Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Απουσία ξανά..

Πόσο καιρό έχω να κλείσω τις αγκάλες μου στους ώμους σου..? Πόσο καιρό έχω να νιώσω, απ'το χέρι σου, ένα χάδι..? Η μυρωδιά σου πάντως κάθε μέρα είναι μαζί μου...και η σκέψη μου κάθε λεπτό ταξιδεύει και σε βρίσκει... Πόσο άδικος ο έρωτας της φιλίας σου...πόσο άδικος... Μην είναι πεπρωμένο ανεκπλήρωτο οι ζωές μας? Κι αν πρέπει να σκεφτούμε ξανά πού βαδίζουμε? Ποιός μας αξίζει και ποιού αξίζουμε? Καρδιά είναι και χτυπάει και πονάει, μα, μερικές φορές, αξίζει να την σταματάς και να την βάζεις να σκέφτεται...
Σ'αυτή την τεράστια σκακιέρα της ζωής, που πάνω της τζογάρονται οι άθλιες ψυχές μας, πάνε τώρα χρόνια που την κίνησή μου έκανα να έρθω να σε βρω...δίπλα σου να ζήσω σαν έτοιμος από καιρό...μα πού είναι η βασίλισσά σου καρδιά μου? Πόσους αιώνες θα περιμένω να την κινήσεις προς εμένα...?
19/16/11 - Για την αγάπη στην καρδιά μου, που ήτανε φιλία μα και έρωτας τυφλός

Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

Γράμμα ενός ποιητή

"Εγώ, Καίσαρ, δεν γνωρίζω τίποτα που θα μπορούσε να σας σώσει...μας...τους...τίποτα που να μπορεί να γεμίσει ένα ποτήρι ήδη γεμάτο...τίποτα που να μπορεί της μοναξιάς να διαλύσει τους φόβους, της απόρριψης...τίποτα που να μπορεί να διώξει το κοράκι που η σκιά του σας σκεπάζει πάντοτε τα αισθήματα στα χαρτιά...αν ήτανε ευθύνη μου, Καίσαρ, τα μάτια σας, θα μένανε πάντοτε υγρά...και ο μόνος που θα τα αγαπούσε θα ήσασταν εσείς...

Δεν το γνωρίζω, εγώ, κύριε ποιητή, το μυστικό για να γελάσετε όπως δεν γελάσατε ποτέ...και σίγουρα ένα καράβι θα με οδηγούσε στην τύχη ενός εγγλέζου θερμαστή, που όπως λεν, αγόρασε ένα μαχαίρι δυο σελίνια και το κάρφωσε στο στίγμα μιας εξωτικής ομορφιάς που στόλιζε την καρδιά του...γι'αυτό δεν θα σας συνιστούσα τα ταξίδια του καταστρώματος...ένα τσιγάρο "Κάμελ" και ουίσκι, το δοκίμασα Καίσαρ...μου χάραξε βαθιά της θύμησης τον πόνο και δεν το αποτολμώ ξανά ως να πεθάνουν τα βουνά και να μισέψει ο χρόνος...προσευχήσου ποιητή για τον τρελό αδερφό σου...δεν έχει αυτός καπνό κι αθάλη πια για συντροφιά...μόνο τον πόνο του που κι αυτός δεν είναι αρκετός σε απόκοσμο λιμάνι να τον στείλει...ούτε καλή ζωή χωρίς τις θέρμες να του δώσει..

Τι σπρώχνει, Καίσαρ, άραγε, τα παράδοξα μάτια να φιλάνε χείλη χωρίς αγάπη? Τι σπρώχνει της πόρνης αγάπης μου τον πόθο, αφού λεφτά δεν θέλει? Εγώ της κρέμασα σταυρό να χτυπάει δίπλα στην καρδιά της κι αυτή μου χάρισε πορτοφόλι από το πρόσωπό της το ιερό να την θυμάμαι πάντα, ό,τι λιμάνι κι αν πατήσω.. Λένε πως είμαι παράξενος, πως με άρρωστο τρόπο τις γυναίκες τις μισώ αφού μαζί τους ποτέ δεν πάω να ξαπλώσω... Μα αν ξέρανε, Καίσαρ... Μόνο να ξέρανε... Ούτε κοκό τραβάω, ούτε καπνό κι ούτε πια μεθώ. Αυτές οι απολαύσεις του κορμιού δεν σβήνουν τις φωτιές μου. Μόνο το βλέμμα της σαν γάργαρο νερό θα μου απαλύνει τον πόνο, μόνο το χάδι της Καίσαρα θα πει "εγέρθητι! άρον το πτώμαν σου και περιπάτει"... Δεν θυμάμαι πια πόσα χρόνια ή πόσες ώρες έχουνε περάσει ποιητή.. Θυμάμαι μόνο να υπάρχω για ένα όνειρο γιατί αξίζει η φωτιά του να με κάψει...με δεν με καίει πια η φωτιά Καίσαρ... Το πυρ έγινε πάγος... Ο πυρετός θα φταίει.. Τα μαραμπού δεν κρώζουνε κι εγώ σαν βλάκας περιμένω να κελαηδήσει ένα πουλί που γλώσσα έχει κομμένη..

