Κάθεσαι μες τη γωνιούα σου τζιαι αναρωθκιέσαι αν εν ώρα σου να σηκωστείς να πάεις έσσω σου... Έσιει ώραν που το σκέφτεσαι αλλά εν κυάρεις να φύεις. Γουστάρεις να πίνεις γιατί νομίζεις ότι ξηάννεις... Έσιεις καμόν.. Ξέρεις ότι εν σου αξίζει πλέον να φορείς τα άγια τζιαι ιερά που με κόπον απέκτησες τζιαι με περηφάνειαν κουβαλάς κρυφά στο στέρνο σου για τζιαιρό... Άλλον το να πλέννεις την ψυσιήν τζι άλλον να πλέννεις το κορμίν...έννεν το ίδιο.
Πιστεύκω πολλά στη δύναμην του κρεμμαστού, ότι τζι αν είναι τούτο που "άλλοι κρεμάσαν σαν δικτάτορα ένα φυλακτό", αρκεί να σημαίνει κάτι για σένα. Κουβαλά την ενέργεια που του έδωκες να κουβαλά. Την αγάπην της μάνας σου ας πούμεν, την αγάπην του άλλου σου μισού, είτε ερωτικού, είτε αδελφικού, είτε φιλικού μισού, την δύναμην της απογοήτευσης που έγινεν κίνητρον για ζωή, ακόμαι τζιαι το μίσος που μόνον τζιείνον έμεινεν να σε κρατά ζωντανό. Ανάλογα για τον καθένα.
Εγώ κουβαλώ μεγάλην ευθύνην στο στήθος μου κρεμμούμενην. Έχω τον έναν άγιο που με πρόσεχεν πάντα γιατί τον άφηκα, το δακτυλίδι που θα μου θυμίζει πάντα το βαφτιστικό μου όνομα, ότι τζιαι αν με πω πάντα εν να είμαι απλά "τζιείνος πο'ν' μες την μητέρα γη". Το πιο σημαντικό που ούλλα όμως εν το ένα τζιαι μοναδικό πράμα που μοιράζουμαι με την αγάπην της ζωής μου, ένα φτερούι αγγελικόν, το ήμισυ τουλάχιστον γιατί το άλλον φορεί το Τζιείνη, η τζιερά της καρθκιάς μου. Όταν τούτα τα φυλακτά, που ποττέ εν τα φκάλλω που πάνω μου, δουν κάτι που ντρέπομαι εγώ ο ίδιος να δουν, γιατί νιώθω ότι θωρεί με η Αγάπη μου τζιαι η ψυσιή μου η ίδια (που ένα μέρος της "εκόλλησε" σε τζιείνην), τότε αυτόματα έχασα το δικαίωμα να τα φορώ....εν τα αξίζω πιόν.
Το αναφαίρετο δικαίωμαν μου όμως εν να συγχωρεθώ....
Τζιαι γι'αυτό πίνω, πέρκι ξηάσω τες ανομίες μου...
Εν απίστευτον σε πόσα κλάσματα του δευτερολέπτου μπορείς να γίνεις που άθθρωπος χτηνόν. Εν επίσης απίστευτον πόσες φορές μπορείς να επαναλάβεις το ίδιο λάθος.
Εμπήκα μες την Σπηλιάν του σατανά τζι εν ηξορτώννω νά βρω την τρύπαν προς το φως. Ούλλον τζιαι πιο βαθκειά τζιυλώ μες τες λάσπες, μες τα βορβόπηλα με τα σκουλούτζιαι τζιαι τα χτιτζιά.
Πλήρης απογοήτευση. Πλήρης απάρνηση. Πλήρες σαντάνωμαν.
Η μοναξιά τζιαι η μπακουριά ήταν τόσον απλή τζιαι εύκολη. Ίντα γυρεύκω εγιώ μες τα αγγούρκα, ξυπόλυτος...;
Χάτε, πιέ αλλό μιάν ρε Ξενή, τζι ώσπου πάμεν παλιόφιλε...
Ενόμιζα ότι μετά την υγείαν μου, την αγάπην μου, την ελπίδα μου, τους φίλους τζιαι την οικογένειαν μου, εν θα είχα άλλον τίποτε να χάσω. Κάθε φορά ανακαλύπτω ότι το πηγάδι μου εν απύθμενο τζιαι κάθε φορά που νιώθω στον πάτο, για άλλη μια φορά, χάννω την γην κάτω που τα πόθκια μου τζιαι βρίσκουμαι ξανά στο κενό.
Μετά την αξιοπρέπεια τί εν να ακολουθήσει; Η μουσική μου; Τζιαι μετά; Μετά η ζωή μου, αλλά εν θα έσιει σημασία πλέον γιατί εν θα είμαι εγώ αλλά ένα ζωντανό κενοτάφιο. Εν αρκεί μόνον να αντλεί τζιαι να διοχετεύκει η καρθκιά σου γαίμαν, θέλει τζιαι νάκκον θέληση για ζωή. Δαμαί που έμπλεξα όμως είμαι όπως την μούγια στον ιστόν της αράχνης. Ανήμπορος τζιαι μίζερος να καπηλεύομαι κάθε ανάσαν μου πριν το τέλος.
Γύρε αλλό 'ναν λαλώ σου...
Τύλιξε μου τζιαι μιαν πασιάν...οξά..;
Γάμα το, άψε ναρκίλαν.
Αναπολώ, νοσταλγώ, γεμώνουν τα μμάθκια μου, μπαίνω facebook, γράφω 3εις παραγράφους με τζιείνα που νιώθω, μετανιώνω που είμαι τόσο κλαψομούνης, σβήννω τα, στέλνω απλά μιαν καρδούλλα τζιαι ελπίζω ο παραλήπτης να καταλάβει τζιείνα που ήθελα να του πω μέσα που ένα παραθκιάνταλο ροζ σχηματούι...
Εκοντέψαν οι μέρες.....εκοντέψαν....μείνε συγκεντρωμένος ρε Ξενή γαμώ το...
*Εν νά 'θελα να σιονώσω μερικά ονόματα δαμέσα τζιαι να πω ΑΓΑΠΩ σας...αλλά εν κάμνει καμιά διαφορά... Θέλω να πιστέψω ότι τζιείνοι που τους αγαπώ, ξέρουν το. Αλλά μέσα μου είμαι σίουρος πως αν τζιαι γνωρίζουν το εν αδύνατον να το νιώσουν γιατί ελλείπονται φυσικής παρουσίας...Έμαθεν μου το η τζιερά μου τούτον. Όποιος έννεν κοντά σου που θέμαν απόστασης, εν μπορεί να'ν' κοντά σου ούτε ψυσιηκά. Διαφωνώ κάθετα αλλά τωρά που είμαι μίζερος ούλλον τούτο σκέφτουμαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου