Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Αθήνα, Χανιά, Θεσσαλονίκη

ΠΡΟΣΟΧΗ! Ακολουθεί ποστ-γίγας.



Έναν έχω να πω. ΔΕΟΣ. Έλειψα μιαν εφτομάδα στην μητέρα πατρίδα τζιαι έτσι εμπειρία εν εξανάζησα. Είμαι εξουθενωμένος λόγω των συνεχόμενων, πολύωρων ταξιθκιών αλλά επέρασα Τ-Ε-Λ-Ι-Α!

Εξεκινήσαμεν που Λάρνακα με Ολυπμιακή. Επαγγελματίες. Μπράβο τους, καμμιά σχέση με την κρίση χωρκαθκιού που επέρασα με την Cyprus στην επιστροφή. Cyprus Airways λυπάμαι. Ποτέ ξανά.

Αθήνα. Μια πόλη γλίορη τζιαι ξένη. Αλλά γενικά αν αγνοήσεις μερικά πραματούθκια τζιαι χαζέψεις λλίο την αρχιτεκτονική περνάς πολλά ωραία. Ευτυχώς μισή μέρα ήταν.

Πειραιάς. Λερωμένη περιοχή. Γενικά η Ελλαδάρα μας έσιει ένα προβληματούι με τα σκουπίθκια. Λογικό, με τόσον πληθυσμό. Καράβι που τζιαμέ (με πανέμορφο όνομα: Λατώ) για Χανιά. Επέρασα μιαν νύχτα μουθκιασμένη τζιαι περίεργη. Εσυζητήσαμεν καμπόσα στην κάτω κουκέτα ακούοντας τους μαθητές κάποιου σχολείου να ξεφαντώνουν κρατώντας μπουκάλια αλκοόλ όλη νύχτα. Εφκήκεν να πάρει αέρα. Έκαμα λλίο διαλογισμό για να δώκω τζίνα που πρέπει σε τζίνην που πρέπει.

