Εν θέλω να φύω, εν θέλω να φύω, εν θέλω να φύω, εν θέλω να φύω, εν θέλω να φύω, εν θέλω να φύω, εν θέλω να φύω, εν θέλω να φύω, εν θέλω να φύω, εν θέλω να φύω, εν θέλω να φύω...
Δηλαδή τούτη η ζωή εν τόσον άδικη σε σημείο αηδίας. Την μιαν θέλω να φύω που τον ιούνην (πράμα που σημαίνει περνώ γενέθλια μόνος μου στη ξενιθκιάν), τζιε την άλλην φέρνει τα έτσι η τύχη τζιε πρέπει να φύω πολλάααααα πιο μετά τζιε καταρκούμε θεούς τζιε δαίμονες. Τζιε ύστερα ίναμπου γένεται?!?! Ε τα γνωστά..η ζωή γαμά με κανονικά τζιε αρέσκει μου θέμας!! Ξεκινώ τζιε περνώ ωραία (για πρώτη φορά μετά που τόσην κόλασην), εν θέλω να φύω (εμπεδώσετε το οξά ακόμα?), τζιε είμαι σαν την μούγιαν την ώρα που πνίεται μες τον καφέ σου, δηλαδή απολαμβάνω την στιγμή μου την τελευταία ρουφώντας όση καφεΐνη μπορώ!
Εν ιξέρετε ίντα ωραία νιώθω, τζιε πόσα πράματα θέλω να πω τζιε να κάμω τωρά που θωρώ να κοντεύκει η ώρα που ννα μπω μες το airbus. Λάιφ σακς μαν.
Το τραούδιν που ακολουθεί αφιερωμένο σε μια κοπέλα που δεν εγνώρισα ποττέ τζιε αν ούλλα παν καλά εν να πάω να της πάρω λλία λουλλούδια στον τάφο μαζί με τον άθθρωπο μου.
"Βάστα με στην αγκάλη σου, ώσπου να φκει η ψυσιή μου"
ΥΓ to whom it may concern, εψές επέρασα μιαν που τες πιο ωραίες τζιε έντονες νύχτες της ζωής μου τζιε αγκάλιασα τον πιο σημαντικόν άνθρωπο με τρόπο που ούτε εγώ εν επερίμενα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου