Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Το παπάκι

Άκουσα ότι ο Νικόλας Άσιμος εκρατούσε ημερολόγιο τες τελευταίες του δεκαπέντε μέρες. Έδωκε του εαυτού του δεκαπέντε μέρες διορία, επροσπαθούσε να εύρει κάτι που να αξίζει να ζήσει. Έμεινεν πίσω έναν ημερολόγιο με δεκαπέντε -Χ-... Το τραγούδι του "Το παπάκι" που ερμηνέυει η Χαρούλα Αλεξίου είναι γραμμένο για την εξώγαμη κόρη του.

". . . τον θυμάται στην ηχογράφηση ενός συγκλονιστικού νανουρίσματος. Το είχε γράψει ο Άσιμος πριν από μερικά χρόνια για να κοιμίζει την κόρη του στο υπόγειο της οδού Αραχώβης 41. Ήταν το Παπάκι. Μια μαγική στιγμή που ερμήνευσε η Χαρούλα Αλεξίου.
"Nα μη σου πω ότι, κάποια στιγμή. ο Άσιμος ήταν και ψιλοβουρκωμένος. . . Είχε κρυφτεί πίσω της. Τραγουδούσε για πάρτη του αυτό που άκουγε εκείνη τη στιγμή. . . Αυτό που τον φόρτιζε, αυτό που τον δονούσε. . . Συγκινήθηκε και η Χαρούλα. Κι αυτό φαίνεται, είναι λυγμική. Ούτε γύρισε πίσω της να δει πού είναι ο Νικόλας, τι κάνει. Μπήκε κι εκείνη σ' αυτό που συνέβαινε. Γιατί συνέβαινε κάτι ακαριαίο και μαγικό". . .

Χ.Καρυώτης.

Για τη θλίψη που μπορεί κάποτε να κρύβει μια αγκαλιά."

Της Ρωμίνας! Που μου έδειξε ότι αν θέλεις βλέπεις δεκαπέντε -Χ-, τζι αν θέλεις βλέπεις δεκαπέντε ειδών αγάπες.

Ως πάρατζιει.


Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Αδιέξοδον

Άμμαν οδηγάς τζιε εν έσιεις ιδέα που πάεις, τζιε δώκεις μες το αδιέξοδον, τί κάμνεις?! Βάλλεις πισινή right? Κάμνεις three point πιλέ μου. Δυστυχώς η ζωή εν πάει πισινή, μόνο μπροστά..

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Ποιό φόβο αγάπησες πάλι...?

Γιατί δακρύζουμεν...? Γιατί αφήννουμεν τον πόνο να φτάσει ως τους καθρέφτες των ψυχών μας τζιαι να τους ξεσιειλίζει..? Εγώ συνήθως κλαίω συχνά. Είμαι γενετζίσιμος χαρακτήρας, τούτη εν η αλήθκεια. Ψιλοφοούμαι να το παραδεχτώ αλλά κάποιες φορές είμαι περήφανος που έχω το χάρισμα να είμαι άντρας με γενετζίσιμη ψυσιή. Φτάνω κοντά στον ανδρόγυνο άνθρωπο, για λλίες στιγμές μόνο, τον άγιο.

Σήμερον θέλω να τσαλακωθώ. Γι'αυτόν εν να σας πω ότι κλαμουρίζουμαι πάντα μυστικά. Μόνον ένας άθθρωπος με είδεν να γεμώνουν τα μμάθκια μου ως τωρά. Επειδή εσυνάφερε μια κουβένταν που εν έπρεπε. Μιαν Ερινύαν. Έτσι παθαίνεις άμμαν λαλείς τα απόκρυφα σου μες τα μπλογκ τζιαι θωρούν τα ούλλοι. Που την άλλην, καλύττερα, εν να είμαι πιο αληθινός με τους πάντες.