Άραγε παύεις ν'αγαπάς ποτέ ή παύεις να κοπιάζεις? Για έναν έρωτα που άξιζε το πρόσωπό της χαρακιά και στίγμα να το κάνω...? Παύεις να σκέφτεσαι "ΑΝ?"? Παύεις να κλαις το βράδυ? Δεν σταματάς στα σίγουρα να ελπίζεις γιατί πεθαίνεις.. Αν δούλευα ακόμα στα φορτηγά κι έβγαινα σε λιμάνι, δεν θα πατούσα στης Φραγκιάς τα γαμημένα εδάφη. Εκεί παραμονεύει μια γοργόνα αιγύπτια με μελαγχολική έκφραση στα χέρια και στα μάτια... Εκεί...σαν δώδεκα φράγκα γαλλικά να άξιζε η ματιά μου? Εγώ ποτέ μου, Καίσαρα, δεν έχω αγαπήσει...... Κι αν σε ρωτήσουνε ποτέ ή αν σου ξηστορήσουν, μην πεις κι εσύ πως ήτανε μια αναίσθητη γυναίκα και κοινή, γιατί δεν ήταν Καίσαρα, ήταν μια αυταπάτη.

Κι αν της Περσίας τα βουνά και της Ιαπωνίας τα ρίγη και της Αφρικής λιμάνια δεν σε καλμάρουνε, έλα, Καίσαρα, μαζί να καούμε σε ακρογιάλια απόμερα και στου Άμστερνταμ κανάλια... Γιατί δεν έχω επιλογή και εδώ ποτέ ξανά δεν θα γυρίσω γιατί κάθε πόλη και σταθμός, κάθε οδός και δρόμος, είναι ανάμνηση βαθιά και της καρδιάς της πόνος.

Εξωτική ομορφιά αγαπώ μα δεν γυρίζω πίσω...
Προσευχήσου και για μένα Καίσαρα.."


Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011



Εγνώρισα κάποια φορά σ' ένα καράβι ξένο
έναν πολύ παράξενον Εγγλέζο θερμαστή
όπου δε μίλαγε ποτέ κι ούτε ποτέ είχε φίλους
και μόνο πάντα εκάπνιζε μια πίπα σκαλιστή.

Όλοι έλεγαν μια θλιβερή πως είχε ιστορία
κι όσοι είχανε στο στόκολο με δαύτον εργαστεί
έλεγαν ότι κάποτες, απ' το λαιμό ως τα νύχια,
είχε σε κάποιο μακρινό τόπο στιγματιστεί.

Είχε στα μπράτσα του σταυρούς, σπαθιά ζωγραφισμένα,
μια μπαλαρίνα στην κοιλιά, που εχόρευε γυμνή
κι απά στο μέρος της καρδιάς στιγματισμένην είχε
με στίγματ' ανεξάλειπτα μιαν άγρια καλλονή...

Κι έλεγαν ότι τη γυναίκα αυτή είχε αγαπήσει
μ' άγριαν αγάπη, ακράτητη, βαθιά κι αληθινή·
κι αυτή πως τον απάτησε με κάποιο ναύτη Αράπη
γιατί ήτανε μια αναίσθητη γυναίκα και κοινή.

Τότε προσπάθησεν αυτός να διώξει από το νου του
την ξωτική που αγάπησε, τόσο βαθιά, ομορφιά
κι από κοντά του εξάλειψεν ό,τι δικό της είχε,
έμεινεν όμως στης καρδιάς τη θέση η ζωγραφιά.

Πολλές φορές στα σκοτεινά τον είδανε τα βράδια
με βότανα το στήθος του να τρίβει, οι θερμαστές...
Του κάκου· γνώριζεν αυτός - καθώς το ξέρουμ' όλοι -
ότι του Αννάμ τα στίγματα δε βγαίνουνε ποτές...

Κάποια βραδιά ως περνούσαμε από το Bay of Bisky,
μ' ένα μικρό τον βρήκανε στα στήθια του σπαθί.
Ο πλοίαρχος είπε: "θέλησε το στίγμα του να σβήσει"
και διάταξε στη θάλασσα την κρύα να κηδευθεί.

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Taste disappointment. Then like it.

"Don't waste your emotions, lay all your love on me"


I've spent all the fine years of my youth seeking for the human being I could attune with. I found it. It was ultimately late. Someone else found it first. Not only making it fell in love with him, but hurting its feeling over and over again. Even then my love would not be accepted. What could a man's man do? Taste disappointment. Then like it.


"Can you smell the wall of darkness? Curious creatures set upon us. Such as Love and Kindness and Friendship and Hatred. Salty taste of lips again. Where shall I pray? Edge of darkness on my walls. Remembrance. And where shall I hide? One sided love and ambilove. And where shall I hide? Innocent friendship and happiness. And where, oh love, shall I hide from you? From your empowered heart and dark feelings? I'll live.. I'll love.. I'll lie.. And I shall wait 'till I die. Remembrance, oh love. And options. Stupid, bloody options and love that came at the wrong time. But will stay. And will fail. But love, would it be the same without it? Love, oh love, I adore your essence, but could you please let me sleep..? I need it. x "

Next time she offers you a tiny opening, grab the chance and leave or grab her hand and never go away.

Life is a bitch. Then you die.