Εφτάσαμεν στα Χανιά. Είμαι άυπνος τζιαι ταλαιπωρημένος που την εναλλαγήν αεροπλάνο-μετρό-καράβι. Εφέρναν τζιαι τους μετανάστες τζίνη την μέρα με το καράβι μας τζιαι ήταν χαμός. Η γλώσσα τους κουράζει το αυτίν έννεν όπως την δική μας που τζυλά όμορφα. Επιάσαμεν λεοφορείο να μας πάρει κέντρον. Όπως τους χαντούς επιάσαμε ταξί που το κέντρο να μας πάρει στο ξενοδοχείο που ήταν ένα στενό πιό κάτω! Εννοείται ότι ήταν κλειστά ούλλα, ήταν εν ήταν 7 το πρωί.
Αν τζιαι διαλυμένος επαρατηρούσα τα πάντα γυρώ μου. Τα Χανιά εν τέλια, κάθε έλληνας πρέπει να πάει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του. Έσιει τζίνα τα γραφικά τα σπιτούθκια τζιε δρόμους πέτρινους τζιαι εν ούλλα πας το λιμάνι με τα φανάρκα του τζιαι τη μυρωθκιά της θάλασσας. Εν ένιωσα ξανά έτσι πράμα. Τζιαι η κρητική φιλοξενία εν δέκα σκαλιά ανώτερη που της υπόλοιπης Ελλάδας! Εν θα μιλήσω καν για την κυπριακή, στην Ελλάδα το πιο αγενές πράμα που εν να ακούσεις εν επίμονους ικέτες να θέλουν λεφτά. Εμείς εν είμαστε μαθημένοι δακάτω τζιαι λυπούμαστεν τους. Τα μωρά παραπάνω.
Ένα θα σας πω. Δεν εξανάδα τόσα πολλά μωρά μαζεμένα όσα είδα στην Κρήτη. Μωρά να κρατούν τους γονιούς τους που το σιερούι, μωρά ικέτες, μωρά με μπαλόνια, μωρά πεινασμένα, μωρά να κρατούν σιυλλούθκια, μωρά να πουλούν χαρτομάντιλα, είδα τζιε θκυό κουκλάρες 4-5 χρονών να κρατά η μια την άλλη που το σιέρι τζιε η μια που εφαίνετουν λλίο πιο μεγάλη να κρατά μια μεγάλη γενέκα. Μακράν το ομορφόττερο θέαμα που αντίκρυσα σε ολόκληρην τη χώρα σε μιαν εβδομάδα.
Επισκεφτήκαμε τζιαι τους τάφους των Βενιζέλων. Αναστέναξα καμμιά δεκαρκά φορές. Απαγορεύεται να παντρεφτώ πλέον, αλλά αν επαντρέφκουμουν ποττέ εν να ήθελα να γίνει σε τζίνο το εκκλησούι τζιαμέ. Εγώ, η αγάπη μου τζιαι οι κουμπάροι. Κανένας άλλος. Εν να είχαμεν ούλλα τα Χανιά στα πόθκια μας τζιαι τους τάφους θκυό Βενιζέλων δίπλα μας. Ίντα άλλον να έθελα??
Ακόμα κάτι, στην Ελλάδα ξέρουν που φαΐ αλλά έτσι φαΐ σαν της Κρήτης εν θα έβρετε αλλού. Τζικάτω τα φαγιά έχουν πολλά έντονη γεύση. Την γεύση που πρέπει. Πίνεις φραπέ τζιαι νιώθεις σαν να έβαλες τη γλώσσα σου μες το κουππούι του νέσκαφε. Τρώεις ρύζι (γαμοπίλαφο συγκεκριμένα) τζιαι νιώθεις το χώμα που το μεγάλωσε, το νερό που το πότισε, ακόμα τζιε το δρώμα τζίνου που το έσπειρε μες το στόμα σου. Τρώεις ζουμερό που την Κουκουβάγια τζιαι αναστενάζει η ψυσιή σου ξαλάφρωμένη. Τζιε εν έσιει τσιγκουνιές. Όπου πάεις εν να σε τζιεράσουν τσικουδιά τζιαι μαντινάδα. Έφερα τζιαι πίσω λλίο ρακόμελο για να θυμούμαι όποτε πίννω καμμιάν. Τζιαι μασιέρι κρητικόν που λαλούν εν δώρο παντοτινής φιλίας. Τζιαι βίλλον ανοιχτήρι που έκαμα δώρο της μιας της Ερινύας για να γελούμεν.
Εμεινίσκαμεν σε ένα δωματιούι πούππα. Καλύττερον που το σπίτι μου. Εμπορούσα να τζιοιμούμε μες την καρκόλα τζίνη για πάντα. Αποκάλυψα λλίον τον εαυτό μου τζικάτω, ετσαλακώθηκα, εκαύλωσα, αναστέναξα, επέρασα ωραία. Ήπιαμεν τζιαι το ναργιλέ μας μια νύχτα, ήπια τζιαι μπύρα ρεθμνιώτικη ξανθιά που μου άρεσε πάρα πολλά, έφα καλτσούνια τζιαι τζίνα τα ποξαμάθκια με τη φέτα τζιαι την τομάτα. Κάποτε εν να ξανάρτω για να μείνω Κρήτη μου...τούτον υπόσχουμαι σου το. Αν ήταν να αφήκω κάπου τα κόκκαλα μου τζιαμέ θέλω να είναι.

Ετελιώσαν τζιαι οι μέρες μας στην Κρήτη...ήρτεν η ώρα να πάμεν Σαλονίκη!! Πιάνεις το λεοφορείο που τα Χανιά, πάει λιμάνι, μπαίνει μες το πλοίο, φκαίνει Πειραιά τζιαι πιάννει τον δρόμο για τη Θεσσαλονίκη.
Διόδια, διόδια, διόδια...Ελαοτζοιμούμουν μες το λεοφορείο γιατί περιττόν να σας πω πάλε εν ετζιοιμήθηκα μες το πλοίο με τους μιτσιούς να μάχουνται ούλλην την ώρα. Έξι ωρούες ταξίδι, μια χαρά την εβολέψαμεν.

