, με βίασες να σ’ακολουθήσω. Αγάπησές με, άραγε, ποτές σου; Ένιωσες, άραγε, την στεγνή φλέγα του πόθου για εμέ; Κατάρα μακρινή τα βάσανά μου τρέφει, ω, γυνή. Ούτε στιλέτο στο στήθος να με σταματήσει δεν θα μπορούσε, μα, τελικά, με σταμάτησε. Δεν βαδίζω πια και δεν μεθώ, με πόρνες ασελγήματα πια δεν κάνω, σαν ναυτικός καπνό στα σωθικά μου δεν λαμβάνω, ούτε πονώ πια, ούτε πεινώ και διψώ. Τέθνηκες κι έζησα μόνος. Είμαι του Έρωτος άσεμνος σκλάβος, για πούλημα, και αφέντην έναν μόνο θεωρώ, της Αγάπης τον πέτρινο πόνο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)