Moskva

Dear You,

I miss you quite a lot lately. Dunno why, i just do. Despite the fact that you are always absence, I came to feel it more now. I think i'm hallusinating. Your smell is, all over, spread on the walls. Your face is lying, scarified, on the inner side of my eyelids. What can a man do? How can a man escape..? I'm a man really? Hm...What can a little boy do? How can a little boy escape? Run through any open door straight to mother's hug.
It's unfair. Life is unfair. We SHOULD have had it all. We couldn't, but we should...
Silence hurts, doubting about me hurts, leaving me alone hurts, leaving on my own hurts more. What is the point of this life if i cannot be happy? Or perhaps this is not the purpose of the mericle of life. If you go out there, sit in a leaf-dropping park of UK, you'll see it. Infants and children playing, teenagers messing around, young couples holding hands, couples with their babies... Where is MY liife...?? Where do I belong....?
IT'S UNFAIR TO HOLD MY AND MY ABSOLUT LOVE BEHIND!
I wish you succeeded on that suicide attempt back then...nor that you can achieve..

Best regards,
Me




Αυτοπροσωπογραφία

Έσιεις μόνον μιαν ώραν να ζήσεις τζι εγεννήθηκες γέρος...εν έσιει τίποτε που να μπορεί να σου δώκει λίην έξαψη...τον κόσμον εβαρήθης τον, γιατί ζιείς; Κάμνεις μαθήματα των καθηγητών με το βλέμμα σου. Εγωισμόν στην αγάπην εν έσιεις, μόνον ζήλειαν τζιαι βάσανα... Κάμνεις τες χάρες στους πάντες τζι έσιεις υπομονήν του γαδάρου...Βαρκέσαι να κινηθείς τζιαι να δείχνεις, αδιαφορείς για τον ρυθμόν της ζωής, έσιεις δικόν σου. Είσαι μια ανία, μια άρνηση, μια μαύρη, ενέργειας, τρύπα, μια νωθρότητα.
Αλλά εν τζιαι μισώ σε για τούτα. Για αθθρώπους που έχουν την γνώσην εν φυσιολογικό.
Μισώ σε γιατί είσαι εσύ. Ένας καλοπερασάκιας που κάθεται τζιαι ασχολείται με κλαψομούνικα ποιηματούθκια αντί με τη ζωή...
ΠΕΘΑΝΕ. ΜΙΣΩ ΣΕ.