Άλλες φορές τρέχουν άμμαν θωρώ μωρούθκια, συνήθως κόρες. Λατρεύκω τες κόρες. Τζιαι περιπαίζουν με γιατί κόρη σημαίνει να την βουράς που πίσω να μεν κάμνει αλλαξοκωλιές, να μεν σου τη γαμά ο ένας τζιαι ο άλλος. Εγώ εν σκέφτουμαι έτσι. Σε κάποια φάση εν να το κάμει τζιαι τούτο, τζιαι χωρίς παρεξήγηση έτσι κάμνει τζιαι η μάνα τζιαι η αρφή τζιαι η κόρη (μου-σου-του). Εν η φύση της γενέκας τζιαι πρέπει να την αγαπούμεν τζιαι τζίνην (χωρίς τη σκοτεινιάν εν έσιει φως). Για μένα κόρη σημαίνει μαλλούθκια τρυφερά τζιαι γλύκες τζιαι αγκαλιούες. Χαζομπαμπάς που λαλούν. Τζιαι επειδή ξέρω ότι εν όνειρον άπιαστον, πιάννουν με κλάματα. Αλλά είπαμεν, πάντα μυστικά.

Τούτη η κουβέντα με το "οι άντρες δεν κλαίνε" πάντα έσπαζεν μου την. Ούλλοι οι άντρες κλαίν' κάποτε. Σίουρα. Απλά φοούμαστεν μεν μας δουν, μεν μας πουν αδύναμους. Τζιαι η αλήθκεια είναι ότι όπως εγίναν τα πράματα εμείς συγκινούμαστεν παραπάνω που τες γενέτζιες. Όι ούλλες. Όσες είσαστεν κλαμούρες νά'σιετε την ευτζήν μου.

"Ποιές λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δεν θέλουν να βγουν; Ποιά ελπίδα σ'οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη; Ποιά θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού; Πες μου, ποιός φόβος σε νίκησε πάλι...;"





Εσένα....ποιός φόβος σε νίκησε πάλι?

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Αθήνα, Χανιά, Θεσσαλονίκη

ΠΡΟΣΟΧΗ! Ακολουθεί ποστ-γίγας.



Έναν έχω να πω. ΔΕΟΣ. Έλειψα μιαν εφτομάδα στην μητέρα πατρίδα τζιαι έτσι εμπειρία εν εξανάζησα. Είμαι εξουθενωμένος λόγω των συνεχόμενων, πολύωρων ταξιθκιών αλλά επέρασα Τ-Ε-Λ-Ι-Α!

Εξεκινήσαμεν που Λάρνακα με Ολυπμιακή. Επαγγελματίες. Μπράβο τους, καμμιά σχέση με την κρίση χωρκαθκιού που επέρασα με την Cyprus στην επιστροφή. Cyprus Airways λυπάμαι. Ποτέ ξανά.

Αθήνα. Μια πόλη γλίορη τζιαι ξένη. Αλλά γενικά αν αγνοήσεις μερικά πραματούθκια τζιαι χαζέψεις λλίο την αρχιτεκτονική περνάς πολλά ωραία. Ευτυχώς μισή μέρα ήταν.

Πειραιάς. Λερωμένη περιοχή. Γενικά η Ελλαδάρα μας έσιει ένα προβληματούι με τα σκουπίθκια. Λογικό, με τόσον πληθυσμό. Καράβι που τζιαμέ (με πανέμορφο όνομα: Λατώ) για Χανιά. Επέρασα μιαν νύχτα μουθκιασμένη τζιαι περίεργη. Εσυζητήσαμεν καμπόσα στην κάτω κουκέτα ακούοντας τους μαθητές κάποιου σχολείου να ξεφαντώνουν κρατώντας μπουκάλια αλκοόλ όλη νύχτα. Εφκήκεν να πάρει αέρα. Έκαμα λλίο διαλογισμό για να δώκω τζίνα που πρέπει σε τζίνην που πρέπει.

