Τη γλώσσα εδώσαν, των προγόνων μου, Ελληνικήν

*Εσύ που είσαι ορθογράφος τζιαι σηκώννεται σου η τρίχα κάτζιελλον με τα ορθογραφικά θκιάβασε την παράγραφον μετά το βίτεο αντί τούτην!

"Σε Παλιούς θαιούς μη προσκολλίς, τα πεθαμένα τους κορμιά μεί λάγνις... Σκαίψη και βρωχύ αναιδείδουν, των, τα πτώματα... Σαι αγάππες παλιαίς μι αναλώναισε και μεί κλες, μι φτεκσήματα ζυτάς και μεί λάθοι... Από μώνη τους και στειν όρα τους θα 'ρθούν η χρυςμί, απω μόνυ μας θα ζοίσουμε υ αναίραστει κε θα δηκεοθούμαι ει αναίλποιδυ... Ανιλαιόσ θα αιπαναλλαμβάννουμαι τα ύδηα λάθει... Το μαίλων αικςαρτάτε απώ τους αδυκιμαίνους κε αιναπώκυτε στοις πλλάτες αθρόπον αμμώρφοτον...
Ζείτο η χόρα μου, ζοίτω ι γλόσα μου, ζήτω η ζωή μου..."

*Πριν πεις πως η ανορθογραφία ήτω τυχαία, κοίταξε ξανά καλλίτερα.







Σε παλιούς θεούς μη προσκολλείς, τα πεθαμένα τους κορμιά μη λάγνεις... Σκέψη και βροχή ανεδίδουν, των, τα πτώματα... Σε αγάπες παλιές μη αναλώνεσαι και μην κλαις, μη φταιξίματα ζητάς και μη λάθη... Από μόνοι τους και στην ώρα τους θα'ρθούν οι χρησμοί, από μόνοι μας θα ζήσουμε οι ανέραστοι και θα δικαιωθούμε οι ανέλπιδοι... Ανηλεώς θα επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη... Το μέλλον εξαρτάται από τους αδικημένους και εναπόκειται στις πλάτες ανθρώπων αμόρφωτων...
Ζήτω η χώρα μου, ζήτω η γλώσσα μου, ζήτω η ζωή μου...

Της Πατρίδος και Za Lyubov

*Γράφοντας που την Πατρίδαν ξανά

Ήλιε του τόπου μου...πανίσχυρε ήλιε...που παρπατώ τζιαι ταΐζεις που μακρά την δίψαν μου...που εβούρησες τζι εχώστεις μες τα στήθη της γεναίκας π'αγαπώ...που κλωθογύρισες τες αχτίδες σου πας τα μματούθκια της κοράσας μου...που έδωκες ζωήν στες τριανταφυλλιές της μάνας μου τζιαι στες ελλιές που εφύτεψεν με το δρώμαν του ο τζιύρης μου...που αγκάλιασες τα τούβλα του σπιθκιού μου...που αρωμάτισες τζιείν'την γέριμην την ζωήν μου! Αγαπώ σε ήλιε μου...αγαπώ σε πατρίδα μου...Κύπρος μου...αγαπώ σε Ζωή μου.







"Τζιερά, τζιερά...ελείψαν πιον τα λόγια, να σου πω, της αγάπης...εμείναν οι πράξεις να αναπολούμεν τζιαι να μετανιώνουμεν... Απού χαθεί στα μμάθκια σου τζιερά, αλί του που τον κλαίει, ο γέριμος που 'ν'να χωστεί στα στήθη σου να μυριστεί γεναίκαν τζιαι αλάρμην, σαν τον πελλόν πο'ν'να βουρά, στα δάση τζιαι στα όρη...πού, της αγάπης, να χωστείς, να μεν σ'εύρει το κρίμαν; Απ'αγαπεί τζιαι φοηθεί κατζιάν ζωήν εν νά'σιει...
Ο γέριμος νά'ν'πό' παθα τζι αλαβροϊσκιοφέρνω...αγάπησα τζι επόνησα τζι εμούθκιασα του πόνου...
Ελείψαν τα λόγια μου τζιερά...ελείψαν τζιαι πελλοδείχνω........."

Τζιαι μεν ξηάννετε να γελάτε τουλάχιστον τωρά πο'ν' γιορτές!