Απουσία

Κάτι πάει λάθος τελευταία, πολλά λάθος. Ένιξέρω κατά πόσο εγώ το βλέπω έτσι ή αν όντως κάτι σκοτεινό πλανάται στην ατμόσφαιρα. Φαντάζομαι εν ούλλα σχετικά. Φαντάζομαι... Ίσως ναν τούτον το πρόβλημαν. Ίσως απλά να μεν έχω τρόπο να ζήσω πραγματικά τζιαι φαντάζουμαι την πραγματικότητα μου. Ναι. Έτσι ένι, έχω φανταστική πραγματικότητα.

Νιώθω κάτι να άλλαξεν. Νιώθω ότι έπρεπε να φύω τζι εκρατήσαν με πίσω με το ζόρι. Ήταν να φύω δηλαδή, ήταν ούλλα έτοιμα όμως εν έφυα τελικά.

Ήμουν εγώ ο ίδιος έτοιμος. "Αν πεθάνεις πρίν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις." Ακύρωσα τα ούλλα τζι έμεινα. Επειδή μια Ερινύα εζήτησεν μου το. "Υποσχέθου μου ότι εν θα το κάμεις". Είπα να ξαναπροσπαθήσω. Να συνεχίσω μέχρι να εν κατάλληλος ο τζιαιρός για να τα αφήκω ούλλα πίσω μου. Τζιαι κυριολεκτικά, τζιαι μεταφορικά.

Εκούρασεν με τούτη η ζωή. Ή μάλλον, έκαμεν με να ξενερώσω. Εγώ θέλω να παίξω τζιαι να κυνηγήσω. Όπως το λιονταρούι το μιτσί. Αλλά η ζωή εν ανταποκρίνεται. Έσιει πονοτζιέφαλο. Εβαρήθηκα την.

Εθυμήθηκα τωρά την κουβέντα που λαλεί "Η ζωή είναι ωραία...μα τα έχει με άλλον!".

Νιώθω αχάριστος. Ένα κλαψομούνικο μωρό. "Όποιος δεν έχει προβλήματα τα δημιουργεί", λεν.

Εγώ θωρώ τον εαυτό μου να χάννεται μέσα σε δίνες σκοτεινιάς. Προσπαθώ να χαθώ τζι άλλο τζει μέσα νομίζω. Εν μια προσπάθεια να διεσταλούν οι κόρες μου τζιαι καταφέρω να δω λλίο φως...

"Οι ανέλπιδοι ανακάλυψαν την ελπίδα είπε...οι άσωτοι...οι ανέραστοι...εμείς..."

Έχω πάνω μου ένα tattoo που γράφει "ἅλς", δηλαδή "η αλμυρή", εν παρατσούκλι της θάλασσας. Όπως λέμε ότι το όνομα του θεού εν "Γιαχβέ" τζιαι για να μεν προφέρουμε κάτι τόσο ιερό λέμε "Τετραγράμματον" (επειδή στα εβραϊκά γράφεται με τέσσερα γράμματα). Έκαμα το όι μόνο γιατί λατρεύω τη θάλασσα σαν την ψυσιή μου, αλλά τζιαι γιατί θέλω να θυμούμαι ότι η ζωή εν αλμυρή σαν την θάλασσα. Ότι κάτι τόσον όμορφο, τζιαι μαγευτικό τζιαι σαγηνευτικό όπως η ἅλς, εν παράλληλα επικίνδυνο τζιαι αλμυρό τζιαι κρύφκει μέσα του πράματα ασύλληπτα για τον νουν τον ανθρώπινον. Όπως ακριβώς τζιαι εγώ. Όπως ακριβώς τζιαι τζίνη που μου είπεν "Μεν νομίζεις...έκαμα τα ούλλα. Τζιαι μπορώ να αντέξω τα πάντα."


Που μαντινάδες ξέρετε? Εγώ όποτε με πιάννει το παράπονο τραουδώ ριζίτικα ή αμανέν κυπριακό τζιαι περνά μου. Ως πάρατζιει.

"Μην καμαρώνεις φλόγα μου ένα κερί πως λιώνεις, γιατί και συ μετά απ'αυτό θες και δε θες τελειώνεις."
"Γιάντα, μου λέει η λογική, μακραίνεις που κοντά μου? Γιατί άλλη έχω μες το νου κι άλλη μες την καρδιά μου"