Γιατί δακρύζουμεν...? Γιατί αφήννουμεν τον πόνο να φτάσει ως τους καθρέφτες των ψυχών μας τζιαι να τους ξεσιειλίζει..? Εγώ συνήθως κλαίω συχνά. Είμαι γενετζίσιμος χαρακτήρας, τούτη εν η αλήθκεια. Ψιλοφοούμαι να το παραδεχτώ αλλά κάποιες φορές είμαι περήφανος που έχω το χάρισμα να είμαι άντρας με γενετζίσιμη ψυσιή. Φτάνω κοντά στον ανδρόγυνο άνθρωπο, για λλίες στιγμές μόνο, τον άγιο.
Σήμερον θέλω να τσαλακωθώ. Γι'αυτόν εν να σας πω ότι κλαμουρίζουμαι πάντα μυστικά. Μόνον ένας άθθρωπος με είδεν να γεμώνουν τα μμάθκια μου ως τωρά. Επειδή εσυνάφερε μια κουβένταν που εν έπρεπε. Μιαν Ερινύαν. Έτσι παθαίνεις άμμαν λαλείς τα απόκρυφα σου μες τα μπλογκ τζιαι θωρούν τα ούλλοι. Που την άλλην, καλύττερα, εν να είμαι πιο αληθινός με τους πάντες.
Άλλες φορές τρέχουν άμμαν θωρώ μωρούθκια, συνήθως κόρες. Λατρεύκω τες κόρες. Τζιαι περιπαίζουν με γιατί κόρη σημαίνει να την βουράς που πίσω να μεν κάμνει αλλαξοκωλιές, να μεν σου τη γαμά ο ένας τζιαι ο άλλος. Εγώ εν σκέφτουμαι έτσι. Σε κάποια φάση εν να το κάμει τζιαι τούτο, τζιαι χωρίς παρεξήγηση έτσι κάμνει τζιαι η μάνα τζιαι η αρφή τζιαι η κόρη (μου-σου-του). Εν η φύση της γενέκας τζιαι πρέπει να την αγαπούμεν τζιαι τζίνην (χωρίς τη σκοτεινιάν εν έσιει φως). Για μένα κόρη σημαίνει μαλλούθκια τρυφερά τζιαι γλύκες τζιαι αγκαλιούες. Χαζομπαμπάς που λαλούν. Τζιαι επειδή ξέρω ότι εν όνειρον άπιαστον, πιάννουν με κλάματα. Αλλά είπαμεν, πάντα μυστικά.
Τούτη η κουβέντα με το "οι άντρες δεν κλαίνε" πάντα έσπαζεν μου την. Ούλλοι οι άντρες κλαίν' κάποτε. Σίουρα. Απλά φοούμαστεν μεν μας δουν, μεν μας πουν αδύναμους. Τζιαι η αλήθκεια είναι ότι όπως εγίναν τα πράματα εμείς συγκινούμαστεν παραπάνω που τες γενέτζιες. Όι ούλλες. Όσες είσαστεν κλαμούρες νά'σιετε την ευτζήν μου.
"Ποιές λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δεν θέλουν να βγουν; Ποιά ελπίδα σ'οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη; Ποιά θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού; Πες μου, ποιός φόβος σε νίκησε πάλι...;"
Εσένα....ποιός φόβος σε νίκησε πάλι?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου