Ζεστός αέρας

Κοιμήθηκα ένα αργό δευτερόλεπτο, κάτω απ'τον ίσκιο της φυλλωσιάς ενός πλατάνου του τόπου μου... Ιδρώτας ξάπλωνε στο κούτελό μου...τα μάτια μου, ιριδίζοντα μα καλυμμένα, έπαιζαν με τα βλέφαρά μου απ'τις κόχες τους... Σπιθίζοντα σπαθιά επισκέπτηκαν τον ύπνο μου...οι θεοί είχαν κατέβει στη γη και τα σπαθιά τους, που δεν χρειάζονταν αφέντη να τα χειρίζεται, σκοτώνοντας από παιδιά, γυναίκες και γέρους μέχρι πολεμιστές ατρόμητους της φυλής μας, άστραφταν ασταμάτητα μπροστά στα κλειστά μου, γέρικα, μάτια... Κραυγές δεν ήκουσα καθόλου...σαν σκοτεινός, κωφάλαλος, πεζοπόρος ήρθε ο θάνατος...μας έβαλε στα κλουβιά μας κι έφυγς αργά, σιγοπατώντας... Ο θρήνος κάλυψε τα κενά στα κεφάλια μας και μεγάλωσε τα κενά στις καρδιές μας...
Με ξύπνησε,κάτιδρο, η συνείδηση μου...ανακάθησα λίγο πιο κοντά στις ρίζες του πλατάνου κι έκλαψα μονάχος...μετά όρθωσα το καμπουτωτό κορμί μου, χάιδεψα λίγο το τριχόσπαρτο, σαν ιερέως, πρόσωπό μου και βάδισα προς το καιόμενο, άγνωστό μου, μέλλον...