Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

London, Colchester or Limassol

"...έχεις ξεχάσει ακριβώς πού θες να πας..."

Α ρε Ξενή..ότι τζιαι να κάμεις εν λάθος φίλε μου. Εν έκατσες μιαν φορά να σκεφτείς ΤΙ θέλεις...ΑΝ θέλεις...έτο, άφηκες το ρεύμα να σε παρασύρει ως το Ηνωμένο Βασίλειο για να καταλάβεις ποιούς εν που αγαπάς αλήθκεια. Ποιός εν που σου έλειψεν αλήθκεια...

Το παρελθόν, βλοσυρό, σε παρακολουθεί εξ αποστάσεως. Μα δεν μιλεί. Σαν γέρος σοφός σωπαίνει και σ'αφήνει, για να μάθεις, να πάθεις. Και αν κλάψεις και λίγο, ή πολύ, η ζωή πάντα εμπρός περπατεί και το βλέμμα δεν γυρνά προς εσέ γιατί είσαι παιδί της.

Εβρέθηκα Camden Town για τέσσερις μέρες. Μιλούμεν για τες τέσσερις πιο υπέροχες μέρες της άθλιας μίζερης τούτης ζωής!! Κατ'αρχήν ήμουν με την Ερινύαν μου την γλυτζιάν. Κατά δεύτερον ήμουν στο κέντρο του εξτρεμισμού στην Αγγλία! Είδα γέρους με μοϊκάνες ψηλές κότσινες, πράσινες, μπλε. Εμπήκαμεν σε καταστήματα Victorian Age. Απλά λιώνεις...Εγόρασα της εναν κορσέν τζιαι μιαν φούστα να με θυμάται...Που επήαμεν στο σπιτούι που εμεινίσκαμεν εγύρισα που την άλλην τζιαι εφόρησεν τα. Κούκλα...
Έφα τζιαι ήπια τζιαι έζησα. Επήαμεν τζιαι λίον γυρόν στο Λονδίνο. Είδαμεν το Phantom of the Opera στο Her Majesty's Theatre. Μακράν η καλλύττερη παράσταση που είδα με τα ίδια μου τα μμάθκια, συνίσταται ανεπιφύλακτα. Ύστερα εμπήκαμεν μες το καταραμένον το underground τζιαι ετζιυλήσαμεν για το αεροδρόμιο.. Άφηκα την τζιαμαί τζι έφυα. Τόσον απλά. Είπα της "Γειά", αγκάλιασα την, εφίλησα την στον ώμο τζι έφυα....

"Μια σκιά που αλλάσσει ρούχα...ένας κορσές τζιαι μια φούστα πεταμένα πας το κρεβάτι...γυρίζω μόνος μου μες τούντο δωματιούι πο'ν' καταχωνιασμένο σ'έναν υπόγειο τούτης της γνωστής αγοράς του παλιού Λονδίνου...ούλλον αναμνήσεις...τίποτε παραπάνω...είσιες λάθος τελικά Κυρία των Χαρτιών..εν έσιει πούποτε νίκην..
Τράβα τον δρόμον σου τζερά τζι άφησ'με εμέναν, επήα τζιεί που πήα... Γίνε ευτυχισμένη, τζιερά, τζιαι ξήχασ'με μέναν, ποιός με γαμεί...
Μπορείς νά'σιεις λογιών-λογιών αγάπες, αμμά τζερά, μπορείς νά'σιεις μόνον ένα αρφόν, έναν γκόμενον, έναν φίλον τζι έναν αγαπητικόν αιώνιον να βασανιείς τζιαι να βασανιέσαι... Σε θέσεις γεμάτες, τζερά, εν ημπόρω να κάθουμαι...
Λάμνε στο καλόν, μακρά μου, αν τζι εγιώ εν να σε σκέφτουμαι... Εσού την κκελλέν ψηλά, το μέτωπο τζιαι την καρθκιά σου καθαρήν τζιαι ούλλα τα καλά εν να σου συμβούν εις την ώραν τους...αγαπώ σε...αντίο..."

