Self-committed

Είμαι έναν υπόγειο χωρίς υγρασίαν. Έναν υπόγειον που εστέγνωσεν.

Θυμούμαι που επία να δώ τον Ανεστόπουλο να ξεφτυλίζεται σε μια σκηνή Διαφάνων Κρίνων πάλαι-ποτέ. Επεριπαίζαμεν ότι ήσιεν μιαν κατάθλιψην που τον κρατά χρόνια. Ίντα χρόνια?? Δεκαετίες ολόκληρες. Χωρίς να ξέρουμεν τι εσυνέβηκεν στον άνθρωπον τούτον τζιαι φορεί τα μαύρα έτσι ψιλόλιγνος σαν νεκρός που τζιαιρόν.

Κάπως έτσι νιώθω τζιαι γω. Ανεστόπουλος. Να αντέχω να ακούω καταθλιπτικά τραούθκια με τες ώρες. Είπεν μου ένας παρέας "Δαμαί εγώ που είμαι χαρούμενος πιάννει με κατάθλιψη αν ακούσω πάνω που τρία τραούθκια του πιντωμένα, εσύ που είσαι πιο καταθλιπτικός ίνταλως αντέχεις?? Οξά εν πάει που τζιαμαί τζιαι τζιεί??" Έκαμεν με να γελάσω. Ενόμιζα ότι εν πάει που τζιαμαί τζιαι τζιεί.

Εν στιγμές που αγαπώ απέραντα τζιαι εν μου κάμνει καλόν. Ενόμιζα ότι εν είμαι εγωιστής εγώ!! Ίντα αλάζων. Εν μπορώ να αγαπήσω τζιαι να μεν ζητώ πίσω τίποτε. Είμαι αδύναμος.

Κάπου τζιαμαί έξω έσιει έναν άνθρωπο τζιαι για μέναν. Αν με νώθεις που κρούζω έλα γλήορα τζιαι εν αντέχω άλλον.

"... κείνος το ήξερε. Πιο όμορφο όνομα δε γινόταν. Κι αν ήταν να γίνει ποιητής, κι αν ήταν να μη γίνει τίποτα... πάλι, μόνο που θα υπάρχει τ΄ όνομά της, θα υπήρχε στον κόσμο ποίηση. Και κανένα βιβλίο να μην έγραφε, και κανένα ποίημα, κι ούτε ένα στίχο να μην αράδιαζε... πάλι έφτανε. Η ζωή είχε πια το ποίημά της."
ΠΞΑ

Πλησιάζουν "μέρες αργίας" μάλλον.

"Κι αν είναι γρήγορες σαν σφαίρες, είναι μικρές χαμένες μέρες."

Εξεκίνησα τζιαινούρκο μυθιστόρημα. Ο θεός βοηθός.