Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Love is a wonderful thing

Such a wonderful thing indeed...

Love is dark and, burning and pushing. Love is depression and despair. Not knowing what else could or would help you live on. A dead end. A multiple dilemma. Love is a fire that will not be extinguished by any means possible. A fire of the skin burning from the very depths of your shadowed soul. A fire that gives out no light, nor warmth. Freezing flames of shade. That leave you no option but to kill yourself. No loving man or woman is to find peace. Ever.

And still, I LOVE you more than breath, more than laughter...

And I wonder WHY you find it so difficult to LOVE. ME. BACK.

And yet,

You could not see this beautiful morning unless you take a good look on your face when you wake up. And you could not see today's smiling sun unless you stare at your sparkling eyes with the pure morning sweetness. And you could not feel the cool morning breeze, before dawn, unless you touch your bright, soft skin as soon as you open your eyes. And what a shame you could not smell the blooming jasmine outside my window unless you take a nice morning bath and let some droplets of your perfume travel across your body...such a pity you cannot see these.

I am just staring at a picture of yours and my eyes are blinded by the sunshine, I shudder by the cool breeze of your breath that touches my skin and I can smell such an essence of Karma around me, I am going insane...that is a nice morning today I might say. Enjoy this day as if there is no other.

And PLEASE...always remember that I adore you..x

Δευτέρα 25 Απριλίου 2011

Έλλειψη

Sonnet XVII
I do not love you as if you were salt-rose, or topaz,
or the arrow of carnations the fire shoots off.
I love you as certain dark things are to be loved,
in secret, between the shadow and the soul.

I love you as the plant that never blooms
but carries in itself the light of hidden flowers;
thanks to your love a certain solid fragrance,
risen from the earth, lives darkly in my body.

I love you without knowing how, or when, or from where.
I love you straightforwardly, without complexities or pride;
so I love you because I know no other way

than this: where I does not exist, nor you,
so close that your hand on my chest is my hand,
so close that your eyes close as I fall asleep.

-Pablo Neruda-

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Λόγος

Για τί γράφουμεν? Για ποιούς? Εν μιλώ για blogging αλλά για αθθρώπους σαν εσένα τζι εμένα που έχουν βιβλία -ακόμα τζιαι τόμους ολόκληρους- με γραπτά που εν θα εκδοθούν ποττέ. Γραπτά για αθθρώπους που έχουν σημασία για μας. Όι πως αλλάζει κάτι...οι έρωτες τζιαι οι ανθρώποι εν ανασταίνονται.

Άλλοι γράφουν για να πάρουν δύναμη, άλλοι για να δώσουν, άλλοι απλά επειδή μόνον έτσι ξέρουν να εξωτερικεύκουν τα συναισθήματα τους τζιαι άλλοι γιατί τζιαμαί -στο γράψιμον- βρίσκουν λύσεις. Όπως τζιαι να το κάμουμε όταν δεις τες σκέψεις σου γραμμένες μπορείς να συμμαζέψεις το χάος τζιαι να τες βάλεις σε μια σειρά.

Εγώ, έγραψα για έρωτες που δεν εγίναν έρωτες ποττέ, για φίλους που εμείναν πίσω, για την αγάπην την αγνή, που μια φορά μόνον έρκεται στη ζωή, τζιαι για θέματα απλά τζιαι καθημερινά.
Με λλία λόγια εγώ έζησα που μες το γράψιμο τζιαι το γράψιμο έζησε που μέναν.

Εξεκίνησα να γράφω τζιαι πάνω μου με τρόπους διάφορους, έκαμα τον εαυτόν μου βωμόν τζιαι εδέχτηκα τη θυσία σιωωπηλά. Μετά, άρκεψα να γράφω με μελάνιν ανεξίτηλον. Πρώτα εζωγράφισα τη ζωή, μετά έγραψα "θάλασσα" τζιαι μετά εζωγράφισα μιαν αγνήν κόλαση. Στο τέλος έγραψα πάνω μου τη δύναμη.

Δύναμη...η δύναμη του λόγου. Της ενέργειας που καταλιέται μες το chakra του λαιμού για να αννοίουμεν το στόμαν μας τζιαι να λέμε πράματα άσκοπα, λαφαζανιές, τζιαι να πληγώνουμεν ανθρώπους. Ενέργεια που καταλιέται επίσης στο βωμό της τρυφερότητας, του έρωτα τζιαι της αγάπης.

Ελπίζω ότι η δύναμη του λόγου εν να με βοηθήσει να αναλύσω, να εμπεδώσω τζιαι να μεταδώσω μερικά πράματα που έχω ανάγκην...

Έσιει δίκαιον τζιείνος που κάθεται πας το θρόνον του Ψεύτη? "Τίποτε εν αξίζει σε τούτον τον κόσμον..."?

Αξίζουν τζιείνα που εν να μείνουν πίσω. Όι γιατί εν να μείνουν πίσω, αλλά γιατί εν ναν οι αποδείξεις ότι υπήρξαν κάποτε ανθρώποι σαν εσένα τζι εμένα, που ένιωσαν τόσα τζι εν είπαν τίποτε, απλά έσκυψαν το κεφάλι νικημένοι τζιαι λλίον πριν χαρακωθούν έγραψαν ένα ποίημα για τζιείνο το άτομο που το άξιζε...


*Για όσους χαρακώνονται καθημερινά γιατί δεν μπορούν να μιλήσουν.*



Υ.Γ. Ξέρω ότι κάποια πράματα εν μιλιούνται αλλά νιώθουνται μόνον. Αξίζει όμως η προσπάθεια να τα αποδώσουμεν με λύματα της Νέας Ελληνικής γιατί εν Σπουδαία.





Υ.Γ.2 Τζιαι τα νεύρα συνεχίζουνται


Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Κενό

Τωρά εν σαν να βρίσκομαι στο Καθαρτήριο. Έφυα ήδη. Τζιαι πού πάω? Εχάθηκα..

Δαμαί εν έσιει πόνο. Εν έσιει αγάπη. Εν έσιει τίποτε. Εν ένας μαύρος καμβάς τζιαι ζωγραφίζουνται αργά-αργά πάνω οι αναμνήσεις. Μια κάθε φορά. Αργά, βασανιστικά. Να πλάθουνται τα χρώματα τζιαι οι σκιές. Να σβήνουνται. Τζιαι να ξαναπλάθουνται τζιαινούρκες.

Εμφανίζεται μια κοπέλα. Φορεί έναν κουρέλι. Εν βλέπω πρόσωπο. Μόνον ακούω την να φωνάζει. Να με παρακαλά. "Ακολούθησέ με....".

Εν ακούεται καμμιά φωνή έξω που το Καθαρτήριο. Εν με παρακαλά κανένας να μείνω. Ενώ τζιείνη...τζιείνη εκλιπαρεί με. Σπαράζει.

Για τί να μείνω? Για ποιόν? Γιατί να μεν φύω μαζίν της...? Εν έχω λόγο. Εν έμεινε τίποτε να με κρατά πίσω.

Έχω δίλημμαν μεγάλο.

Θέλω να φκω που το Καθαρτήριο. Να ξανατζιυλιστώ μες τη λάσπη. Τουλάχιστον τζιαμαί έννεν ούλλα τόσο καθαρά τζιαι κρύα τζιαι απόμακρα. Έχουν Αγάπην.

Νομίζω ότι επήρα την απόφασην μου. Αλλά εν θέλω να με ακούσω. Λαλώ του νου μου να σιωπήσει. Εν αντέχω άλλον μούθκιασμα. Έχω μέσα μου σκουλούτζιην που βολοδέρνει, γυροφέρνει τα σωθικά μου τζιαι πεινά, ακκάνει με τζιαι κόφκει μου κομμάθκια που μέσα. Έχω ανάγκην έναν Νί ανάμεσα στα Χί.

