Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Στρατός

Λοιπόν αποφάσισα να ξεκινήσω να γράφω για τούτο το τεράστιο θέμαν. Τροχοπέδη ήταν το πάρτυ που επία εψές τη νύχτα, του παρέα μου που παίζει κιθάρα(τζιε τζίνος) μες το συγκρότημα. Χρόνια του πολλά, επεράσαμεν μια χαρά. ΟΜΩΣ ήταν ούλλοι της ίδιας σειράς τζιαμέ (της δικής μου that is) τζιε ούλλοι υπηρετούσαν.

Εξεκινήσαν τα κοπελούθκια να μιλούν για τες αναστολές. Πολλά common θέμα ανάμεσα στα στρατευμένα νιάτα. Αρκέψαν να λαλούν ότι υπογράφτηκεν ο νόμος για την κοινωνική υπηρεσία στους Ι5 του ψύχα (δηλαδή όσοι ισχυριστήκαν ψυχολογικό πρόβλημα για να πιαν αναστολή τζιε τελικά απαλλαγή που το στράτευμα, δηλαδή φυγόστρατοι). 36 μήνες κοινωνική υπηρεσία κύριοι και κυρίες. Όπως υπόσχουνταν που τον τζαιρό του τζυρού μου που λαλεί ο λοος.

Να σας απαντήσω εγώ που ξέρω καλύτερα ίντα που γίνεται? Αρτζίθκια χρωματιστά rainbow. Εν να αναγκάσουν τα κοπελούθκια τους οι γαλαξίες αξιωματούχοι (με τα πολλά αστέρκα[νισιάνια]{αξιώματα} κοπέλες αναγνώστριες!) να κάμουν έτσι πράμαν??? Εν να βάλουν τα ανίψια τους να κάμνουν δρόμους τζιε να κουρεύκουν δημόσια γρασίθκια, να ξισκατίζουν γέρους δημόσιων γηροκομείων κτλ κτλ?? Όι βέβαια. Κατηγορηματικότατα. Επίσης λίο δύσκολο να τραβήσουν τους εκατοντάδες φοιτητές με απαλλαγή πίσω στην μπανανία μας.

Ίντα ελλάδα τζιε αίγυπτος τζιε λιβύη?? Ξέρεις ίνταλως γίνουντε ούλλα λιλλίτσια σε κάτι λεπτά? Δαμέ που μεινίσκω ξέρουν πάντως. Τζιε εν φοούντε κανέναν. Ζωνιανά της Κύπρου (τα τρια κάρτα του χωρκού εν απαλλαγμένοι που το στρατό, τυχαίο? δε νομίζω).

Εγώ επαρακαλούσα τους να μου δώκουν όπλο, εν μου διούσαν, επαρακαλούσα τους να με φέρουν κάτω λεμεσό να μεν πεθάνω που ασφυξία πας το βουνό, έν με φέρναν, έγλυψα κώλους στο στρατολογικό προσφέροντας οικειοθελή κοινωνική εργασία 36 μηνών με αντάλλαγμα κανονικό απολυτήριο(έτσι τζι αλλιώς είχαν με χωρίς όπλο τι να έκαμνα τζιπάνω?), εν εδεχτήκαν. Εφάτσιησα τους τα ούλλα τζι επία στον ψύχα. Εύκολη λύση. Μόνιμη. Εν να με γυρέψετε ούλλοι σας που εν να κάμω κοινωνική εργασία. Προτιμώ να τραβολοούμαι στο ΕΔΑΔ. Τζιαμέ να δείτε τι έσιει να γίνει. Οι ελλαδίτες δηλαδή που μπορούν να φκουν αντιρρησίες συνείδησης χωρίς να είναι που άλλη θρησκεία ή που μπορούν να εξαγοράσουν την θητεία τους εν ανώτερης κλάσης ευρωπαίοι πολίτες που μας? Οξά εν να πάει κανένας που τους ελληνάρες τους μόνιμους να πολεμήσει. Μόνον οι ΟΥΚάες αν παν. Επειδή έχουν την πελλάραν.

Έσιει που τον τζιερόν που ήταν ο χριστός μιτσής που μας τάσσουν να μειωθεί η θητεία. Κάθε χρόνο η ίδια πίππα. Εν έσιει τίποτε, καταλάβετε το ούλλοι. Εν ένας λόγος που εν δέχουμαι να ψηφίσω τούτος. Εν αξίζει. Είδαμε τζιε τους δίκαιους τους αριστερούς ίναμπου κάμαν τόσο τζιερό. Που ννα κοντέψουν οι εκλογές να δείτε τι εν να γίνει. Πανικός του αρκόσιοιρου.

Κανέναν δεν κόφτει που την μαύρη τρύπα χρημάτων και νιάτων που λέγεται στρατός। Τρώτε τα λεφτά των φορολογουμένων, καταλιάτε τη ζωή τζιε την υπομονή που τη νεολαία του τόπου στο όνομα της μοιρασμένης μας πατρίδας। Μοιρολάτρες. Ανάξιοι γιοί ανδρών επιφανών. Το μόνον που σας κόφτει εν η μάσα. Κανεί τζιε εν σας έμεινε μασέλα ρεεε. Παρπατάτε ξυπόλυτοι μες τα αγγούρκα όμως. Ο κόσμος σιγά σιγά ξυπνά. Κάθε χρόνο διπλασιάζουνται οι αναστολές. Κοντεύκει η ώρα που εν να κλείσουν τζι άλλα τόσα στρατόπεδα όσα εκλείσαν φέτος. Επίσης κοντεύκει η ώρα που εν να φκάλλουν οι ΕΠΥ, τα μολλόσια τζιε οι μόνιμοι σκοπιές. Γιατί μόνο τζίνοι εν ναν μέσα. Βέβαια πάτε τα καλά προς το παρών. Εφοιτσιάσετε καμπόσους με τες χιλιάδες ψευδής δηλώσεις περί τιμωριτικών νόμων για τους κακούς, άνανδρους, προδότες φυγόστρατους. Σαν το σκεφτείτε πριν πιάσετε τηλέφωνο για να πάει ο ανηψιός του γαλατά σας αεροπορία τροόδους να ξυεί με μανία τα αρχίδια του. Σαν το σκεφτείτε πριν τηλεφωνήσετε να σβηστεί ο ένας χρόνος φυλακή του γιού της γκόμενας σας, πριν πιάσετε μίζα 450% για τες παραλλαγές ερήμου, πριν συγκαλύψετε τα φυλάκια που μας επιάσαν ως τωρά (ναι μετά το '74) οι τούρτζιοι(just think οτι η ΕΦ συγκαλύπτει περί των 12 συμπλοκών με τους "απέναντι" κάθε χρόνο). Έπρεπε να το σκεφτείτε τούτο "κύριοι" όταν εχαϊδεύκατε τη σκεμπέ σας απλούμενοι πας το γραφείο σας τηλεφωνόντας για μεταθέσεις κάθε μέρα αφήνοντας κοπελούθκια με πραγματικά προβλήματα στο έλεος του θεού που δεν πιστεύκετε, όταν επροσπαθούσετε να βιάσετε τη μόνιμο λοχία γραμματέα σας, όταν εκαλύψετε τον ανιψιό σας που ήταν καψιμιτζιής τζιε εγόραζεν κομμάτι κομμάτι το BMW μέρα με τη μέρα, ιφ γιου γκετ μι, όταν εχάσετε τον ρουμάνο κατάσκοπο που εμπήκε ανενόχλητος μέσα σε στρατόπεδο. Τούτον εν το σύστημα μας, να πνίει τους νέους τζιε να κάμνει τα ρίφκια να πιστεύκουν ότι εν λιοντάρκα τζιε vice versa. Γαμιέστε ρε. Όλοι σας.

Πολύ καλησπέρα σας "κύριοι". Άκυρον.

Γράμμα σε ότι αγάπησα τζιε οι "δωσσογλέττες"

Έσιει μερικές φορές που ούλλοι μας (ναι ναι ξέρω εσύ που θκιαβάζεις πάντα εξαιρείσαι!) νιώθουμεν τζίνο το πράμα ότι είμαστεν μόνοι μας, like πραγματικά μόνοι μας, μες τον κόσμον ούλλον. Τζιε όι εν αναφέρουμαι στην εξωγήινη ζωή (-.-). Έκαμα μια ματσουτζιά..έκαμα το λάθος να στείλω μήνυμα σε θκυό που τες Ερινύες. Αιτία για ξέσπασμα είχα, αφορμήν εν που εν είχα με αποτέλεσμα να μείνουν μαλάκες τζιε να μείνω τζιε γω μαλάκας το επόμενο πρωί που έπρεπε να απαντήσω στες απαντήσεις τους για το sms (short message system, έμαθες αλλόναν) που έστειλα..λάθος λόγια, για λάθος σκέψεις, για λάθος επιλογές, τες λάθος ώρες, την λάθος εποχή..δηλαδή ανάθθεμαν τα αν επίεν τζιε τίποτε σωστά.

Στα πιό χαρούμενα τώρα, το δελτίο ειδήσεών μας συνεχίζεται. Έσιει κάτι μέρες που σκέφτουμε την μεγαλύτερη πατάτα των αιώνων, την κουβένταν "δωσσογλέττες". Τζιε επειδή είμαι σίουρος ότι εν εκαταλάβετε, μιλώ για τζίνο που λαλεί "εγλώσσεψα την πέρδα μου", όποτε πει κάτι λάθος. Επόσσιξα την μνήμη μου λοιπόν για να θυμηθώ όσα μπορώ τζιε να τα καταγράψω.
Πάμεν:

α) "Εγλώσσεψα την πέρδα μου" = "εμπέρδεψα τη γλώσσα μου"
β) "Ένα λεμό χυμόνι" = "Ένα χυμό λεμόνι"
γ) "Γερμανόν της Ποταμόγιας" = "Ποταμόν της Γερμασόγειας"
δ) "Κούμπα το τσιλλούι" = "Τσίλλα το κουμπούι"
ε) "Φιλή να σε κουφήσει" = "Κουφή να σε φιλήσει"
και η κορυφή (κουβέντα της αρφής μου όταν ερώτησα ίντα φαϊ έσιει σπίτι)
στ) "Φακαρόνια του μούννου" = "Μακαρόνια του Φούρνου" !!

Λαλείς να μετονομάσω το μπλόγκ σε Ορχίφυλλη Πλατυδέα???? xD

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Μιαν ώραν...αργότερα

Εν θέλω να φύω, εν θέλω να φύω, εν θέλω να φύω, εν θέλω να φύω, εν θέλω να φύω, εν θέλω να φύω, εν θέλω να φύω, εν θέλω να φύω, εν θέλω να φύω, εν θέλω να φύω, εν θέλω να φύω...

Δηλαδή τούτη η ζωή εν τόσον άδικη σε σημείο αηδίας. Την μιαν θέλω να φύω που τον ιούνην (πράμα που σημαίνει περνώ γενέθλια μόνος μου στη ξενιθκιάν), τζιε την άλλην φέρνει τα έτσι η τύχη τζιε πρέπει να φύω πολλάααααα πιο μετά τζιε καταρκούμε θεούς τζιε δαίμονες. Τζιε ύστερα ίναμπου γένεται?!?! Ε τα γνωστά..η ζωή γαμά με κανονικά τζιε αρέσκει μου θέμας!! Ξεκινώ τζιε περνώ ωραία (για πρώτη φορά μετά που τόσην κόλασην), εν θέλω να φύω (εμπεδώσετε το οξά ακόμα?), τζιε είμαι σαν την μούγιαν την ώρα που πνίεται μες τον καφέ σου, δηλαδή απολαμβάνω την στιγμή μου την τελευταία ρουφώντας όση καφεΐνη μπορώ!

Εν ιξέρετε ίντα ωραία νιώθω, τζιε πόσα πράματα θέλω να πω τζιε να κάμω τωρά που θωρώ να κοντεύκει η ώρα που ννα μπω μες το airbus. Λάιφ σακς μαν.

Το τραούδιν που ακολουθεί αφιερωμένο σε μια κοπέλα που δεν εγνώρισα ποττέ τζιε αν ούλλα παν καλά εν να πάω να της πάρω λλία λουλλούδια στον τάφο μαζί με τον άθθρωπο μου.



"Βάστα με στην αγκάλη σου, ώσπου να φκει η ψυσιή μου"




ΥΓ to whom it may concern, εψές επέρασα μιαν που τες πιο ωραίες τζιε έντονες νύχτες της ζωής μου τζιε αγκάλιασα τον πιο σημαντικόν άνθρωπο με τρόπο που ούτε εγώ εν επερίμενα.

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Τωρά τελευταία...

Κάτι έπαθα τζιε είμαι χαρούμενος! Like...FOR REAL!! Τζι εν καταλάβω γιατί. Τζιε το πίσω μέρος του νου μου (του ποιού?!) πάντα στες χαρές καρτερά να έρτει μπόρα μιάλη να μας πνίξει.

Να μας λείψουν τα χαμόγελα τελοσπάντων.

Μπαίνω σε σκέψεις περίεργες τζιε ζω νωχελικά τζιε ανούσια. Τζιε γράφω πόστ χωρίς θέμαν ιδιαίτερον, απλά για να δω τες σκέψεις μου γραμμένες.

Τελικά οι σκέψεις μου ποιές ένι...? Να αμφιβάλλω συνέχειαν. Δηλαδή αν μου πεις καλημέρα φκαίνω έξω να δω αν έσιει ήλιον! Επίσης, να αγαπώ όσον πιο δυνατά μπορώ τωρά που μπορώ, πριν φύω τζιε πριν "φύω". Να δείχνω το εγώ μου όπως ένι σε ούλλους τζιε να μεν ασχολούμαι με εφήμερα πράματα. Άσχετο αν τα καταφέρνω ή όι, εγώ τούτα σκέφτουμαι!

Αλλόναν πράμαν, εν ο έρωτας, νομίζω ότι ο μοναχισμός τελικά έννεν μόνο θρησκευτικού χαρακτήρα τζι επήρα όρκο να μείνω όπως είμαι. Αν τον πατήσω ή όι εν να φανεί στην πορεία...Πάντως έσιει τζιερόν πολλύν να νιώσω έτσι, αλήθκεια. Αλόπως εν που έσιει πολλύν τζιερό να με πεί "αγάπη μου" τζίντο πλάσμα που μόνο τζίνο αφήννω να με πει έτσι. Που την άλλην τζίντο πλάσμα χρωστά μου τζιε χρωστώ του τζιε οι λοαρκασμοί μας εν τελειώνουν έτσι εύκολα, είτε φύω, είτε "φύω". Το ππόιντ ένι ότι τωρά είμαστιν όπως παλιά, πολλά παλιά, τζι έν θέλω να το αφήκω πίσω. Τζιε είπα του το...νάκκον άτσαλα αμμά είπα του το. Που την άλλην, το πιο πιθανόν να με αφήκει τζίνο πίσω..Τέλοσπαντων εμπήκαμεν μες τα υπόγεια τωρά τζι έννεν η ώρα.

Το τελευταίο πράμα που σκέφτουμαι εν το danish pastry with fruits του Four Seasons γιατί είπα πως εν να γράψω κάτι τζιε για τζίνο (γιατί επαρεξηγηθήκαν με τη σιοκολατίνα του προηγούμενου ποστ!), τζιε για το Imperial Earl Gray τσάιν δίπλα που μια σωπούα σαν ηβρέσιει, μες τα Χρώματα..

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Είμαστεν μαζί...

...τζι εν σαν να χαϊδεύκω το σύννεφο με το σιέρι μου..σαν να αγκαλιάζω τζίν' το πύρινο το σώμα τζιε να κρούζω που μέσα-έξω...σαν να πίννω νερόν που τους βορβόλακκους της κόλασης...αμμά αρέσκει μου..είπαν μου πως ο έρωτας εν σαν την πρώτην ακκαμμαθκιάν της σιοκολατίνας...σαν το πρωινόν ηλιούι, σαν την πανσέληνο, σαν την βροσιήν του δειλινού τζιε την πουμπουρκά της κατανυχτιάς, που φωτίζει τον κόσμον ούλλον για ένα δευτερόλεπτο μόνο, για όσους εν την φοούνται..
Τελικά, ο έρωτας εν να την κρατάς που το σιερούι με τες ώρες τζιε να σου το σφίγγει χωρίς να μιλάτε..


Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Ο άθθρωπος μου τζιε οι Ερινύες

Έχω πολλά μες τον νου μου τελευταία. Μιαν φεύκω, μιαν έρκουμαι, ανθίζω, ξαναμαρανίσκω... Ίντα ζωή εν τουτη?! Ούλλη μέρα να σε τρώει τζίντο σκουλούτζι. Να αγαπάς τζιε να θέλεις να είσαι τζαμέ με τους φίλους, την οικογένεια τζιε τον έρωτα σου, τζιε την άλλην να θέλεις να χαθείς που τον κόσμο ούλλον, να μεν θωρείς κανέναν. Τζιε μετά να έρκουντε τζίνες οι τρείς όπως τες Μοίρες. Γιά εν Μοίρες γιά εν Ερινύες, ένιξερω.. Η μια να σου λαλεί ότι σε χρειάζεται τζιε να μεν φυεις.. Η άλλη να σου λαλεί εν ούλλα πελλάρες, ΞΥΠΝΑ.. Τζιε η τρίτη, η πιο φαρματζιερή μα τζιε η πιο γλυτζιά να σου λαλεί ότι περιμένει που σένα να μείνεις κοντά της, να είσαι τζίνο που πρέπει για λλόου της, να την αγαπάς όσον ημπόρεις. Τζι εσύ...εσύ να μεν ηξέρεις πόθεν σου ήρτεν ένα μήνυμαν "Σ'αγαπώ" που έσιει ούλλες τες σημασίες του κόσμου, τζιε μια αγκαλιά ποτζίνες τες ατέλειωτες που σου εδίαν η μάνα σου άμμαν ήσουν μωρόν τζιε ελούβας τα γόνατα σου. Μα πιό φαρματζιερό τζιε γλυτζί που ούλλα εν το να ξέρεις πως έφυες πολλές φορές, τζιε φεύκεις, τζιε εν να φεύκεις γιατί φοάσαι, τζιε τζίνη είπε σου πως είσαι ο άθθρωπος της αμμά ήρτες δεύτερος...










