Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Καρκιά μου γρουσή... αναπνιά μου... όνειρον που σε θωρώ κάθε νύχτα ατέλειωτα... λείπεις μου... λείπεις μου αφόρητα..





Καλώς μας όρισες πίσω κούκλα μου..!

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

Το γράμμαν που έστειλα της Νεράιδας

-Στις μουσικές των τρένων χορεύουν οι νεκροί... Στα λόγια των νεκρών, οι νέοι. Εξυμνούσαν της γυναίκας τη φωνή.

-Ερινύα μου τζιαι Ρήαινα, φως των αμμαθκιών μου, βοήθα με..

-Γελά δ' ο μωρός, καν τι μή γελοίον εί!

-Ψυσιή μου........

-Των αστεριών το φως, πικρό, έλουζε τους μικρούς, κόκκινους, ώμους της.. Σαν κλάμα, μαύρο, γοερό κτένιζε τα μαλλιά της. Και η γλώσσα της γυναίκας αυτής ήτο στυφή.

-Έναν κομμάτιν ουρανόν, ασήμιν κρεμμασμένον, ανάμεσα στα στήθη σου μόνον για να θυμάσαι..

-Ένας πόθος κρυφός, ένα δάκρυ, ένας Κροίσος σωστός, ένα λάθος..

-Ανάθθεμαν τα πάθη μας τζιαι τα αισθήματα μας μέσα. Έρωτας του κλώτσου τζιαι του πάτσου..

-Καλημέρα. Καλημέρα γαλανό, ουράνιο πέπλο των ματιών που αγαπώ, δι'ού το φως εγένετω..

-Δώσ'μου νάκκον Έλεος τζερά..εν αγράμματη η αγάπη. Εν αγράμματη, αμμά βρίσκει τα λόγια..

-Ελπίζω ν'ακούς τα τύμπανα του πολέμου, τη νηνεμία της καταιγίδας και την καταστροφή..

-Καταστροφή εσού είσαι καρκιά μου...εσού..

-Σ'αγαπώ...

-Κι εγώ...


Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Των κολλημάτων

*Αφορμή για το post εν ο καφκάς του θηλυκού τζιαι το σχόλιον της Ουφ! στην προηγούμενην ανάρτηση.

Άμμαν είσαι πλοιούιν μιτσίν βουράς να πάεις που λιμάνι σε λιμάνι, αππώνεσαι που τον αέραν της ελευθερίας τζιαι καταπίννεις λαίμαργα κάθε τζινούρκον προορισμόν δίχα να σκεφτείς τες συνέπειες, μήτε τες βραχυχρόνιες, μήτε τες μακροχρόνιες. Είσαι ένας αέρας που φυσά σαν στρόβιλος τζιαι ούτε που σου περνά που τον νουν πως εν να γίνεις, κάποτε, νηνεμία.

Ύστερα γινήσκεσαι κότερον τζιαι θκιαλέεις αγέρωχα τζιαι αλαζονικά τους προορισμούς σου. Ξέρεις που θάλατταν, ξέρεις που γην, που φουρτούνες τζιαι που πλούτη, απύθμενα, των ωκεανών. Τζιαι μπορείς να επισκευθείς ό,τι θέλεις! Μπαίνεις με την πλώρην ψηλά σε λιμάνια που γουστάρεις, τζιαι που έσιεις τα αρτσίθκια να πάεις.

Κάποτε γίνεσαι κρουαζιερόπλοιον, πάμπλουτον τζιαι περιττόν. Πάεις όπου σε πάρουν οι αναμνήσεις τζιαι οι κάβλες. Μιαν αμμαθκιάν εν δικλάς να δεις πλοιούθκια αμάθητα της αρμύρας τζιαι της καταιγίδας. Είσαι άρκοντας των νερών τζιαι ακολουθάς έναν σκέδιον μιαλλύτερον που λλόου σου, έναν χάρτην.

Στο τέλος γίνεσαι μια μαούνα. Μπαίνεις στα μιαλλύτερα λιμάνια των τζιαιρών. Νικάς τες μιαλύτερες φουρτούνες των νερών τζιαι των ανέμων. Βρίσκεις έναν λιμάνιν τζιαι λιώνεις μέσα του. Αφήννεις την σκουρκάν σου να σε τυλίξει τζιαι να σε πνίξει. Τζιαι εσύ, που έρεξες το νερό στο κολύμπι, που εφύσησες πιο δυνατά που τον Πουνέντην, γίνεσαι κομμάτιν σίερον που βυθίζεται τζιαι πιάννει μέσα του φωλιές ψαρκών τζιαι οστράκων, φυτζιών τζιαι μαλακίων τζιαι κοραλλιών. Είσαι πλέον κομμάτιν του λιμανιού, ενός τζιαι μόνον λιμανιού. Εμπάρκαρες τζι έμεινες. Ο Πλοίαρχος σου εκατέβην στη στερκάν, άψεν την πίππαν του, εχάιδεψεν το γένιν του το άσπρο τζιαι το ταλαιπωρημένον, τζι έπιαν την στράταν για έναν καφενέν κλειστόν. Επήρες μαζίν σου έναν ναύτην μιτσήν τζι έναν γέρον. Οι αναμνήσεις που πόρνες τζιαι αγάπες που ελιώσαν στη στερκάν, εσαπήσαν πας το κατάστρωμαν σου μες τον βυθόν. Οι σιωπηλές βάρδιες εμουχλιάσαν πας το σίερον σου. Εν έσιεις τίποτε να περιμένεις πιον. Έκρουσες τζι επήρες τα ούλλα μαζίν σου.

Αν εκατάλαβες τι θέλω να πω καλώς. Αν όι θκιάβασε τζιαι δαμαί.
Ούλλοι κολλούμεν κάπου τζιαι "πεθανίσκουμεν" κάποτε. Καλώς ή κακώς μερικοί άνθρωποι αγαπούμε μόνο μια φορά, είτε αξίζει είτε όχι. Άμμαν είσαι μωρό που εν εμεγάλωσεν ακόμα, αλλάσσεις λιμάνια τζιαι αθθρώπους εύκολα, άμμαν ωριμάσεις μαθθαίνεις να ξεσκαρτάρεις τζιαι να θκιαλέεις, όταν γεμώσεις που εμπειρίες μαθθαίνεις να αφήννεις την μοίρα να παίξει μόνη της αλλά τζιαι να προστατεύκεσαι που την κυκλοθυμία της ζωής. Έρκεται όμως τζιαι μια εποχή που βρίσκεις έναν λιμάνι τζιαι γύρνεις τζιαμαί. Αφήννεις την καρθκιά σου τζιαι ό,τι θέλει ας γενεί. Εν φοάσαι πιον την μοίρα γιατί έζησες.

Πρέπει να περάσεις τα στάδια έναν-έναν, να ζήσεις, να πάθεις τζιαι να μάθεις.
Εκτός τζι αν εγεννηθείς μαούνα...





Ερινύα μου μιτσιά, το πάθος, εσύ, τζιαι το λάθος, θέλω να το θκιεβάσεις τούτον καλά τζιαι να πιάσεις το μήνυμαν που με λέξεις σου στέλνω.

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

Krasnaya Ploshad

Ότι ώραν τζι αν ξημερώσει εν νύχτα, ότι μέρα τζι αν ένι εν όφκερη... Κάθε μαρασμένη χαραυγή τζιαι κάθε μαύρη Σελήνη που σηκώνει την παλίρροια του γαιμάτου μου, αφήννει με σταυρωμένον πας τα σιείλη σου, να κρέμμουμαι ως να ξεψυσιήσω... Εν εβαρέθης, κόρη τ'ουρανού, να βουράς που πίσω μιαν ανέμην...; Δίκλα τζιαι πάνω μου Ρήαινα της καρθκιάς μου...δίκλα τζιαι πάνω μου...


Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

Για θκυό Αθθρώπους

Σκέφτου να είσαι 17. Είσαι Λεμεσιανός τζιαι πάεις να δεις μια φίλη σου Λευκωσιάτισσα. Έναν πολλά ξεχωριστόν άθθρωπο που σε βοήθησε πολλά τζιαμαί που εν είσιεν κανέναν άλλον δίπλα σου. ια βιολεττί αρκούδα.) Φεύκει γλήορα γιατί μεινίσκει τζιαι στ'ανάθθεμα που την πρωτεύουσα. Μεινίσκεις με κάτι ρεμάλια-καλά παιθκιά παρέες της μες το Neverland.

-Ρε παιθκιά έσιει πούποτε δαμαί γυρών που να παίζει ελληνικό rock???

-Ναι ρε πελλέ άνετα! Εν ο Apache δαμαί δίπλα στο Εναλλάξ, εν πολλά δυνατοί!

-Εν για τον Κινέζο που τους λαλείς ρε??

-Ναι μαλάκα θέλουν ελληνικό rock τα κοπελλούθκια τζιαι είπα τους να παν.

-Πιαίννετε πελλέ, εν μουσικάρες οι αθθρώποι!

Κατεβαίνεις μες σε ένα διατηρηταίο. Θωρείς έναν άνθρωπο τεράστιο με ούλλη την σημασίαν της λέξης (τζιαι εν μιλώ για το έξω αλλά για το μέσα του). Μεινίσκεις με αννοιχτό το στόμα στην εκφραστικότητα τζιαι στο πόσο νιώθει τα τραούθκια που λαλεί.
Θωρείς τον κιθαρίσταν του (τότε ένας ήταν). Μαθαίνεις ότι φωνάζουν τον Τρύπιο γιατί εν πελλαμένος με Τρύπες. Γίνεται το ίνδαλμα σου γιατί ο τύπος παίζει τα αντεροβλαγκοσύκωτα του χαλαρά σαν βαρκέται.
Ούλλους μαζίν λαλούν τους Αμνησία. Ευτυχώς που επροσπεράσαμεν τους Λωτοφάγους τζιαι εμπήκαμεν Εναλλάξ τελικά.

Περνούν τα χρόνια. Περνάς Μιαν Φάουσα Πράματα. Οι Αμνησία διαλύουνται. Μαράζιν.
Συνεχίζουν να περνούν τα χρόνια. Μια Τραγουδίστρια που χορεύκει γνωρίζει σου μιαν τραγουδίστρια που το Θέλει. Πολλά.

Περνά ακόμα λλίος τζιαιρός. Οι Αμνησία ανανεωμένοι ξανά πας τη σκηνή τζιαι μάλιστα έρκουνται τζιαι Λεμεσό!
Η καινούργια τραγουδίστρια που εγνώρισες φκαίνει πας τη σκηνή να τραγουδίσει με τον καλλύτερο τραουδιστή που έφκαλε τούτος ο πουστότοπος.

Ηύρα για λλίον το πλατύ χαμόγελο της εφηβείας μου μαζίν τους. Ξεχωριστά τζιαι μαζίν.






Burden

Έν τζι είπα φταίεις, απλά εν άδικον..



*This music only works if heard LOUD.



*This music will only break your heart.

Θκιαλέεις τζιαι πέρνεις, τζιαι τα θκυό εκφράζουν με αφάνταστα τωρά.

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011