Κενό

Τωρά εν σαν να βρίσκομαι στο Καθαρτήριο. Έφυα ήδη. Τζιαι πού πάω? Εχάθηκα..

Δαμαί εν έσιει πόνο. Εν έσιει αγάπη. Εν έσιει τίποτε. Εν ένας μαύρος καμβάς τζιαι ζωγραφίζουνται αργά-αργά πάνω οι αναμνήσεις. Μια κάθε φορά. Αργά, βασανιστικά. Να πλάθουνται τα χρώματα τζιαι οι σκιές. Να σβήνουνται. Τζιαι να ξαναπλάθουνται τζιαινούρκες.

Εμφανίζεται μια κοπέλα. Φορεί έναν κουρέλι. Εν βλέπω πρόσωπο. Μόνον ακούω την να φωνάζει. Να με παρακαλά. "Ακολούθησέ με....".

Εν ακούεται καμμιά φωνή έξω που το Καθαρτήριο. Εν με παρακαλά κανένας να μείνω. Ενώ τζιείνη...τζιείνη εκλιπαρεί με. Σπαράζει.

Για τί να μείνω? Για ποιόν? Γιατί να μεν φύω μαζίν της...? Εν έχω λόγο. Εν έμεινε τίποτε να με κρατά πίσω.

Έχω δίλημμαν μεγάλο.

Θέλω να φκω που το Καθαρτήριο. Να ξανατζιυλιστώ μες τη λάσπη. Τουλάχιστον τζιαμαί έννεν ούλλα τόσο καθαρά τζιαι κρύα τζιαι απόμακρα. Έχουν Αγάπην.

Νομίζω ότι επήρα την απόφασην μου. Αλλά εν θέλω να με ακούσω. Λαλώ του νου μου να σιωπήσει. Εν αντέχω άλλον μούθκιασμα. Έχω μέσα μου σκουλούτζιην που βολοδέρνει, γυροφέρνει τα σωθικά μου τζιαι πεινά, ακκάνει με τζιαι κόφκει μου κομμάθκια που μέσα. Έχω ανάγκην έναν Νί ανάμεσα στα Χί.

Κανένας εν έσιει τα αρχίδια να σηκωστεί που το πλήθος τζιαι να μου πει "Ξενή...μείνε παλιόφιλε...μεν φύεις..."
Γιαυτό τζιαι θα χαθώ πιο βαθκειά στο Καθαρτήριο, τζιαι θα το αφήκω να με ρουφήσει. Τζιαι όποιον πάρει ο Χάρος...

"Της αγάπης την ουσία την μετρώ στην απουσία", είπεν μας το Τριολούιν.

Θα με χάσεις για να καταλάβω αν με αγαπάς.

Γιατί μόνο τζιείνο μετρά δαμαί που έφτασεν η ψυσιή μου.

Νά'στε καλά τζιαι να έσιετε μιαν πανέμορφην υπόλοιπη μέρα τζιαι εβδομάδα.
*χαμογελούι*