Γαμιέται ο Blogger

"Τι λόγο γλυκό να σου πω, να απαλύννω τον πόνο..? Τι ψεύτικα λόγια να πω, τι υποσχέσεις αδρές και αισιόδοξες..? Παραμύθια τρύπια θα σου λεω και θα χαϊδεύω ένα κεφάλι βασανισμένο, με τα μαλλιά του σαν άβυσσος ωκεάνια που θεριεύει και μοσχομυρίζει ουρανό στο βάθος της... Θα κρατάω ένα χέρι -το πιο όμορφο χέρι στον κόσμο- και θα πασκίζω να με ακούει το πρόσωπο.. Θα σταματήσω να κλαίω και θα ζήσω για σένα, θα κάνω εσένα να χαμογελάς και ιδού!...ο φαύλος, της Ευτυχίας, ο κύκλος."

"Suddenly it's so cold inside...what a shame for a man's man...
Suddenly it's so lonely out there...what a shame's shame indeed..."

Το Λανίτειο έκλεισε 50 χρόνια λειτουργίας. Όσοι είσασταν ενεργοί τζι εφοιτήσετε ή εδιδάξετε τζιαμαί είδα σας να συμμετέχετε σε διάφορες σχολικές εκδηλώσεις μέσα που δακρύβρεχτο φωτογραφικό υλικό.

Είδα τζιαι μερικά κακοπροβαρισμένα τραούθκια που την τραγουδίστρια μου τζιαι απόλαυσα την πάλαι.

Επεθύμισα τον Μουσικό μου. Τους συμμαθητές μου. Τους συναδέλφους μου στην ορχήστρα τζιείνου του σχολείου που το κτίριο ήταν να πέσει πάνω μας αλλά αγαπούσαμεν το που την ψυσιή μας. Επειδή Σχολείο έννεν το κτίριο αλλά οι φωνές. Αν πάεις να δεις το σχολείο σου μες τον Ιούλη εν να το μισήσεις. Αν πάεις τη νύχτα μιας Πέμπτης σχολικής περιόδου εν να νιώσεις τη δύναμη, την προσδοκία, την φαιά ουσία τζιαι το μένος του νέου που περπατά τα πρωινά μες τζιείντο γκρίζον ούλλο.

*Καλή τύχη σε όσους διανύουν περίοδο εξετάσεων πάσης φύσεως.. Εσείς που δίνετε Παγκύπριες/Πανελλήνιες, δύναμη. Μην σας νοιάζει ποιόν άλλο εξόν απ'τον εαυτό σας θα απογοητεύσετε. Η ηρεμία είναι το κλειδί..

Enjoy the power of the human smile:

Ίντα μεγάαααααλοοοο..

Ααααχχχ ναι! Ωραίες εποχές!

ΜΠΑΧΑΧΑΧΑ ίνταλως είσαι έτσι?!?!

ΤΣΑ?!

Μάμμαααααααα φράαααουυυυλεεεεςςςςς

Έτσι για να έρτουμεν στα ίσια μας.. =)