Skazki na noch

Μπροστά στη θαλπωρή και τη γλυκιά ζεστασιά του τζακιού έριξε το βάρος του γέρικου, πια, κορμιού της, σ'εκείνη την παλιά πολυθρόνα με τον μαλακό αφρό. Βούλιαξε μέσα της και ζέστανε τα τρεμουλιαστά γόνατά της. Πιο πέρα ένα ξανθό κοριτσάκι χτένιζε μια κούκλα. Καθότανε κάτω στο χαλί με ανοιχτά ποδαράκια και περιποιώνταν τα μαλλιά της κούκλας της με προσήλωση. Θά'ταν δε θά'ταν τεσσάρω χρονών. Όταν η μικρή τελείωσε με την κούκλα σηκώθηκε, την απέθεσε με προσοχή στο τραπέζι και πλησίασε τη γιαγιά της.

-"Papushka...?", είπε το κορίτσι διακόπτωντας την απ'τις βαθειές, γηραιές, σκέψεις της.

-"Da moja lyubov...", απάντησε εκείνη σε βαριά ρώσσικα.

-"Τί έχεις γιαγιάκα μου...?", την ρώτησε ξανά λυπημένα.

Η ηλικιωμένη, άλλοτε πολύ όμορφη γυναίκα, αναστέναξε απόκοσμα. Μετά έριξε στο χαριτωμένο κοριτσάκι, που είχε τ'όνομά της, ένα κουρασμένο, όμως αληθινό, χαμόγελο.

-"Θες να πούμε ένα παραμυθάκι?", τη ρώτησε με πιο πρόσχαρο, τώρα, τόνο.

Η μικρή Ξένια κούνησε χαρούμενα, καταφατικά, το κεφαλάκι της και αρπάζοντας την κούκλα της απ'το τραπέζι, πήγε να καθίσει στα γόνατα της γιαγιάς της.

-"'Ελα 'δω μικρό μου", είπε 'κείνη και το πρόσωπό της τώρα έλαμπε από αγάπη γι'αυτό το μικροκαμωμένο κοριτσάκι.

Την κάθισε στα γόνατά της και την έκλεισε στις αγκάλες της. Όταν η σιωπή της μικρής πρόδωσε την προσήλωσή της και την προσμονή της για το παραμύθι, η γριά Ξένια άρχισε...

"Μια φορά κι ένα καιρό, σε μια πολύ μακρινή χώρα, που ο ήλιος δεν κρύβεται ποτέ, ζούσε μια πολύ δυστυχισμένη κοπελίτσα... Ήταν όμορφη και καλοσυνάτη και όλοι μίλαγαν γι'αυτήν στο βασίλειο της χώρας του ηλίου. Το αληθινό τη ταλέντο όμως ήταν το τραγούδι. Μπορούσε με το τραγούδι της να μαγέψει όποιον ήθελε. Κάποιοι, ακόμα, έλεγαν ότι μπορούσε να κάνει μέχρι και τους βράχους να κλάψουν τραγουδώντας τους...
Η ίδια όμως ήτανε πολύ μοναχική και τραγουδούσε μόνο για να εκφράσει τη δυστυχία της...", έκοψε το παραμύθι για να πάρει μιαν ανάσα. Πριν προλάβει να συνεχίσει, το κοριτσάκι ρώτησε με αγωνία:

-"Γιατί ήταν δυστυχισμένο το κοριτσάκι γιαγιούλα...;"

Εκείνη την κοίταξε βαθειά μέσα στα μάτια και συνέχισε την αφήγηση.

"Ο θεός Έρωτας την συνάντησε τυχαία μια μέρα και μαγεύτηκε από την ομορφιά της. Της είπε πως έπρεπε να φύγει για ένα μακρινό ταξίδι και θα επέστρεφε για να την παντρευτεί. Έφυγε λοιπόν ο θεός και η κοπελίτσα μας τον περίμενε κάθε μέρα στο παράθυρό της να επιστρέψει... Ήτανε τόσο λυπημένη που άρχισε να τραγουδάει...όλοι λάτρευαν το λυπημένο τραγούδι της, αν και κανείς δεν ήξερε τι την βασάνιζε.
Μια μέρα ο πρίγκηπας του βασιλείου έκανε βόλτα έξω απ'το χωριό της και την άκουσε που τραγουδούσε γερμένη στο παράθυρο περιμένωντας.

'Ω, θεοί!', είπε ο πρίγκηπας γοητευμένος, 'ποιά να είναι αυτή η κοπέλα που τόσο όμορφα, μα και λυπημένα, τραγουδά; Πολύ θα ήθελα να την κάνω γυναίκα μου΄. Πήγε, λοιπόν, και την ζήτησε από τον πατέρα της, ο οποίος φυσικά δέχθηκε.
Την μέρα του γάμου, όμως, επέστρεψε ο θεός Έρωτας!!!".

-"ΩΩΩ", είπε ενθουσιασμένη η μικρή Ξένια.

Η γιαγιά της, χαμογέλασε αβίαστα.

-"Τότε η κοπέλα, άφησε το γάμο στη μέση και έτρεξε στην αγκαλιά του θεού, ο οποίος την πήρε και έφυγαν μακριά πετώντας. Ο πρίγκηπας κόντεψε να πεθάνει απ'τη στεναχώρια του...! Η κοπέλα, όμως, παντρεύτηκε τον θεό Έρωτα και απέκτησαν έναν πανέμορφο υιό, που έμοιαζε πολύ στον πατέρα του, είχε όμως την καλοσύνη και το ταλέντο στο τραγούδι από τη μητέρα του...και ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα!", είπε με ένα τεράστιο χαμόγελο η Ξένια τελειώνοντας.

Η μικρή χασμουρήθηκε και κούρνιασε στο στήθος της γιαγιάς της προσπαθώντας μάταια να κρατήσει ανοικτά τα ματάκια της.

-"Και ο πρίγκηπας...;", ρώτησε νυσταγμένα, "τί απέγινε ο πρίγκηπας γιαγιούλα...;". Είπε, και χασμουρήθηκε ξανά πιο πολύ.

Η γριά Ξένια έχασε το χαμόγελό της αμέσως. Έστρεψε μελαγχολικά το κεφάλι στο παράθυρο και άφησε τη ματιά της να χαθεί στο κενό του παρόντος...

-"Ποιος ξέρει γλυκιά μου...; Ποιός ξέρει...;"

Γυρνώντας το βλέμμα στο κοριτσάκι, διαπίστωσε πως είχε ηδη αποκοιμηθεί στην αγκαλιά της. Ήταν εκείνη τη στιγμή που αφέθηκε στο παρελθόν, που δεν μετάνιωνε, να την τυλίξει ολοκληρωτικά. Ένα τοσο δα μικρό δάκρυ ταξίδεψε για λίγο στο γέρικο και ρυτιδωμένο, άλλοτε λαμπερό, μάγουλο της, και ψυθίρισε:

-"Νά'σαι καλά Ζίμη μου...όπου κι αν βρίσκεσαι..."

21/11/11
Άλλο ένα παραμύθι για υπόσχεση...