Τι εν πιο τραγικόν για έναν άτομο στο άνθος της νιότης του? Το ότι αισθάνεται ηλικιωμένο? Ή μήπως το ότι συμπεριφέρεται σαν ηλικιωμένο..?
Βλέπω γυρών μου μιαν ερώτηση για κάθε πράμα. Συνήθως η ερώτηση ξεκινά με "γιατί...". Πάντα επίστευκα ότι τα "γιατί" εν που οδηγούν στην παράνοια. Ίσως η παράνοια να εν μέρος του γιατί αντί vice versa.
Ένας φίλος πολλά σημαντικός είπεν μου "Γιατί εν μπορείς απλά να ζήσεις...? Γιατί πρέπει να βάλλεις εμπόδια στον εαυτό σου??". Εν έχω απάντησην. Μόνον αλλό θκιό "γιατί" να τριβελίζουν μες το νου μου.
"Χαλάρωσε τζιαι κάμε υπομονήν. Η θεία χάρη εν να φροντίσει για όσα είπες...αλλά τζιαι για όσα εν είπες!" Έχω εμπιστοσύνη της θείας χάρης...? Μπορώ να αφεθώ στην αγκαλιάν της ζωής τζιαι να της πω κάμε με ότι θέλεις?
Έσιει μιαν αχτίναν παραπάνω σήμερα. Ίσως.
Αρκεί μια ακτίνα για να κρατήσει 14 -Χ- πίσω? Έναν ερωτηματικόν ανάμεσα στα -Χ- μπορεί να σταθεί πιο δυνατόν?
Έχω ερωτήσεις πολλές τζιαι υπομονήν λλίη..Εν θα μου φκει σε καλό. Πρέπει να μάθω να σιωπώ τζιαι να ακούω.
Τζίνον που λεν "τροφή για σκέψη", εμέναν εν μου φκαίνει που το νου. Γυρίζουν κουβέντες τζιαι μνήμες συνέχεια μες το μυαλό μου τζιαι ταΐζουν το ασταμάτητα.
"Ο μόνος λόγος για να έχεις κάτι, είναι να το μοιράζεσαι." - Leo F. Buscaglia
"Δεν ελπίζω τίποτα. Δεν φοβάμαι τίποτα." Νίκος Καζαντζάκης
Κάτι μέσα μου λαλεί μου να μιλήσω της Μάνας. Ότι τζείνη μπορεί να μου δείξει έναν μονοπάτι καλλύττερον με τον τρόπον της...
Μπορεί έναν μωρόν να γεννηθεί τζιαι να επιθυμεί μωρόν...? Μπορεί κάποιος να γεννηθεί έτοιμος γονιός...? Νομίζω ναι..
Κάποιος που στρέφεται ενάντια στον εαυτόν του έσιει ψυχολογικό πρόβλημα ή απλά έτσι εν η ζωή? Αυτοσυγκρουόμενη?
Εν να περιμένω ένα σημάδιν..αλλά τα όρια τα χρονικά ΕΓΩ τα βάλλω.
Καλήν ημέραν να έσιετε.
2 σχόλια:
με το που διάβασα το ποστ σου το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ένα απόσπασμα από το βιβλίο "ο κόσμος της σοφίας", όπου ο φιλόσοφος που παραδίδει μαθήματα φιλοσοφίας δια αλληλογραφίας στην ηρωίδα της λέει ότι οι αληθινοί φιλόσοφοι απορούν πάντοτε, έχουν τόσα "γιατί" φυλαγμένα μέσα τους και ψάχνουν απαντήσεις, όπως ένα μικρό παιδί.
σίγουρα υπάρχουν κάποιες στιγμές που αισθάνεσαι ότι δε συμβαδίζεις με τους άλλους ανθρώπους και νιώθεις περίεργα.
ωστόσο, όταν κάποιος άνθρωπος έχει τόσα "γιατί" φυλαγμένα μέσα του, έχει κρατήσει ζωντανό το παιδί που κρύβει μέσα του - και αυτό είναι σπουδαίο. ;)
καλή συνέχεια!
Ω οι περίεργες στιγμές είναι το φόρτε μου θα έλεγα! Το ότι όλοι και όλα μεγάλωσαν κι εγώ έμεινα παιδάκι δεν θα το ονόμαζα σπουδαίο, ενδιαφέρον ίσως..και δύσκολο επίσης. Νομίζω είσαι από τις μπλόγκερ που μπορούν να καταλάβουν το συναίσθημα. Αυτές οι φιλοσοφίες είναι που θα μας φάνε!!
Καλησπέρες =)
Δημοσίευση σχολίου