Heathrow

Νιώθω σαν τον πρωτογονιόν τον φοιτσιασμένο...
Ούλλα 'ννα παν' καλά μωρούιν μου...ούλλα 'ννα παν' καλά...
Αμμά εν αλήθκεια που λαλώ...; Μέσες, άκρες...
Άδε την πόσον όμορφα τζιαι ήσυχα εν που τζιοιμάται...
Φοούμαι...φοούμαι ν'ανασάνω που πάνω της, φοούμαι να ζήσω δίπλλα της, φοούμαι να υπάρχω στη ζωήν της. Φοούμαι να σκέφτουμαι...για μέναν...για τζιείνην...για ούλλα...
Μεν αρωτάς.
Ούλλα 'ννα παν' καλά μωρούιν μου...ούλλα 'ννα παν' δεξιά..

"Πλούσια, πλούσια γη...πλούσιε, πλούσιε αιθέρα...πλούσια αγάπη που εγκλωβίστηκε σαν καπνός στο νερό...αέρας που βούλιαξε σε αλκοόλ να πνιγεί, να πεθάνει... Αν μ'αγαπάς κράτησέ με σφιχτά...αν, πάλι, θες, διώξε με, σε καταραμένα χώματα να τριγυρνώ, ανήλεος και συγχισμένος... Φως που εκπλήρωσες μοίρα, ανθέ που κατάντησες στείρα γη, καρδιά στυφή, ένα χάδι θέλησα μόνο, ένα χάδι..."

Τόσον εν το κρίμαν τζιαι το άδικον σου θεέ, που αρπάσσεις την φωνήν τζιαι η Τραουδίστρια έζησε ζωή βουβή... Τόσον έσιεις το κρίμαν τζιαι το άδικον στο γαίμαν να τρέσιει θεέ, που αρπάσσεις τον νουν τζιαι το μέλλον τζιαι ο Ερωτευμενος ζει μόνος του ούλλες τες ζωές που Του μείναν... Τόσον πολλύν κρίμαν τζι άδικον θεέ, που αρπάσσεις τα πόθκια τζιαι τα λόγια, τα κομμάθκια της καρκιάς, τα ριάλλια τζιαι τα λάθη τζι αφήννεις μιαν Τραουδίστριαν που Χορεύκει τζι έσιει μάλαμα ψυσιήν να σαπίσει μέσ' στο γκρίζον της ζωής, αντίς να φκει που πάνω τζιαι να λάμψει σαν το άστρο του δειλινού πά' στες κριματισμένες, υπό σκιή, ζωές μας... Ίντα'ν τ'όνομαν σου θεέ...; Ίντα'ν τ'όνομαν σου...;

30/09/11 - Με την Ξένια στην ξενιτιά, ένα βράδυ..



Υ.Γ. Γαμώ τες πυράες της Αγγλίας γαμώ.