Κανένας εν έσιει τα αρχίδια να σηκωστεί που το πλήθος τζιαι να μου πει "Ξενή...μείνε παλιόφιλε...μεν φύεις..."
Γιαυτό τζιαι θα χαθώ πιο βαθκειά στο Καθαρτήριο, τζιαι θα το αφήκω να με ρουφήσει. Τζιαι όποιον πάρει ο Χάρος...

"Της αγάπης την ουσία την μετρώ στην απουσία", είπεν μας το Τριολούιν.

Θα με χάσεις για να καταλάβω αν με αγαπάς.

Γιατί μόνο τζιείνο μετρά δαμαί που έφτασεν η ψυσιή μου.

Νά'στε καλά τζιαι να έσιετε μιαν πανέμορφην υπόλοιπη μέρα τζιαι εβδομάδα.
*χαμογελούι*




Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

Άρνηση

Ρε γαμώτο...εν εξύπνησα μιαν φορά τζιαι να πω "Σήμερα έχω την υγεία μου, έχω φίλους που αγαπώ τζιαι αγαπούν με τζιαι θωρώ τους κάθε μέρα τζιαι είμαι εντάξει. Είμαι ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ."

ΓΙΑΤΙ να μεν μπορώ να εύρω την ισορροπίαν μέσα μου...? Έφτασα σε σημείο να μεν με γεμώνει τίποτε. Ενώ εξεκίνησα, υποτίθεται, νέα ζωήν πιο χαλαρή. R-chithkia.

Οι μέρες λείφκουν τζιαι ο Ξενής τίποτε..το φκιολίν του..κολλημένος στες ίδιες κασέττες μια ζωή. Θέλω μιαν αλλαγή. Θέλω μιαν κίνηση ματ. Θέλω κάποιος να με πιάει που το σιέρι τζιαι να με πάρει μακριά πριν ναν αργά.

Θέλω, θέλω, θέλω... Αλλά τίποτε.

Ελάτε να παίξουμεν το παιχνίδι της Αγανακτισμένης Έφηβης.


11 Πράματα που θα ήθελα να κάμω στη ζωή μου


1.Να μπω σε ένα πλοίο τζιαι να ταξιδέψω σε ολόκληρο τον κόσμο παίρνοντας μαζί μου μόνο έναν αγαπημένο μου άτομο.

2.Να γράψω ένα σωστό μυθιστόρημα (εν αντιθέσει με τες προηγούμενες αποτυχημένες προσπάθειες μου!) τζιαι να εκδόσω την ποιητική μου συλλογή.

3.Να αποκτήσω ένα σπίτι-κτήμα στη νότια Γαλλία.

4.Να κάμω οικογένεια (με δίδυμες κορούλες that is!)

5.Να βοηθήσω κόσμο να ξεπεράσει τα κομπλεξ τζιαι τους δαίμονες που τον βασανίζουν (επειδή τα ίδια πράματα βασανίζουν με τζιαι μένα τζιαι ξέρω.) Με λλία λόγια να γίνω ένας σωστός ψυχολόγος που βοηθά αληθινά.

6.Κάποια μέρα να τα παρετήσω ούλλα τζιαι να φύω μακριά, πηγαίνοντας να επισκεφθώ κληρικούς από κάθε θρησκεία που υπάρχει τζιαι να μελετήσω τους τρόπους ζωής των.

7.Να ολοκληρώσω το album που εξεκίνησα να γράφω πριν χρόνια τζιαι ακόμα έσιει μόνο 2 ηχογραφημένα τραούθκια που τα 11(αν τζιαι εν φταίω εγώ για τούτο).

8.Να αποδεχτώ το ποιός είμαι χωρίς ερωτήσεις τζιαι λόγια περιττά, να ισορροπήσω.

9.Να κρατήσω τζείνους που αγαπώ κοντά μου χωρίς να φοούμαι κάθε λεπτό ότι εν να φύουν.

