Γράμμα ενός ποιητή

"Εγώ, Καίσαρ, δεν γνωρίζω τίποτα που θα μπορούσε να σας σώσει...μας...τους...τίποτα που να μπορεί να γεμίσει ένα ποτήρι ήδη γεμάτο...τίποτα που να μπορεί της μοναξιάς να διαλύσει τους φόβους, της απόρριψης...τίποτα που να μπορεί να διώξει το κοράκι που η σκιά του σας σκεπάζει πάντοτε τα αισθήματα στα χαρτιά...αν ήτανε ευθύνη μου, Καίσαρ, τα μάτια σας, θα μένανε πάντοτε υγρά...και ο μόνος που θα τα αγαπούσε θα ήσασταν εσείς...

Δεν το γνωρίζω, εγώ, κύριε ποιητή, το μυστικό για να γελάσετε όπως δεν γελάσατε ποτέ...και σίγουρα ένα καράβι θα με οδηγούσε στην τύχη ενός εγγλέζου θερμαστή, που όπως λεν, αγόρασε ένα μαχαίρι δυο σελίνια και το κάρφωσε στο στίγμα μιας εξωτικής ομορφιάς που στόλιζε την καρδιά του...γι'αυτό δεν θα σας συνιστούσα τα ταξίδια του καταστρώματος...ένα τσιγάρο "Κάμελ" και ουίσκι, το δοκίμασα Καίσαρ...μου χάραξε βαθιά της θύμησης τον πόνο και δεν το αποτολμώ ξανά ως να πεθάνουν τα βουνά και να μισέψει ο χρόνος...προσευχήσου ποιητή για τον τρελό αδερφό σου...δεν έχει αυτός καπνό κι αθάλη πια για συντροφιά...μόνο τον πόνο του που κι αυτός δεν είναι αρκετός σε απόκοσμο λιμάνι να τον στείλει...ούτε καλή ζωή χωρίς τις θέρμες να του δώσει..

Τι σπρώχνει, Καίσαρ, άραγε, τα παράδοξα μάτια να φιλάνε χείλη χωρίς αγάπη? Τι σπρώχνει της πόρνης αγάπης μου τον πόθο, αφού λεφτά δεν θέλει? Εγώ της κρέμασα σταυρό να χτυπάει δίπλα στην καρδιά της κι αυτή μου χάρισε πορτοφόλι από το πρόσωπό της το ιερό να την θυμάμαι πάντα, ό,τι λιμάνι κι αν πατήσω.. Λένε πως είμαι παράξενος, πως με άρρωστο τρόπο τις γυναίκες τις μισώ αφού μαζί τους ποτέ δεν πάω να ξαπλώσω... Μα αν ξέρανε, Καίσαρ... Μόνο να ξέρανε... Ούτε κοκό τραβάω, ούτε καπνό κι ούτε πια μεθώ. Αυτές οι απολαύσεις του κορμιού δεν σβήνουν τις φωτιές μου. Μόνο το βλέμμα της σαν γάργαρο νερό θα μου απαλύνει τον πόνο, μόνο το χάδι της Καίσαρα θα πει "εγέρθητι! άρον το πτώμαν σου και περιπάτει"... Δεν θυμάμαι πια πόσα χρόνια ή πόσες ώρες έχουνε περάσει ποιητή.. Θυμάμαι μόνο να υπάρχω για ένα όνειρο γιατί αξίζει η φωτιά του να με κάψει...με δεν με καίει πια η φωτιά Καίσαρ... Το πυρ έγινε πάγος... Ο πυρετός θα φταίει.. Τα μαραμπού δεν κρώζουνε κι εγώ σαν βλάκας περιμένω να κελαηδήσει ένα πουλί που γλώσσα έχει κομμένη..

Άραγε παύεις ν'αγαπάς ποτέ ή παύεις να κοπιάζεις? Για έναν έρωτα που άξιζε το πρόσωπό της χαρακιά και στίγμα να το κάνω...? Παύεις να σκέφτεσαι "ΑΝ?"? Παύεις να κλαις το βράδυ? Δεν σταματάς στα σίγουρα να ελπίζεις γιατί πεθαίνεις.. Αν δούλευα ακόμα στα φορτηγά κι έβγαινα σε λιμάνι, δεν θα πατούσα στης Φραγκιάς τα γαμημένα εδάφη. Εκεί παραμονεύει μια γοργόνα αιγύπτια με μελαγχολική έκφραση στα χέρια και στα μάτια... Εκεί...σαν δώδεκα φράγκα γαλλικά να άξιζε η ματιά μου? Εγώ ποτέ μου, Καίσαρα, δεν έχω αγαπήσει...... Κι αν σε ρωτήσουνε ποτέ ή αν σου ξηστορήσουν, μην πεις κι εσύ πως ήτανε μια αναίσθητη γυναίκα και κοινή, γιατί δεν ήταν Καίσαρα, ήταν μια αυταπάτη.

Κι αν της Περσίας τα βουνά και της Ιαπωνίας τα ρίγη και της Αφρικής λιμάνια δεν σε καλμάρουνε, έλα, Καίσαρα, μαζί να καούμε σε ακρογιάλια απόμερα και στου Άμστερνταμ κανάλια... Γιατί δεν έχω επιλογή και εδώ ποτέ ξανά δεν θα γυρίσω γιατί κάθε πόλη και σταθμός, κάθε οδός και δρόμος, είναι ανάμνηση βαθιά και της καρδιάς της πόνος.

Εξωτική ομορφιά αγαπώ μα δεν γυρίζω πίσω...
Προσευχήσου και για μένα Καίσαρα.."