Εφτάσαμεν στα Χανιά. Είμαι άυπνος τζιαι ταλαιπωρημένος που την εναλλαγήν αεροπλάνο-μετρό-καράβι. Εφέρναν τζιαι τους μετανάστες τζίνη την μέρα με το καράβι μας τζιαι ήταν χαμός. Η γλώσσα τους κουράζει το αυτίν έννεν όπως την δική μας που τζυλά όμορφα. Επιάσαμεν λεοφορείο να μας πάρει κέντρον. Όπως τους χαντούς επιάσαμε ταξί που το κέντρο να μας πάρει στο ξενοδοχείο που ήταν ένα στενό πιό κάτω! Εννοείται ότι ήταν κλειστά ούλλα, ήταν εν ήταν 7 το πρωί.
Αν τζιαι διαλυμένος επαρατηρούσα τα πάντα γυρώ μου. Τα Χανιά εν τέλια, κάθε έλληνας πρέπει να πάει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του. Έσιει τζίνα τα γραφικά τα σπιτούθκια τζιε δρόμους πέτρινους τζιαι εν ούλλα πας το λιμάνι με τα φανάρκα του τζιαι τη μυρωθκιά της θάλασσας. Εν ένιωσα ξανά έτσι πράμα. Τζιαι η κρητική φιλοξενία εν δέκα σκαλιά ανώτερη που της υπόλοιπης Ελλάδας! Εν θα μιλήσω καν για την κυπριακή, στην Ελλάδα το πιο αγενές πράμα που εν να ακούσεις εν επίμονους ικέτες να θέλουν λεφτά. Εμείς εν είμαστε μαθημένοι δακάτω τζιαι λυπούμαστεν τους. Τα μωρά παραπάνω.
Ένα θα σας πω. Δεν εξανάδα τόσα πολλά μωρά μαζεμένα όσα είδα στην Κρήτη. Μωρά να κρατούν τους γονιούς τους που το σιερούι, μωρά ικέτες, μωρά με μπαλόνια, μωρά πεινασμένα, μωρά να κρατούν σιυλλούθκια, μωρά να πουλούν χαρτομάντιλα, είδα τζιε θκυό κουκλάρες 4-5 χρονών να κρατά η μια την άλλη που το σιέρι τζιε η μια που εφαίνετουν λλίο πιο μεγάλη να κρατά μια μεγάλη γενέκα. Μακράν το ομορφόττερο θέαμα που αντίκρυσα σε ολόκληρην τη χώρα σε μιαν εβδομάδα.
Επισκεφτήκαμε τζιαι τους τάφους των Βενιζέλων. Αναστέναξα καμμιά δεκαρκά φορές. Απαγορεύεται να παντρεφτώ πλέον, αλλά αν επαντρέφκουμουν ποττέ εν να ήθελα να γίνει σε τζίνο το εκκλησούι τζιαμέ. Εγώ, η αγάπη μου τζιαι οι κουμπάροι. Κανένας άλλος. Εν να είχαμεν ούλλα τα Χανιά στα πόθκια μας τζιαι τους τάφους θκυό Βενιζέλων δίπλα μας. Ίντα άλλον να έθελα??
Ακόμα κάτι, στην Ελλάδα ξέρουν που φαΐ αλλά έτσι φαΐ σαν της Κρήτης εν θα έβρετε αλλού. Τζικάτω τα φαγιά έχουν πολλά έντονη γεύση. Την γεύση που πρέπει. Πίνεις φραπέ τζιαι νιώθεις σαν να έβαλες τη γλώσσα σου μες το κουππούι του νέσκαφε. Τρώεις ρύζι (γαμοπίλαφο συγκεκριμένα) τζιαι νιώθεις το χώμα που το μεγάλωσε, το νερό που το πότισε, ακόμα τζιε το δρώμα τζίνου που το έσπειρε μες το στόμα σου. Τρώεις ζουμερό που την Κουκουβάγια τζιαι αναστενάζει η ψυσιή σου ξαλάφρωμένη. Τζιε εν έσιει τσιγκουνιές. Όπου πάεις εν να σε τζιεράσουν τσικουδιά τζιαι μαντινάδα. Έφερα τζιαι πίσω λλίο ρακόμελο για να θυμούμαι όποτε πίννω καμμιάν. Τζιαι μασιέρι κρητικόν που λαλούν εν δώρο παντοτινής φιλίας. Τζιαι βίλλον ανοιχτήρι που έκαμα δώρο της μιας της Ερινύας για να γελούμεν.
Εμεινίσκαμεν σε ένα δωματιούι πούππα. Καλύττερον που το σπίτι μου. Εμπορούσα να τζιοιμούμε μες την καρκόλα τζίνη για πάντα. Αποκάλυψα λλίον τον εαυτό μου τζικάτω, ετσαλακώθηκα, εκαύλωσα, αναστέναξα, επέρασα ωραία. Ήπιαμεν τζιαι το ναργιλέ μας μια νύχτα, ήπια τζιαι μπύρα ρεθμνιώτικη ξανθιά που μου άρεσε πάρα πολλά, έφα καλτσούνια τζιαι τζίνα τα ποξαμάθκια με τη φέτα τζιαι την τομάτα. Κάποτε εν να ξανάρτω για να μείνω Κρήτη μου...τούτον υπόσχουμαι σου το. Αν ήταν να αφήκω κάπου τα κόκκαλα μου τζιαμέ θέλω να είναι.

Ετελιώσαν τζιαι οι μέρες μας στην Κρήτη...ήρτεν η ώρα να πάμεν Σαλονίκη!! Πιάνεις το λεοφορείο που τα Χανιά, πάει λιμάνι, μπαίνει μες το πλοίο, φκαίνει Πειραιά τζιαι πιάννει τον δρόμο για τη Θεσσαλονίκη.
Διόδια, διόδια, διόδια...Ελαοτζοιμούμουν μες το λεοφορείο γιατί περιττόν να σας πω πάλε εν ετζιοιμήθηκα μες το πλοίο με τους μιτσιούς να μάχουνται ούλλην την ώρα. Έξι ωρούες ταξίδι, μια χαρά την εβολέψαμεν.

Σαλόνικα. Μια πόλη που θα εμπορούσα να γεννηθώ τζιαμέ. Να μεγαλώσω τζιαμέ τζιαι μετά να την αφήκω πίσω. Τζιπάνω εν ούλλα χαλαρά. Καμμιά σχέση με την Αθήνα. Οι ρυθμοί εν αργοί τζιαι απολαυστικοί. Τζιαμέ τζι αν ξέρουν που φαΐ! Μπορεί να μεν έχουν έντονη γεύση όπως της Κρήτης, αλλά τζίντα τσουρέκια του Τερκενλή τζιαι τα σαγανάκια τζιαι το μπουγιουρντί εν τα ξιάννω με τίποτε!!
Επερπάτησα δίπλα που τον Θερμαϊκό, είδα τον Λευκό Πύργο που κοντά τζιαι το άγαλμα του Μέγα Αλέξανδρου. Έφαα βροσιήν χαλαρήν τζιαι αγαπησιάρα τζιαι μετά εγόρασα τριαντάφυλλο που τον πιο τέλιο μιτσή που είδα. Εχάρισα της το. Πρώτη φορά έκαμα έτσι κίνηση..εφοίτσιασε με λλίο μετά. Είχαμε κάμποσα να πούμε τζίνες τες μέρες. Εκαρτερούσαμεν να τζιοιμηθεί ο αρφός της τζιαι επέφταμεν αγκαλιά τζι ελέαμεν τα δικά μας.

Έχω πολλά να σκεφτώ ως το Πάσχα πον να κατεβεί Κύπρο. Είπεν μου πολλά, είπα της λλία. Εποσιερέτησα την χαλαρά σάννα τζιαι είχα ούλλην την ζωήν μπροστά μου. Έκαμεν με τζι εδάκρυσα με μιαν της κουβέντα. Πρώτη φορά να μου σιωνωστούν μπροστά που άλλον. Έτο αλλό ναν πράμα που με φοΐτσιασε...Εν θέλω τζιαι τέταρτη Ερινύα. Έχω όρκους να κρατήσω.

Πάντως επέρασα πανέμορφα. Μιαν εβδομάδα πάνω τζι εξανάβρα τον εαυτόν μου. Εχρειάζουμουν το πολλά τζι ας εξαντλήθηκα, τζι ας αρρώστησα μόλις ήρτα πίσω. Αλλά τωρά...κενό. Ενιξέρω πως να συνεχίσω που δαμέ τζιαι δα. Θέλω να ξαναφύω μιαν τζιαι καλή. Τζι εν να αφήκω ανοιχτές τες πόρτες. Όποιος θέλει να με ακολουθήσει ας το κάμει. Αν με αφήκετε να φύω μόνος μου το κρίμα πας την τζιεφαλή σας. Εγώ μια βολά τον όρκο μου εν να τον κρατήσω. Αφού εν άλλαξεν τίποτε δακάτω, εν ούλλα όπως τα άφηκα. Εκτός που ένα τζινούρκο σκουλούτζι που εβλάστησε της μιας της Ερινύας που τες τρεις... Τζιε αποτέλεσμα, μια ελπιδούα τόση δα που εβλάστησε μέσα μου εμένα.

Κατά τα άλλα το μούθκιασμα συνεχίζεται. Ελπίζω ναν που το ταξίδι.

Πάντως στα Χανιά τζιαι στη Σαλόνικα να πάτε, εν θα το μετανιώσετε.

Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

Καλλιπόλεως 4

Έκλεψες με εψές...εμιλούσαν μου δέκα γενέτζιες ταυτόχρονα τζι εγώ εθώρουν σε εσένα..με το κορμί σου το λυγερό να κινείται απαλά πάνω στην πίστα..με το πρόσωπο σου που μου εφάνηκε υπερβολικά οικείο, σαν να τζιε ήξερα σε χρόνια, σαν να τζιε ήμασταν φίλοι παλιοί τζιε ήρτα να σε δω να τραουδάς. Εμπήκα τζι ελάλες μας ροκκιές, τζιε μετά άφηκες τη φωνή σου να οργιάσει, να γεμώσει τη σκηνή. Χόρεψε καλλίφωνη μου...έμπα μες τη μουσικήν τζιε ποιός τους γαμά τους άλλους...χόρεψε για μέναν μιαν φορά. Εθώρουν σε να χορεύκεις τζι εσκέφτουμουν τη δική μου τραγουδίστρια που χορεύκει. Εθώρουν τους ούλλους τζίνους που ετρέχαν τα σάλια τους σαν σε θωρούσαν τζι έφκαινεν το γαίμα πας τη κκελλέ μου. Έτσι εν να θωρούν τζιε την άλλην...σίουρα. Έσιει τζι έξτρα κάλλη τζίνη. Ευχαριστώ κοπέλα μου. Όποια τζιε νά'σαι, όποιον τζι αν εν το όνομα σου. Εχάρισες μου μιαν όμορφη νύχτα μες την κόλαση χωρίς να ξέρεις τίποτε.


Στην υγειά του πρώτου τσιάρου μετά που τον εκόψαμεν...

"Άσε να καώ όπως θέλω και να χρεωθώ, αυτό το λάθος μόνο μου ταιριάζει"
"Βάλε το κόκκινο φουστάνι, εκείνο που σε κάνει να μοιάζεις πυρκαγιά"
"Μέ'κανες κουρέλι δε σ' αντέχω πια, χείλια έχεις μέλι κι άδικη καρδιά "





















ΑΑΑΑΑΑΧΧΧΧΧ ΡΕ ΞΕΝΙΑ.......

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

Η γενέκα

Τούντο πλάσμαν το περίπλοκον τζιε το σύνθετο τζιε το πολυμορφικό, που επλάστην για να μας καουρτίζει το βλαντζί μας, να μας σπάζει με τες τσιόφτες του τζιε τες σπαστικές του τες συνήθειες που εν έχουν ππόιντ.

Τζίντο πλάσμα που αν δεν υπήρχεν ήταν να πιάμεν τα όρη, να μεν έχουμεν όνειρα τζιε να μεν έχουμε ΠΟΤΕ στον κόσμο ούλλο το chance να ονομαστούμεν "μπαμπάδες". Που αν δεν υπήρχεν ήταν να είμαστιν τζιε πιο ήσυχοι τζιε ήρεμοι. Εν θά 'χαμεν φωθκιές να κρούζουν μες το πετσί μας.
Αλλά ούτε ήταν να νιώθαμεν την ευκαρίστησην της φωθκιάς της σβησμένης, έστω τζίντα τρια δευτερόλεπτα κάθε φορά. Τούντο πλάσμαν που το αγαπούμεν χωρίς να ξέρουμεν το γιατί. Που μπορείς να κάτσεις με τες μέρες να μετράς τα πράματα που σου αρέσκουν πάνω του τζιε μετά καταλάβεις ότι άρκεψες τζιε γίνεσαι σάχλας!

Τούντο πλάσμα γιορτάζει σήμερον. Εφκάτε πόξω στο στενό τζιε πέτε των μανάων, των αρφάων, των φιλενάδων σας να ζήσουν. Τζιε πάνω που ούλλα μεν ιξηάσετε τζίνες που εν χωσμένες μες τες ψυσιές σας. Εν θα σας το συγχωρήσουν ποττέ γιατί έτσι πρέπει. Τζιε φροντίστε να κάμετε τζιε κανένα δωρούι μιτσί, ποτζίνα της καρκιάς, όι τα ακριβά τα ψεύτικα. Τζίνα εν για άλλες μέρες. Ένα τριανταφυλλούι εν αρκετόν πιστεύκω. Στο όνομα της γενέκας λοιπόν παραθέτω αυτούσιο ένα chain-mail που έλαβα κάμποσα χρόνια πριν. Ο πιο αθώος τρόπος να πεις του άλλου αγαπώ σε.


The Lovers of the Heart
Here are a few reasons why guys like girls:

1. They will always smell good even if it’s just shampoo

2. The way their heads always find the right spot on our shoulder

3. How cute they look when they sleep

4. The ease in which they fit into our arms.

5. The way they kiss you and all of a sudden everything is right in the world

6. How cute they are when they eat

7. The way they take hours to get dressed but in the end it makes it all worthwhile

8.Because they are always warm even when it’s minus 30 outside

9. The way they look good no matter what they wear

10. The way they fish for compliments even though you both know that you think she's the most beautiful thing on this earth

11. How cute they are when they argue

12. The way her hand always finds yours

13. The way they smile

14. The way you feel when you see their name on the call ID after you just had a big fight

15. The way she says 'let’s not fight anymore' even though you know that an hour later....

16. The way they kiss when you do something nice for them

17.The way they kiss you when you say 'I love you'

18. Actually ... just the way they kiss you...

19. The way they fall into your arms when they cry

20. Then the way they apologize for crying over something that silly

21. The way they hit you and expect it to hurt

22. Then the way they apologize when it does hurt (even though we don't admit it)!

23. The way they say 'I miss you'

24. The way you miss them

25. The way their tears make you want to change the world so that it doesn't hurt her anymore..... Yet regardless if you love them, hate them, wish they would die or
know that you would die without them ... it matters not. Because once in your life, whatever they were to the world they become everything to you. When you look them in the eyes, traveling to the depths of their souls and you say a million things without trace of a sound, you know that your own life is inevitable consumed within the rhythmic beatings of her very heart. We love them for a million reasons, No paper would do it justice. It is a thing not of the mind but of the heart. A feeling. Only felt.




ότι ποιήμαν τζι αν έγραψα για σένα, εν το όνομα σου η προσευχή που λιώνει μες το στόμα μου ώστι να τζοιμηθώ...

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

Η Νεφέλη τζ' η Αριάνα

Θέλω να πεθάνω μες τ'αγκάλια σου..τζιε θέλω εσύ να μου κλείσεις τα μμάθκια μου. Τζιε να τζυλίσει ένα δάκρυ μόνο που την άβυσσο σου την ακαταλαβίστικη με το μελισσόχρυσο το χρώμα, τζιε ο θρήνος να τελειώσει τζιαμέ. Να μεν με ξιάσεις ποττέ..τζιε η αγάπη μου ννα σε κρατά βραστή στους σιειμώνες που έρκουντε.

Να είσαι δυνατή μετά που μέναν, μετά πον να με χάσεις, τωρά εν χρειάζεται, προσέχω σε που μακρά, διακριτικά τζι ας μεν με θωρείς. Όπως τον τζύρη, που θωρεί την κόρη του κάθε λεπτό της ζωής του τζι άμμαν τζιοιμάται θωρεί την όρομα, που της αφήννει σιοινήν ναν ελεύθερη γιατί εμεγάλωσε αλλά για τζείνον εν ναν πάντα το μωρό του το μονάκριβο..

Είσιες δίκαιο, πάντα εν να είμαστεν ένα, έτσι εν το γραφτόν. Γραφτόν ένι όμως τζιε να χωριστούμεν, για να καταλάβεις τζιε να καταλάβω, για να νιώσεις τζιε να νιώσω, να αγαπηθούμεν που μακριά δυνατά τζιε μοναδικά. Τζιε μετά να ξιάσεις τζιε να κάμεις τζίνα που μαζίν ονειρευτήκαμεν, ο καθένας τα δικά του.

Τζιε να πεις τζι έναν τραούδιν για μένα, μόνον για μένα. Όπως το "Να με προσέχεις" που ελάλες κάμνει σε να με σκέφτεσαι, ή το "Σιωπή" που αθθυμίζει σου εμέναν...ή την "Νεφέλη" για μιαν επιθυμίαν που μόνον εγώ τζι εσύ εκαταλάβαμεν που μωρά.

"Τέλεια η νύχτα να απλώσει τα μυστηριώδη πέπλα της στους ώμους σου...και ταξίδι απέραντο να σε πάει στους μυθικούς, των ονείρων, κόσμους...κι εκεί Ανθρώπους να βρεις αλάνθαστους, που σ'αγαπούν αβίαστα κι αληθινά και όλη τη νύχτα νά'ναι ζεστή η αγκάλη σου από δαύτους...εκεί να δεις κι εμένα...και όταν μας βρει το πρωί και το φως κουλουριαστεί μες την καρδιά σου, άφησέ με να φύγω λίγο πριν με ξεχάσεις...και όταν ξύπνια δεν θα θυμάσαι με ποιούς πέρασες το βράδυ, να έχεις ένα από τα καλύτερα πρωινά που θα ζήσεις μακριά μου...μέχρι ξανά να μας βρει το σούρουπο αγκαλιά και με χέρια ενωμένα...κι εκεί να σε προσέχω, σαν κοιμάσαι, στα σωθικά μου...
Για τη Νεφέλη

Να προσέχεις και θα σε προσέχω κι εγώ όσο μπορώ με τον τρόπο μου.."


Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

Μεν με περιπαίζετε

Εσυζητούσαμε φίλοι αναγνώσται, που λέτε, με μια φίλη μου για σχέσεις. Δηλαδή η γνωστή πως-τον-θέλεις-πως-την-θέλω κουβέντα του καφενέ! Όι ότι είμαι ο μίστερ σχέση τωρά αλλά άτε, κουβέντα να γίνεται. Τζιε εκατάλαβα που τα συμφραζόμενα ότι εν είμαι τζιε τόσον, ας πουμεν, φυσιολογικός στες προτιμήσεις τζιε στες εμπειρίες μου. Με λλία λόγια, έφα περιπαίξιμον. Τζιε όι μόνο στη συγκεκριμένη συζήτηση αλλά τζι άλλες φορές, όποτε έρκεται τούντο θέμα ξεκινώ να νομίζω ότι είμαι εξωγήινος! Δηλαδή συγνώμη, είμαι ο μόνος άθρωπος που εφίλησε με τον γαλλικό τρόπο στη τρίτη δημοτικού?! Εν το νομίζω!! Τζιε σίουρα εν είμαι ο μόνος που θέλει τη γενέκα πελλή για δίμμα! Ίντα ήταν να μπλέξω ποττέ με καμιά μούχλα?! Είπα: θέλω τη γενέκα να με δέρνει τζιε να την δέρνω, να ακκάνει, να μασά σίερα!! Τζιε η απάντηση ήταν "χάννεις". Ε όι ρε πελλέ μου (τζιε πελλή μου) εν δέχουμαι να είμαι με κάποια κρυά, νερόβραστη. Αλλά ούτε τζιε αναίσθητη γαούρα. Μόνον ώρες ώρες. Θέλω την τζιε να πέρνει φωθκιά τζιε να σιονίζει, τζιε να κάθεται να θωρεί το ταβάνι για ώρες, τζιε να μεν μπορεί να κάτσει τον κώλο της δευτερόλεπτο. Θέλω την τζιε ναν κλαμούρα για να μπορέσω να είμαι ο ιππότης που εν να σκουπίσει τα ματούθκια της πον να τρέχουν. Τζιε θέλω την ναν ρομαντική τζιε ευαίσθητη όπως γίνουμε τζιε εγώ με τες ώρες μου. Να με καταλάβει. Πελλήν τζιε Χάος σαν τζι εμέναν. Τζιε να με αφήνει μόνον μου αμαν της γίνουμε τσιβίτζην, τζιε να μεν με αφήνει να φύω που κοντά της άμμαν μάχουμε να αποσυρθώ στα υπόγεια μου τα μοναχικά. Να με αγκαλιάζει σφιχτά τζιε να μεν με ξαπολά, να μεν αναπνέω τζιε να πρέπει να με ρωτήσει αν με σφίγγει πολλά. Είπεν μου ζητώ πάρα πολλά. Εγώ μια βολάν ήβρα την. Αμμά ήρτα δεύτερος. Τζιε τζίνη που ήβρα είπεν μου εν να ξαναγαπήσεις τόσο δυνατά. Τζίνο που εν ήβρα το θάρρος να της απαντήσω, ήταν πως εν να αγαπήσω μόνο μια γυναίκα παραπάνω που τζίνην. Τζιε τούτη εν ναν η κόρη της η μονάκριβη.




Αν ήξερα να ζωγραφίζω ήταν να κρατούσα το τετραδιούι μου τζιε να κάθουμε με τες ώρες σε έναν δρόμο να ζωγραφίζω σιερούθκια...αγαπώ τα σιέρκα...







τζιε του Πελλού μου Χάους πάνω που ούλλα