Proshajte

Άκου, πριν να θκιαβάσεις, τους προγόνους...



Πού περιπατείς και πού κοιμάσαι...; Σε ποιούς βράχους, τα όνειρά σου, θρυμματίζονται...; Ποιά αγκαλιά έχεις στερηθεί και ποιά αγάπη...; Το πρόσωπό σου απ'τη μνήμη μου απωλέσθη... Ίντα κατάρα βαριά στους ώμους μας φέρομε...; Σ'έχω ψάξει στους αιώνες πολλάκις...στ'άρωμά σου έχω χαθεί και στη μάτια σου φυλάκισα τον πόθον... Ξανά δεν σε υποτιμώ κερά...το μάθημα μου τό'χω μάθει... Ανηλεώς μικραίνει η λίστα των Ανθρώπων Μου. Ανηλεώς ματιές μάταιες, μαρασμένες θα κατοικούν το πνεύμα μου...είναι το Τέλος του Κόσμου! Μερικά πλάσματα του βυθού μείνανε φίλοι μου...πλάσματα καταραμένα, μουγκά και ανέλπιδα.... Τι γυρεύω εδώ, μοναχός μου...; Τι μου έμεινε πλέον να διεκδικήσω...; Ο φόβος μου έμεινε... Πού περιπατώ και πού κοιμάμαι...; Με ξεψάχνισε ο φόβος και δεν έχω εξ ηλίου, μοίραν... Ζωές βασιλέων βαραίνουν το πεπρωμένο μου...είναι όντως...το τέλος του κόσμου..

"Σε ερήμου πορείαν ευρέθηκα, ανυπόδητος, να λαχταρώ, ύδατος, δροσοσταλίδαν, ανήσυχος. Μάρτυς μου ο Ουρανός, δεν λαχτάρησα ποτές περισσότερον την βαθειά δίψα να σβήσω απ'το κορμί μου. Τη στιγμή εκείνη, και καμίαν άλλην, ήτο που εμφανίσθη εμπρός μου η Κόρη που ακαταπαύστως στοιχειώνει τα όνειρά μου επί δεκαετίες. Είναι η χαρά της θλίψης...ένα δάκρυ ευτυχίας είναι. Ουδείς ετόλμησεν, εως την ώραν εκείνην, να αντικρύσει τους οφθαλμούς της. Ήμουν εγώ που ένιωσα την κρύα φλόγα της ματιάς της στα σωθικά μου. Ήμουν εγώ που τόλμησα της καρδιάς της μονοπάτια να πάρω, απάτητα. Και, Ω!, ευτυχία που γνώρισα μέσω του πόνου... Διότι, εγώ την κατανόησα, την αγάπησα και την απαρνήθηκα, ουχί τρίς μα χιλιάκις... Και είναι τώρα ώρα να κάμω την καρδιάν πέτραν. Είναι η ώρα που σταματώ να υπάρχω.
Αντίο Αγάπη μου."

*SLEEPING CALL*

27/01/12