Λονδίνο, Λάρνακα, Θεσσαλονίκη

Έναν ταξίδι έννεν η ζωή...? Ένα διαρκές ταξίδι να αποφύγεις το αναπόφευκτον. Τζιαι βουράς ποτζιεί-ποδά όπως τον αρκόσιοιρον τον πανικοβλημένον που κουτουλλά που δεντρόν σε δεντρόν ώστι να φέρει τον νουν του.

Έφυα....πάλαι. Έφυα τζιαι ησύχασα όμως. Τζιαι τωρά εβρέθηκα στη Θεσσαλονίκη με ένα διαμέρισμα κουκλί που κάτω που την Καμάρα τζιαι τη Ροτόντα. Εβρέθηκα ξανά να περπατώ μέσα σε τούτη την πόλην που κάμνει με τζιαι νιώθω ξανά ΣΠΙΤΙ.

Ήταν κάπως τραγικό το πόσο γλήορα έφυα που το Colchester. Απλά ειδοποιήσαν με ότι εν να έσιει πανελλαδικήν απεργία τζιαι αν έκοφκα μέσα εν θα μπορούσα να πάω πούποτε. Έπρεπε λοιπόν να φύω Δευτέρα νύχτα για να βρεθώ Τρίτην πρωί στην Μητέρα Πατρίδα... Έκοψεν μου εισιτήριο η αρφή μου τζι έπρεπε να βουρήσω να πάω κάτω πόλη να γοράσω μιαν handbag, να έρτω πίσω να πακετάρω να πιάσω λεοφορείο τζιαι να πάω Heathrow!!

Επήα λοιπόν, εκατάφερα τα τζι έχασα το πρώτο λεοφορείο, επερίμενα το δεύτερο τζιαι που τη σύγχιση μου εμπήκα σε λάθος λεοφορείο που με έφκαλε στο σταθμό του τρένου!!! Εθεώρησα το θείο οιωνό τζι έδωκα μες το τρένο φουρκαστός. Έφτασα Λονδίνο, έπιασα ταξί γιατί ήταν να φκει ο κώλος μου μες το underground με μια βαλίτσα, μιαν handbag, θήκη του laptop τζιαι κιθάρα!!! Επλέρωσα τα μαλλοτζιέφαλα μου φυσικά. Ετράβησα τα τελευταία λεφτά που είχα γενικώς για να πλερώσω τα έξτρα κιλά των βαλιτσών τζιαι φυσικά κάποιος τζιειπάνω μ'αγαπά πάρα πολλά γιατί ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ όσα έπρεπε να δώσω.

Εν πειράζει που εν είχα ούτε για νερό στο Heathrow. Έφτασα καταϊδρωμένος Λάρνακα όπου είχα σύνδεση πτήσεων. Είδα τη μάνα μου τζιαι τον τζιύρη μου. Εκατάλαβα πως εβασανιστήκαμεν τζιαι οι θκυο τούτον το διάστημα. Μακάρι ναν πάντα καλά τζιαι οι θκυο τους, τωρά που έφυα τους εκτίμησα....λάθος μου. Όπως τζιαι νά'σιει. Εμπήκα μες το αεροπλανούιν μου τζι έφτασα δακάτω.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ.

Εν η τρίτη φορά που την επισκέπτομαι. Εν διαφορετικό το αίσθημαν όμως. Αλήθκεια νιώθω πολλά οικεία στην Ελλάδα. Μπορεί να είμαι απλά ακόμα ένας κυπραίος φοιτητής που ηύρα παρηορκάν στην αγγαλιάν της αλλά νιώθω λες τζιαι αγκαλιάζει με η μάνα μου. Τούτος ο τόπος έσωσεν με που την Αγγλία...σημαίνει πάρα πολλά για μένα. Δαμαί μπορώ άνετα να ξεκινήσω τούτην την νέα ζωή που ονειρεύκουμουν πάντα...

Τούτον επίσης σημαίνει ότι πρέπει να θυσιάσω το μόνο πράμα που εν θα ήθελα να θυσιάσω ποττέ. Νιώθω σαν να πρέπει να πουλήσω τα κόκκαλα του παππού μου. Πρέπει όμως. Πρέπει γαμώ το. Εν για το καλόν ΜΟΥ. Πόσες φορές εσκέφτηκα το καλόν μου τα τελευταία τέσσερα χρόνια...?? Μετρημένες στα δάκτυλα του ενός σιερκού σίουρα.

Όπως τζιαι να έσιει, η σχολή μου αρέσκει μου πάρα πολλά. Είμαι τζιαι επίσημα φοιτητής Μουσικής Τεχνολογίας, τα μαθήματα εν παίζουνται, οι εγκαταστάσεις εν ολοτζιαίνουρκες τζιαι φαίνουνται ούλλοι πολλά φιλόξενοι. Έχω ένα θεματάκι με την προφορά, θεωρώ ότι εν θα έπρεπε να καλαμαρίζω αλλά έρκεται που μόνον του τα ευλοημένα!! Εν να το δουλέψουμεν.

Εν με πειράζει τίποτε από όσα γίνουνται δαμαί τζιαι πριν θκυο εφτομάδες θα σιχαινόμουν. Αρκεί μου που εγλύτωσα που την Αγγλία...μόνο τζιαι μόνο για τούτο έβαλα στόχο να είμαι χαρούμενος no matter what.




Hakuna Matata!!