Έδωκα μες το τρένο τζιαι ήρτα να σπουδάσω μίσιημου. Στην άκρην της κρύας τούτης γης ήρτα να ζήσω...γιατί?! Χωράφκια ώσπου το μμάτιν σου φτάνει τζιαι εγγλέζοι σνομπ που μισούν με ψευτοευγένειαν τους ξένους. Μισώ τούντην χώραν....ΜΙΣΩ.

Έμεινεν μου μόνο ότι αγάπησα κρυφά τζιαι μόνος μου.
Κλάματα.

"Που ίντα κατάρα βουρώ να χωστώ...? Που ποιάν αγάπην...? Ίντα γυρεύκω στην άκρην του κόσμου εγώ..? Εν σκονισμένα τα συρτάρκα του νου μου τζερά... εν τζιαι θωρώ που πάω...έσιει μιαν αγάπην που φακκά γυρούς μες τα χωράφκια της καρκιάς τζι εν μ'αφήννει να τζιοιμηθώ...έσιει έναν πίνακαν μιτσήν, με ένα νεανικόν, κοριτσίστικον πρόσωπο με βιολετί μαλλιά, που με κρούζει να τον θωρώ...κάποιος έπιαεν μιαν χαφκιάν τζι έγραψεν μες τα σωθικά μου "Ξένια"...
Ανάθθεμάν τα..."




"Ο χειρότερος τρόπος να σου λείπει κάποιος, είναι να κάθεται δίπλα σου και να ξέρεις πως δεν τον έχεις."


4 σχόλια:

TwistedTool είπε...

Λαλείς τα νεκατωμένα, ρε φίλε, αλλά γαμώ το shίστο μου, εννα πρέπει να προχωρήσεις.

Να την αφήκεις μες το παλατούιν που της έχτισες μες την καρκιάν σου τζιαι να πιάσεις τούβλα τζιαι να αρκέψεις να χτίζεις άλλον παλατούιν, για να μπει άλλη βασίλισσα. Τζιαι ας εν πιο μιτσήν το τζιαινούρκον, εν φυσικόν.

Τωρά, αν τα κατάλαβα ούλλα λάθος, χαλάλιν.

Ξενοφίλιος είπε...

Το πρόβλημαν έννεν να προχωρήσω δίχα της, τούτον εθκιάλεξεν το τζιείνη τζιαι δέχουμαι το όσον τζι αν πονεί. Το πρόβλημαν ένι ότι δακάτω που ήρτα εν αναπνέω τζιαι νοσταλγώ...
Όσον για το παλατούι, εν χωρεί άλλον τίποτε ρε δαμέσα, μια καρτούλλα ένι η γέριμη. Εν τζιαι χαλά με όμως...!

daffodil lament είπε...

ενι ξέρω τι εν πιο άσχημο ξενοφίλιε. ο μεγάλος σου έρωτας να εν ένας πολλά αξιόλογος άνθρωπος και να του αξίζει και με το παραπάνω η θέση ως μεγάλος έρωτας στη ζωή σου? ή τελικά να προκύψει λίος? επειδή στη 2η περίπτωση απογοητεύεσαι απομυθοποιείς τον αλλά συνεχίζεις τη ζωή σου. στην 1η περίπτωση εν μπορείς με τίποτε να ξεφύγεις έστω κι αν είσαι χαρούμενος οτι πέφτεις μέσα στην επιλογή ατόμων.
όσο για τον τόπο, γίνεται όμορφος άμαν δημιουργήσεις ωραίες αναμνήσεις ωραίες στιγμές με άτομα που αγαπάς. αν είσαι κολλημένος σε άλλους τόπους τότε "εν θα αναπνέεις και θα νοσταλγείς" όπως και να ναι καλή δύναμη!

Ξενοφίλιος είπε...

Ευχαριστώ για την συμπαράσταση, έστω και ηλεκτρονικά. Ο έρωτας μου αξίζει τα πάντα τζιαι θα τα έσιει, μπορεί όι που μέναν, μα θα τα έσιει.. Ο τόπος τούτος που είμαι θρέφει μόνον την μοναξιά μου, αλόπως το μόνον πράμα που φοούμαι πας τη γη.