10.Να πω μια μέρα του παπά μου "Δε πόσα πράματα εκατάφερα με ή χωρίς εσένα"

11.Να ΖΗΣΩ

Έχω τζιαι άλλα πολλά που θέλω όπως πχ να καταλάβω πως σκέφτουνται οι γενέτζιες, να δω την θέα που το φεγγάρι, να με αγαπήσει τζείνη που μου εκαούρτισεν το βλατζίν μου τζιαι άλλα πολλά όμως έγραψα τα 11 που έχουν προτεραιότητα τζιαι εν ΕΦΙΚΤΑ πάνω απ'όλα.

Καλό μεσημέρι! =)

Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

Επιθυμία

Τι εν πιο τραγικόν για έναν άτομο στο άνθος της νιότης του? Το ότι αισθάνεται ηλικιωμένο? Ή μήπως το ότι συμπεριφέρεται σαν ηλικιωμένο..?

Βλέπω γυρών μου μιαν ερώτηση για κάθε πράμα. Συνήθως η ερώτηση ξεκινά με "γιατί...". Πάντα επίστευκα ότι τα "γιατί" εν που οδηγούν στην παράνοια. Ίσως η παράνοια να εν μέρος του γιατί αντί vice versa.

Ένας φίλος πολλά σημαντικός είπεν μου "Γιατί εν μπορείς απλά να ζήσεις...? Γιατί πρέπει να βάλλεις εμπόδια στον εαυτό σου??". Εν έχω απάντησην. Μόνον αλλό θκιό "γιατί" να τριβελίζουν μες το νου μου.

"Χαλάρωσε τζιαι κάμε υπομονήν. Η θεία χάρη εν να φροντίσει για όσα είπες...αλλά τζιαι για όσα εν είπες!" Έχω εμπιστοσύνη της θείας χάρης...? Μπορώ να αφεθώ στην αγκαλιάν της ζωής τζιαι να της πω κάμε με ότι θέλεις?

Έσιει μιαν αχτίναν παραπάνω σήμερα. Ίσως.

Αρκεί μια ακτίνα για να κρατήσει 14 -Χ- πίσω? Έναν ερωτηματικόν ανάμεσα στα -Χ- μπορεί να σταθεί πιο δυνατόν?

Έχω ερωτήσεις πολλές τζιαι υπομονήν λλίη..Εν θα μου φκει σε καλό. Πρέπει να μάθω να σιωπώ τζιαι να ακούω.

Τζίνον που λεν "τροφή για σκέψη", εμέναν εν μου φκαίνει που το νου. Γυρίζουν κουβέντες τζιαι μνήμες συνέχεια μες το μυαλό μου τζιαι ταΐζουν το ασταμάτητα.

"Ο μόνος λόγος για να έχεις κάτι, είναι να το μοιράζεσαι." - Leo F. Buscaglia
"Δεν ελπίζω τίποτα. Δεν φοβάμαι τίποτα." Νίκος Καζαντζάκης

Κάτι μέσα μου λαλεί μου να μιλήσω της Μάνας. Ότι τζείνη μπορεί να μου δείξει έναν μονοπάτι καλλύττερον με τον τρόπον της...

Μπορεί έναν μωρόν να γεννηθεί τζιαι να επιθυμεί μωρόν...? Μπορεί κάποιος να γεννηθεί έτοιμος γονιός...? Νομίζω ναι..

Κάποιος που στρέφεται ενάντια στον εαυτόν του έσιει ψυχολογικό πρόβλημα ή απλά έτσι εν η ζωή? Αυτοσυγκρουόμενη?

Εν να περιμένω ένα σημάδιν..αλλά τα όρια τα χρονικά ΕΓΩ τα βάλλω.

Καλήν ημέραν να έσιετε.

Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Απουσία

Κάτι πάει λάθος τελευταία, πολλά λάθος. Ένιξέρω κατά πόσο εγώ το βλέπω έτσι ή αν όντως κάτι σκοτεινό πλανάται στην ατμόσφαιρα. Φαντάζομαι εν ούλλα σχετικά. Φαντάζομαι... Ίσως ναν τούτον το πρόβλημαν. Ίσως απλά να μεν έχω τρόπο να ζήσω πραγματικά τζιαι φαντάζουμαι την πραγματικότητα μου. Ναι. Έτσι ένι, έχω φανταστική πραγματικότητα.

