"Kι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω
αν δε μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια·
όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στη ψυχή μου,
ο ήχος της φωνής σου που κρατάω μες στο μυαλό μου,
ημέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου
τις λέξεις και τις φράσεις μου πλάθουν και χρωματίζουν
σ' όποιο θέμα κι άν περνώ, όποια ιδέα κι αν λέγω"
Συνήλθαν τα μαλλιά απ' τον άνεμο, πέταξε η κραυγή στον Άδη
συνήλθε το κορμί απ' την άβυσσο, τα μάτια σου μού 'ταξαν ένα χάδι.
Σπινθιροβόλε έρωτα με φτερωτά κανόνια,
μίαν ανάσαν έζησες, μην ήταν χίλια χρόνια;
Το περιβόλι σου μακρύ μα η ψυχή στα σκέλια,
στ'αλήθεια ξέχασες, εσύ, πως ήταν η αγκαλιά μου;
Μια Ανάσταση πικρή κι ένα στυφό καλοκαίρι,
να σφάξουν, δεν επρόφτασαν, τον δύστυχο έρωτά μου.
Μα είν' η φτωχή η αγάπη μου που στη ζωή σε ηκράτει,
κι ας μην σου έφτασε ποτέ, κι ας ήτανε στα μάτια σου μακριά, πικρή, ανάμνηση.
Πού είν'τα γλυκά ματάκια σου; Πού είν'η αγκαλιά σου;
Μού 'λειψες τόσο πολύ που σαν νεκρός εν που ήμουνα.
Πεθύμησα τα λόγια σου, τα χέρια σου, τα χείλη,
πεθύμησα απέναντι μου νά'χω, μικρό, ένα θαύμα.
Και ποιός, να μπορέσει, εξέχασε 'κειν' τα λυτά μαλλιά της;
Και ποιός να καταλάβει, εμπόρεσε, γιατί έπαψε να θυμίζει αγάπης
αν δε μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια·
όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στη ψυχή μου,
ο ήχος της φωνής σου που κρατάω μες στο μυαλό μου,
ημέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου
τις λέξεις και τις φράσεις μου πλάθουν και χρωματίζουν
σ' όποιο θέμα κι άν περνώ, όποια ιδέα κι αν λέγω"
Συνήλθαν τα μαλλιά απ' τον άνεμο, πέταξε η κραυγή στον Άδη
συνήλθε το κορμί απ' την άβυσσο, τα μάτια σου μού 'ταξαν ένα χάδι.
Σπινθιροβόλε έρωτα με φτερωτά κανόνια,
μίαν ανάσαν έζησες, μην ήταν χίλια χρόνια;
Το περιβόλι σου μακρύ μα η ψυχή στα σκέλια,
στ'αλήθεια ξέχασες, εσύ, πως ήταν η αγκαλιά μου;
Μια Ανάσταση πικρή κι ένα στυφό καλοκαίρι,
να σφάξουν, δεν επρόφτασαν, τον δύστυχο έρωτά μου.
Μα είν' η φτωχή η αγάπη μου που στη ζωή σε ηκράτει,
κι ας μην σου έφτασε ποτέ, κι ας ήτανε στα μάτια σου μακριά, πικρή, ανάμνηση.
Πού είν'τα γλυκά ματάκια σου; Πού είν'η αγκαλιά σου;
Μού 'λειψες τόσο πολύ που σαν νεκρός εν που ήμουνα.
Πεθύμησα τα λόγια σου, τα χέρια σου, τα χείλη,
πεθύμησα απέναντι μου νά'χω, μικρό, ένα θαύμα.
Και ποιός, να μπορέσει, εξέχασε 'κειν' τα λυτά μαλλιά της;
Και ποιός να καταλάβει, εμπόρεσε, γιατί έπαψε να θυμίζει αγάπης
ΕΓΩ σ'αγαπώ κι ας με ξέχασες, αυτό να το θυμάσαι...
Τζιαι που την Κύπρον εν φεύκω αν δεν έρτεις μαζίν μου..
Τζιαι που την Κύπρον εν φεύκω αν δεν έρτεις μαζίν μου..
7 σχόλια:
Καΐλα του κόρη, του κοπελλουθκιού. Εν αποφασισμένος, εν τον θωρείς;;
αχαχαχχα νά 'σαι καλά ρε Twisted! Έκαμες με τζιαι γέλασα φίλε μου xD εν να μου κάμεις το comic του ανεκπλήρωτου έρωτα????
Πολλά πιθανόν να το κάμω για μένα σύντομα. Να σου πέψω έναν κκόπι αν είναι :)
Μετά χαράς! Να γελούμεν με τον πόνο μας αντάμα =)
Αγαπημένος ποιητης, αγαπημένο μελοποιημένο ποιημα...Εσπασεν σε τουτη η κορου τελικα! Ουφφου!
Πρασινάδα μου παρομοίως. Μπορώ να πω εξιτάρει με το ότι το συγκεκριμένο ποίημα είναι γραμμένο που έναν άντρα με τόσον κρυφά πάθη για την εποχήν του τζιαι η συγκεκριμένη μελοποίηση αναδεικνύει ακριβώς τούτο (εν τζιαι τζιείνο του Μάλαμα καλόν αλλά τούτον έσιει άλλη χάρη). Όσον για την κορούν, ναν καλά, χαλάλιν της =)
Συμφωνω απολύτως.... :) Εσhει κάτι διαφορετικο τουτη η εκτέλεση...γενικά αγαπώ τα μελοποιημένα, τζαι ο Παπαδημητρίου έκαμεν αρκετα ωραία.
Δημοσίευση σχολίου