Σαλόνικα. Μια πόλη που θα εμπορούσα να γεννηθώ τζιαμέ. Να μεγαλώσω τζιαμέ τζιαι μετά να την αφήκω πίσω. Τζιπάνω εν ούλλα χαλαρά. Καμμιά σχέση με την Αθήνα. Οι ρυθμοί εν αργοί τζιαι απολαυστικοί. Τζιαμέ τζι αν ξέρουν που φαΐ! Μπορεί να μεν έχουν έντονη γεύση όπως της Κρήτης, αλλά τζίντα τσουρέκια του Τερκενλή τζιαι τα σαγανάκια τζιαι το μπουγιουρντί εν τα ξιάννω με τίποτε!!
Επερπάτησα δίπλα που τον Θερμαϊκό, είδα τον Λευκό Πύργο που κοντά τζιαι το άγαλμα του Μέγα Αλέξανδρου. Έφαα βροσιήν χαλαρήν τζιαι αγαπησιάρα τζιαι μετά εγόρασα τριαντάφυλλο που τον πιο τέλιο μιτσή που είδα. Εχάρισα της το. Πρώτη φορά έκαμα έτσι κίνηση..εφοίτσιασε με λλίο μετά. Είχαμε κάμποσα να πούμε τζίνες τες μέρες. Εκαρτερούσαμεν να τζιοιμηθεί ο αρφός της τζιαι επέφταμεν αγκαλιά τζι ελέαμεν τα δικά μας.

Έχω πολλά να σκεφτώ ως το Πάσχα πον να κατεβεί Κύπρο. Είπεν μου πολλά, είπα της λλία. Εποσιερέτησα την χαλαρά σάννα τζιαι είχα ούλλην την ζωήν μπροστά μου. Έκαμεν με τζι εδάκρυσα με μιαν της κουβέντα. Πρώτη φορά να μου σιωνωστούν μπροστά που άλλον. Έτο αλλό ναν πράμα που με φοΐτσιασε...Εν θέλω τζιαι τέταρτη Ερινύα. Έχω όρκους να κρατήσω.

Πάντως επέρασα πανέμορφα. Μιαν εβδομάδα πάνω τζι εξανάβρα τον εαυτόν μου. Εχρειάζουμουν το πολλά τζι ας εξαντλήθηκα, τζι ας αρρώστησα μόλις ήρτα πίσω. Αλλά τωρά...κενό. Ενιξέρω πως να συνεχίσω που δαμέ τζιαι δα. Θέλω να ξαναφύω μιαν τζιαι καλή. Τζι εν να αφήκω ανοιχτές τες πόρτες. Όποιος θέλει να με ακολουθήσει ας το κάμει. Αν με αφήκετε να φύω μόνος μου το κρίμα πας την τζιεφαλή σας. Εγώ μια βολά τον όρκο μου εν να τον κρατήσω. Αφού εν άλλαξεν τίποτε δακάτω, εν ούλλα όπως τα άφηκα. Εκτός που ένα τζινούρκο σκουλούτζι που εβλάστησε της μιας της Ερινύας που τες τρεις... Τζιε αποτέλεσμα, μια ελπιδούα τόση δα που εβλάστησε μέσα μου εμένα.

Κατά τα άλλα το μούθκιασμα συνεχίζεται. Ελπίζω ναν που το ταξίδι.

Πάντως στα Χανιά τζιαι στη Σαλόνικα να πάτε, εν θα το μετανιώσετε.

4 σχόλια:

misirlou είπε...

Αλλά τωρά...κενό. Ενιξέρω πως να συνεχίσω που δαμέ τζιαι δα. Θέλω να ξαναφύω μιαν τζιαι καλή. Τζι εν να αφήκω ανοιχτές τες πόρτες. Όποιος θέλει να με ακολουθήσει ας το κάμει....
Ate fiame pamen na kamoumen kanena metaptixiako, 2o,3o ptixio na pame na vroume kamia douleia tis prokopis europa einai afti j mavrin petran piso masssss!!!!! psinese???? :)

Ξενοφίλιος είπε...

heh εγώ είμαι ήδη ψημένος! Φεύκω -αισίως- για Αγγλία τζιαι όπως εθκιάβασες "αφήνω ανοιχτές τες πόρτες", άτε τζιαι γυρεύκω συγκάτοικο ;) =p

misirlou είπε...

ateeee!!!!!!!!!! me2 me to kalo!!! anemo sti primni mas kai aera sta pania mas kalo!!!!!

Ξενοφίλιος είπε...

xD εδέχτηκα