Η λέξη που εφηύρε ο Διάολος

Πόση θλίψη είναι που αναβλύζει απ'τις ψυχές, ή μήπως απ'τα μάτια, των ερωτευμένων ανθρώπων... Τι τρέλα δύστροπη, παράνοια, είναι αυτή, που ωθεί τους λογικούς ανθρώπους να δρουν τόσο απροσδόκητα παρανοϊκά και να σκύβουν το κεφάλι σ'ένα ανήλικο θεό...; Και τι πόνος απόλυτος, θρήνος, είναι αυτός που κατοικεί στους καθρέφτες της ψυχής αυτών που απώλεσαν τ'όνειρά τους...
Εγώ κατοικώ στη παλάμη του θεού και με πάει όπου Αυτός θέλει, ένας διάβολος κάπου-κάπου γελά και με φωνάζει, αν κατάλαβα καλά ποθεί να με κλέψει, μα δεν με νοιάζει πια!
Έχασα μια λέξη...ο ανίερος εκφυλισμός, η πείνα για σάρκα, την έκρυψε μέσα μου βαθειά. Ω, της αγάπης ιέρεια! Ω, του ερέβους μου σκότος! Ω, του ήλιου μου φως! Ω, του ουρανού μου αιθέρα...! Η πεμπτουσία του ταξιδιού στο οποίο με ώθησε η αναζήτησε μιας λέξης και μόνον, αθώας, με τυραννεί... Χάιδεψέ μου κι απόψε το μυαλό, ένας λαβύρινθος του Μορφέα αρκεί, υποθέτω. Έχω ταξιδέψει στην άκρη του κόσμου, στο τέλος της γης, έχω δει τέρατα να κλαίνε κι έχω δει την αγάπη να γίνεται φόνος, τον πόθο να γίνεται κατοικίδιο ενός γέρου, στριμμένου θεού...
Έχω βαρεθεί να υπάρχω εδω γύρω...δώσε μου τη λέξη μου...τάραξέ μου τα νερά κι ας πεθάνω αμαρτωλός...
Τουλάχιστον θά'μαι εγώ.

Ίντα άστατη τούτη η γενιά...εν βαρετά, στες ράσιες μας, τα λάθη των τζιαιρών...είμαστεν ρίφκια που βουρούν ξίδιτα μες τους κάμπους...εδίσαν τες ψυσιές μας τζι εκάμαν τες ούλλες Μιαν...τωρά για να ζήσουμεν, κομμάτιν μιας ψυσιής, καθένας μας εν να γίνει...