Ότι ώραν τζι αν ξημερώσει εν νύχτα, ότι μέρα τζι αν ένι εν όφκερη... Κάθε μαρασμένη χαραυγή τζιαι κάθε μαύρη Σελήνη που σηκώνει την παλίρροια του γαιμάτου μου, αφήννει με σταυρωμένον πας τα σιείλη σου, να κρέμμουμαι ως να ξεψυσιήσω... Εν εβαρέθης, κόρη τ'ουρανού, να βουράς που πίσω μιαν ανέμην...; Δίκλα τζιαι πάνω μου Ρήαινα της καρθκιάς μου...δίκλα τζιαι πάνω μου...
1 σχόλιο:
"Εν εβαρέθης, [...] να βουράς που πίσω μιαν ανέμην...;"
τούτο απ΄όσο καταλαβαίνω, μπορείς να το πεις και στον εαυτό σου...
"το πιο ωραίο είναι το επόμενο λιμάνι" που λέει και ο Παυλίδης :-)
Δημοσίευση σχολίου