Το γράμμαν που έστειλα της Νεράιδας

-Στις μουσικές των τρένων χορεύουν οι νεκροί... Στα λόγια των νεκρών, οι νέοι. Εξυμνούσαν της γυναίκας τη φωνή.

-Ερινύα μου τζιαι Ρήαινα, φως των αμμαθκιών μου, βοήθα με..

-Γελά δ' ο μωρός, καν τι μή γελοίον εί!

-Ψυσιή μου........

-Των αστεριών το φως, πικρό, έλουζε τους μικρούς, κόκκινους, ώμους της.. Σαν κλάμα, μαύρο, γοερό κτένιζε τα μαλλιά της. Και η γλώσσα της γυναίκας αυτής ήτο στυφή.

-Έναν κομμάτιν ουρανόν, ασήμιν κρεμμασμένον, ανάμεσα στα στήθη σου μόνον για να θυμάσαι..

-Ένας πόθος κρυφός, ένα δάκρυ, ένας Κροίσος σωστός, ένα λάθος..

-Ανάθθεμαν τα πάθη μας τζιαι τα αισθήματα μας μέσα. Έρωτας του κλώτσου τζιαι του πάτσου..

-Καλημέρα. Καλημέρα γαλανό, ουράνιο πέπλο των ματιών που αγαπώ, δι'ού το φως εγένετω..

-Δώσ'μου νάκκον Έλεος τζερά..εν αγράμματη η αγάπη. Εν αγράμματη, αμμά βρίσκει τα λόγια..

-Ελπίζω ν'ακούς τα τύμπανα του πολέμου, τη νηνεμία της καταιγίδας και την καταστροφή..

-Καταστροφή εσού είσαι καρκιά μου...εσού..

-Σ'αγαπώ...

-Κι εγώ...