Το όνειρον

Είδα 'ναν όνειρον εψές με σιίλλιες σημασίες,
κάμε νά 'ν' του σατανά ψευτιά τζιαι κάμε νά 'ν' του θεού παράδεισες...

Έφκαιννα τον ανάορον τζι ο ήλιος έξι πόθκια,
μες το λιοπύριν τον γνωστόν, του τόπου μου, να κρούζω..

Άκουσα κλάμαν γοερόν να σιίζει τον αέραν,
τζι έφτανεν μου που τ' αυκιά ίσια με την καρκιάν μου..

Εγύρευκα τον αίτιον, που ποιάν ψυσιήν να φκαίνει..;
τζι άξιππα που το πούποτε θωρώ, κλαμένην, μιαν κορούν, γρόνους, αν θά 'ταν, πέντε..

Εκόντεψα μα εν μού 'δωκε καμίαν σημασία,
το κλάμαν εδυνάμωνεν τζιαι 'γώ ανήμπορος, τζιαμαί, να κάθουμαι, διμμένος..

Σύννεφα μαύρα, άξαφνα, τον ουρανόν εκλείσαν,
τζιαι σαν απότομα να ξύπνησα, τα πάντα ήτουν μαύρα..

Μπροστά μου εμφανίστηκεν, τζιαι έχασα τα λόγια,
μαυροντυμένος άδρωπος, πλάσμαν καταραμένον..

Μες την κκελλέν μου άκουσα φωνήν τρανήν να λέει:
"Είμαι ο Χάροντας, Ξενή, εν ώρα μας να πάμεν"..

Είπα του: "Λάμνε στο καλόν τζιαι στην ευτζιήν του κόσμου,
εγιώ σαν να κατάλαβα πως τούτα εν ούλλα ψέμαν.."

Εγέλασεν τζι εκάρφωσεν στην γην τζιείνον που βάσταν,
δρεπάνιν ως τον νώμον του, ίσια εκατόν οκκάες..

Η γης ετράνταξεν πολλά τζιαι πας τον πανικόν μου,
νομίζω πως εν' π' άκουσα φωνήν, να με καλεί, γεναίκας..

"Ξενήηη....", μου φώναζεν βαθκειά τζιαι απόκοσμα
που χάος μακρύν τζιαι που κόσμον, χαρκούμαι, άλλον..

Πρώτη βολά στα γρόνια μου εν να αρροθύμησα τόσον,
τζιείνος ευκαριστήθην το τζι εγέλαν ούλλη ώραν..

Τζιείνη 'ταν η αγάπη μου που την ζωντάνεψεν ομπρός μου,
τζι είδα την με τα μάθκια μου, ολοζώντανην, με σάρκαν..

Αντά γυρίζει πάνω μου το σκοτεινόν της βλέμμαν,
τα γόνατα μου ευτύς σιίλλια κομμάθκια εγίναν..

"Καρθκιά μου..;", ίντα 'θελα τζιαι γύρισα τζιαι είπα;
Αμέσως τζιείνη αγρίεψεν τζι εγύρεψεν να με φάει..

Άρπαξεν με που τον λαιμόν τζι εμάσιετουν να με πνίξει,
τζι ο σατανάς εθώρεν την τζι αυτάρεσκα 'χαμογέλαν..

"Εξόν που 'σέναν εν τζι έχω άλλην μες την ψυσιήν μου,
ούτε άλλον πλούτον να θωρώ μήτε να 'ποθαυμάζω..

Αν θέλεις κάμε με τωρά στάχτην τζιαι ποκαΐθκια,
μα την καρκιάν μου κράτα την έναν σωστόν κομμάτιν..

Πού νά βρεις άλλην ν'αγαπά τα λάθη τζιαι τα ύστερα
του κόσμου τα παράξενα τζιαι τα περίεργα σιέρκα..;

Μίαν καρτούλλαν γέριμην είχα να σου χαρίσω,
που να αγαπά εν της έμαθεν κανένας μες τον κόσμον..

Αμμά εσέναν είδεν σε τζι είπεν ΄Έτην αγάπην΄,
τζιαι ποττέ της δεν εδέχτηκεν να φύει μακριά σου..

Αν προτιμάς τον δαίμοναν, που δύναμην διά σου,
καταλαβαίνω, αγάπη μου, τζι αντίρρησην εν σου φέρνω.."

Είπα τζιαι εσιώπησα τζι είδα μιαν ηλιαχτίδαν,
να δεις που εκατέβηκεν για λλόου μου μες το σκότος..

Ολόισια, έτην, έκατσεν στες τζιεφαλάες των θκυό τους,
τζι εγίνασειν σαν έκρηξη που ασήμιν τζιαι γρουσάφιν..

Ό,τι άρκεψεν, ετέλεψεν, τζι ό,τι έμεινεν, εχάθην,
το μεσοδότζιη τ'ουρανού εν του εγωιστή το ολόκληρον..

Τωρά που τζιείνη που αγαπώ μισά με τζι εν θέλει
μήτε στα μάθκια της ομπρός, τη φάτσαν μου, να αμπλέψει,

Μισός τζιαι γέριμος, λειψός εν πό' μεινα στο ράφιν,
να χάσω άλλον εν έχω, ούτε να παραδώκω..

Ούτε φοούμαι σατανάν, ούτε τζιαι θείαν κρίσην,
εμέναν την ψυχούλλαν μου 'ρίζει την κάποιος άλλος..

Στα σιέρκα της, στα σπλάχνα της, στες σκέψεις της για μέναν,
ό,τι ελπίδα μό' μεινεν τζιαμαί την αποθέτω..

Κάμε να 'ν' ούλλα ψέματα, γλήορα να ξυπνήσω
τζιαι τ' όνειρον τούν' το εψεσινόν αλόπως εν' η ζωή μου.