Νιώθω κάτι να άλλαξεν. Νιώθω ότι έπρεπε να φύω τζι εκρατήσαν με πίσω με το ζόρι. Ήταν να φύω δηλαδή, ήταν ούλλα έτοιμα όμως εν έφυα τελικά.

Ήμουν εγώ ο ίδιος έτοιμος. "Αν πεθάνεις πρίν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις." Ακύρωσα τα ούλλα τζι έμεινα. Επειδή μια Ερινύα εζήτησεν μου το. "Υποσχέθου μου ότι εν θα το κάμεις". Είπα να ξαναπροσπαθήσω. Να συνεχίσω μέχρι να εν κατάλληλος ο τζιαιρός για να τα αφήκω ούλλα πίσω μου. Τζιαι κυριολεκτικά, τζιαι μεταφορικά.

Εκούρασεν με τούτη η ζωή. Ή μάλλον, έκαμεν με να ξενερώσω. Εγώ θέλω να παίξω τζιαι να κυνηγήσω. Όπως το λιονταρούι το μιτσί. Αλλά η ζωή εν ανταποκρίνεται. Έσιει πονοτζιέφαλο. Εβαρήθηκα την.

Εθυμήθηκα τωρά την κουβέντα που λαλεί "Η ζωή είναι ωραία...μα τα έχει με άλλον!".

Νιώθω αχάριστος. Ένα κλαψομούνικο μωρό. "Όποιος δεν έχει προβλήματα τα δημιουργεί", λεν.

Εγώ θωρώ τον εαυτό μου να χάννεται μέσα σε δίνες σκοτεινιάς. Προσπαθώ να χαθώ τζι άλλο τζει μέσα νομίζω. Εν μια προσπάθεια να διεσταλούν οι κόρες μου τζιαι καταφέρω να δω λλίο φως...

"Οι ανέλπιδοι ανακάλυψαν την ελπίδα είπε...οι άσωτοι...οι ανέραστοι...εμείς..."

Έχω πάνω μου ένα tattoo που γράφει "ἅλς", δηλαδή "η αλμυρή", εν παρατσούκλι της θάλασσας. Όπως λέμε ότι το όνομα του θεού εν "Γιαχβέ" τζιαι για να μεν προφέρουμε κάτι τόσο ιερό λέμε "Τετραγράμματον" (επειδή στα εβραϊκά γράφεται με τέσσερα γράμματα). Έκαμα το όι μόνο γιατί λατρεύω τη θάλασσα σαν την ψυσιή μου, αλλά τζιαι γιατί θέλω να θυμούμαι ότι η ζωή εν αλμυρή σαν την θάλασσα. Ότι κάτι τόσον όμορφο, τζιαι μαγευτικό τζιαι σαγηνευτικό όπως η ἅλς, εν παράλληλα επικίνδυνο τζιαι αλμυρό τζιαι κρύφκει μέσα του πράματα ασύλληπτα για τον νουν τον ανθρώπινον. Όπως ακριβώς τζιαι εγώ. Όπως ακριβώς τζιαι τζίνη που μου είπεν "Μεν νομίζεις...έκαμα τα ούλλα. Τζιαι μπορώ να αντέξω τα πάντα."


Που μαντινάδες ξέρετε? Εγώ όποτε με πιάννει το παράπονο τραουδώ ριζίτικα ή αμανέν κυπριακό τζιαι περνά μου. Ως πάρατζιει.

"Μην καμαρώνεις φλόγα μου ένα κερί πως λιώνεις, γιατί και συ μετά απ'αυτό θες και δε θες τελειώνεις."
"Γιάντα, μου λέει η λογική, μακραίνεις που κοντά μου? Γιατί άλλη έχω μες το νου κι άλλη μες την καρδιά μου"