γαμώ τον χρόνο τζιε την ψυσιή την φοϊτσιάρα γαμώ..

ΤΟ ΛΟΙΠΟΝ!!!!

Όποιος μου ξαναπεί να φκάλω εκλογικό βιβλιάριο θα ακούσει τζιε που μπήκε τζιε που φκήκε!!! Δεν θέλω ρε άθθρωπε να ψηφίσω!!! ΔΕΝ με κόφτει, ΔΕΝ ενδιαφέρομαι, ΔΕΝ σας πιστεύκω! ΚΑΝΕΝΑΝ ΣΑΣ!!! Εγώ είμαι του Κανένα. Ποννα βάλει ο Κανένας για βουλευτής εν να πάω. Αριστεροί τζιε δεξιοί να πιαν που τα τρία νομοσχέδια το μυαλίττερον! Εγώ δεν παω! ΤΕΛΟΣ! Έτσι τζι αλλιώς εγώ εν θα είμαι καν δαμέ αλλό 6 μήνες, γιατί να πάω?! "Μα γίε μου οι κομμουνιστές πάσειν όπως τα ρίφκια τζι εμείς να μεν πιέννουμεν?!" Όι παπά! Τζιε εμείς ΡΙΦΚΙΑ είμαστεν! Γάλακτος θέμας. Αφού κανένας εν θα φτηνίσει τα τσιάρα, κανένας εν θα μου δώκει μια που τες 15 συντάξεις του να σπουδάσω τζι κανένας, μα κανένας εν θα σε φήκει να πάεις πίσω στον Πλατύβουνο σου! ΑΡΑ?!?



Υ.Γ. Ναι ξέρω το θεωρείται αβουλία τζιε αδιαφορία η άρνηση ψήφου. Στη γενιά μου λαλούν το αγανάκτηση τζιε ρεαλισμός.

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Εξανάρτα!

Τζιε είμαι εγώ! Δηλαδή όι ακριβώς εγώ..αλλά πάλε!

Έννεν εύκολο τελικά να ζιείς τζιε να είσαι εσύ, πρέπει να αθθυμίζεις τον εαυτό ναν ο εαυτός του..! Όσοι αντέχετε τον σκεπτικισμό θκιαβάστε το τελευταίο βιβλίο του dan brown (Το χαμένο σύμβολο), τούντην φορά λαλεί παραπάνω αλήθκειες που κάθε άλλη φορά.
Τζιε εγώ που μιαν εφτομάδα πριν το θκιαβάσω εμελετούσα Kahlil Gibran έμαθα πολλά θαυμαστά πράγματα για το θεό τζιε τη φύση του αθθρώπου.

Πριν κανένα μήνα που ήμουν χωσμένος μες τα υπόγεια της ψυσιής μου, τα σκοτεινά, να γυρεύκω τον Ξενήν που τον έχασα τζιε το θεό μου που εξέχασα, ήβρα πράματα που ενόμιζα ότι εν υπήρχαν πλέον! Κάτι πράματα που τα λαλούν αυτοπεποίθηση τζι αυτοεκτίμηση, κάτι πράματα σαν ποτζίνα που βρίσκεις μες το μπαούλο της γιαγιάς σου που επέθανε που ήταν ο χριστός μιτσής, τζιε τζίζεις τους τζιε ξυπνούν οι αναμνήσεις μιά μιά... αγάπες τζε παινέματα..

"Μα είχα τζιε ποτούτο κάποτε...?!"

Ναι είχα! Τζιε εξανάβρα το! Τζιε αγαπώ το ακόμα!

Με λλία λόγια ήβρα φως μες το υπόγειο, τζιε τωρά που ήβρα το φως εν να εξερευνήσω το υπόγειο μου παθκιάν παθκιάν. Τζιε για να τα καταφέρω έβαλα κανόνες. Όπως τον Μωυσήν με τες πλάκες του. Τζι ανάθθεμαν με αν ξαναπατήσω τους όρκους μου, εν έσιει πιο μέσα που το υπόγειο, να πάω τζιε να χαθώ. Γιαυτό ακολουθώ τους κανόνες μου πιστά

















(που έχουν τζιε τζίνοι εξαιρέσεις όπως ούλλοι οι κανόνες).