Π.Ξ.Α.

Εβλάστησες έναν πρωινόν δειλά-δειλά, σαν το τριανταφυλλούιν, μες τον δρόμον μου...άφηκες το φως του ήλιου να οδηγήσει τες κινήσεις σου...το ένστικτον του φωτός είπεν σου να ανοίξεις τα βαθυκόκκινα φυλλούθκια σου τζιαι να λάμψεις, να μυρίσεις, ν'αγκαλιάσεις τον αέραν της γης...
Ηύρα σε μπροστά μου άξαφνα τζι απρόσμενα...έκαψες τον πάγον της καρθκιάς μου τζι έλουσες το πτώμαν μου ροδόστεμμα...έκοψες μου την ανάσαν με την μυρωθκιά σσου...εχάρισες μου την λάμψη του προσώπου σου τζιαι την σπίθαν των ολόχρυσων μμαθκιών σου...τα δάκρια τζιαι τα φιλιά τζιαι τες αγκαλιές σου...εβάφτισες την ψυσιήν μου μες το κότσινον των σιειλιών σου...
Όποιος εν σε δει, τζερά, εν ένιωσεν την ζωήν μες τα σωθικά του...μήτε αγάπην μες το γαίμαν του...
Όποιος εν σε μυριστεί, τζερά, εν ηξέρει ίνταν που'ν' η ευτυχία του να ζεις...μήτε ο αιώνιος πόνος του αθθρώπου του θνητού...
Τζιαι όποιος, τζερά, εν ματώσει τα σιέρκα του που το αγκάθθιν σου, εν ηξέρει τι εν ο θάνατος για τον έρωτα...μήτε η απόλυτη, άνευ όρων, αγάπη που ζω...
Ενύχτωσεν τζερά...μάζεψε τες δροσοσταλίδες σου μες το μπουμπούκκιν σου το αγνόν τζιαι πίεννε για ύπνον βαθύν. Αύριον εν θά'μαι δαμαί για να με δεις, αμμά κάποιου άλλου εν να φκιάξεις την μέραν με το ξύπνημαν σου...
Αγαπώ σε, μεν το ξηάννεις τζιαι πονεί...

10/10/11 - Για την αλμύρα και την φουρτούνα σου, Ἅλς της ζωής μου..