Ο άθθρωπος μου τζιε οι Ερινύες

Έχω πολλά μες τον νου μου τελευταία. Μιαν φεύκω, μιαν έρκουμαι, ανθίζω, ξαναμαρανίσκω... Ίντα ζωή εν τουτη?! Ούλλη μέρα να σε τρώει τζίντο σκουλούτζι. Να αγαπάς τζιε να θέλεις να είσαι τζαμέ με τους φίλους, την οικογένεια τζιε τον έρωτα σου, τζιε την άλλην να θέλεις να χαθείς που τον κόσμο ούλλον, να μεν θωρείς κανέναν. Τζιε μετά να έρκουντε τζίνες οι τρείς όπως τες Μοίρες. Γιά εν Μοίρες γιά εν Ερινύες, ένιξερω.. Η μια να σου λαλεί ότι σε χρειάζεται τζιε να μεν φυεις.. Η άλλη να σου λαλεί εν ούλλα πελλάρες, ΞΥΠΝΑ.. Τζιε η τρίτη, η πιο φαρματζιερή μα τζιε η πιο γλυτζιά να σου λαλεί ότι περιμένει που σένα να μείνεις κοντά της, να είσαι τζίνο που πρέπει για λλόου της, να την αγαπάς όσον ημπόρεις. Τζι εσύ...εσύ να μεν ηξέρεις πόθεν σου ήρτεν ένα μήνυμαν "Σ'αγαπώ" που έσιει ούλλες τες σημασίες του κόσμου, τζιε μια αγκαλιά ποτζίνες τες ατέλειωτες που σου εδίαν η μάνα σου άμμαν ήσουν μωρόν τζιε ελούβας τα γόνατα σου. Μα πιό φαρματζιερό τζιε γλυτζί που ούλλα εν το να ξέρεις πως έφυες πολλές φορές, τζιε φεύκεις, τζιε εν να φεύκεις γιατί φοάσαι, τζιε τζίνη είπε σου πως είσαι ο άθθρωπος της αμμά ήρτες δεύτερος...

γαμώ τον χρόνο τζιε την ψυσιή την φοϊτσιάρα γαμώ..