Δηλαδή: "Το σφάλλειν ανθρώπινον, το εμμένειν δαιμονικόν".
Πόσες φορές πρέπει να κάμεις το ίδιον το λάθος ξανά τζιαι ξανά ρε Ξενή...; Πόσες γαμώ το;; Εν έμαθες ακόμα να κάθεσαι στ'αυκά σου; Τι άλλον πρέπει να συμβεί δηλαδή ρε φίλε;!;!
Έχουμεν να κάμουμεν πολλά τζιαι να πούμεν λλία σαν πάμεν πίσω. Ευτυχώς που εκόντεψεν τζιαι ο τζιαιρός. Σιγά-σιγά να πάμεν έσσω μας...τζιαι πάλαι πίσω μετά. Αδημονώ...
Ξέρεις γιατί;
Γιατί...
"Τόσον τρομερός τζιαι βροντερός, ο πόνος της καρθκιάς μου...τζιαι μυστικός που τους πολλούς, να τον ηξέρουν λλίοι. Ανακαλύπτω κάθε μέρα πως, απ'όσον τον ενόμιζα, εν μιαλλύττερος, τζι ακόμα πιο βαθύς...ακόμα πιο απύθμενος. Τα σωθικά πάντα πονούν, τα μμάθκια μέσα-μέσα κλαίσειν, αμμά έσιει, το πονεμένον, του έρωτα, χαμόγελον, μιαν γλύκαν που στον κόσμον ούλον εν θα βρεις, όσον τζι αν τον γυρίσεις. Άθθρωπε, πριν να πεις πως καρτερώντας ευκαιρίες που εν θά'ρτουν, είμαι μαλάκας, τζιαι πριν την Αγάπην μου, να πεις, του πεζοδρομίου πόρνην, σκέφτου καλά τζιαι ζύγιασε τα λόγια με τον νουν σου. Κάθε ημέραν που ξυπνώ τζιαι ξαναννοίουν τα μμάθκια μου, πριχού να ξανακλείσουν, ευκαριστείαν εις τον θεόν θκιώ με την ψυσιήν μου, που αξιώθηκα τζιαι σήμμερα να ξαναζωντανέψω, να δω τζιαι λλίην ζωήν γλυτζιάν τζιαι να ξαναστερέψω... Να μεν έχω που να σταθώ τζιαι που τον νήλιον μοίραν, την νύχταν νά'μαι κούλλουφος τζιαι μανιχός την μέραν. Αμμά 'ξερε άδρωπε σκλερέ, μαλάκα, καρκιοτρύπη, τα του έρωτος εγκλήματα, σκληρά, πιερώνουνται με το ίδιον νόμισμαν, έσιε το μες τον νουν σου.
Εν τροχός τζιαι γυρίζει που να μείνουν μαύρα..."
Μεν ξηάννεις, όμως, τζιερά, "Το σφάλλειν, ανθρώπινον, το συγχωρείν θείον".
Όποιος πιστεύκει τζιαι μπορεί να 'ρτει να μας γλυτώσει...
"Τώρα που μήτε ο έρωτας μήτε η φιλία της φέρνει,
μήτε κι αυτό το μίσος μου παρηγοριάν, α, πώς
η ώριμη θλίψη μου κατά καιρούς τα περασμένα γέρνει,
της νιότης μου καρπός!"
μήτε κι αυτό το μίσος μου παρηγοριάν, α, πώς
η ώριμη θλίψη μου κατά καιρούς τα περασμένα γέρνει,
της νιότης μου καρπός!"
-Κ.Καρυωτάκης-
Νηπενθή, Νοσταλγικά, "Τώρα που μήτε ο έρωτας..."
Υ.Γ. Είσαστεν ούλλοι ευπρόσδεκτοι να έρτετε στο Kingston, στη Λεμεσό, να μας ακούσετε σε ελληνικόν ροκ το Σάβατον 24 του Δεκέμβρη. Υπόσχομαι σας εν νά'σιει πολλήν ενέργειαν η νύχτα τζιαι εν να είμαι παραπάνω που ενθουσιασμένος να μας κάμετε την τιμήν να παρευρεθείτε (είτε ανώνυμα, είτε επώνυμα)!
Ιδού το αίσθημαν της νοσταλγίας ακουστικοποιημένον...
4 σχόλια:
Συνήθως επαναλαμβάνουμε το ίδιο λάθος ξανά και ξανά χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Ωσπου κάποια στιγμή κάτι γίνεται και μας τραντάζει και τότε λέμε "φτάνει".
Καλό σου βράδυ :)
Έχεις απόλυτο δίκαιο...υπάρχουν και περιπτώσεις όμως που απλά συνηδειτοποιείς ξαφνικά το λάθος σου και απλά δεν το κάνεις ξανά.
Καλό βράδυ και σε σένα =)
πολλές φορές κάμνεις το ίδιο λάθος μόνο και μόνο περιμένοντας οτι εννα έχει άλλο αποτέλεσμα. εν η πελλάρα του ανθρώπου να δοκιμάζει. να τρώει τα μούτρα του κι ας λέει "άλλη φορά ποτέ ξανά" αλλά εννα το κάμει. και καλύτερα να το καμει παρά να μείνει μέσα του το απωθημένο οτι εν το έκαμε
Πόσες φορές να φάεις τα μούτρα σου για ένα μαυρογέριμο απωθημενο?!?! Που ένα σημείο τζιαι μετά καταντά συνήθειο, μαζοχισμός τζιαι κατάντια... Υπάρχουν τζιαι φορές που τα λάθη εν υπερβολικά σοβαρά για τζιείνον που τα κάμνει, σε σημείο που απογοητεύκει τον εαυτό του τζιαι πάει η αυτοεκτίμηση κατά διαόλου..όπως είπες, "εν η πελλάρα του αθθρώπου"..
Δημοσίευση σχολίου