Πόσο καιρό έχω να κλείσω τις αγκάλες μου στους ώμους σου..? Πόσο καιρό έχω να νιώσω, απ'το χέρι σου, ένα χάδι..? Η μυρωδιά σου πάντως κάθε μέρα είναι μαζί μου...και η σκέψη μου κάθε λεπτό ταξιδεύει και σε βρίσκει... Πόσο άδικος ο έρωτας της φιλίας σου...πόσο άδικος... Μην είναι πεπρωμένο ανεκπλήρωτο οι ζωές μας? Κι αν πρέπει να σκεφτούμε ξανά πού βαδίζουμε? Ποιός μας αξίζει και ποιού αξίζουμε? Καρδιά είναι και χτυπάει και πονάει, μα, μερικές φορές, αξίζει να την σταματάς και να την βάζεις να σκέφτεται...
Σ'αυτή την τεράστια σκακιέρα της ζωής, που πάνω της τζογάρονται οι άθλιες ψυχές μας, πάνε τώρα χρόνια που την κίνησή μου έκανα να έρθω να σε βρω...δίπλα σου να ζήσω σαν έτοιμος από καιρό...μα πού είναι η βασίλισσά σου καρδιά μου? Πόσους αιώνες θα περιμένω να την κινήσεις προς εμένα...?
19/16/11 - Για την αγάπη στην καρδιά μου, που ήτανε φιλία μα και έρωτας τυφλός
2 σχόλια:
έτσι ένι ρε. συμβουλές εν μπορώ να δώκω. αν έβρω την άκρια πού ποτέ εννα σε ειδοποιήσω !
ποιός μπορεί να δώκει συμβουλές πας σε έτσι πράματα φίλε μου Εύρο..? είμαστεν ούλλοι κάτι κλωστούες που έναν τεράστιο περσικό χαλί τζιαι αγκομαχούμεν να βρεθούμεν δίπλα που την κλωστή τη χρυσή που θέλουμεν εμείς. Αν τα καταφέρεις ποτέ μάσιαλλα σου! Αμμά μπορεί να χαλάσεις το σχέδιον..
=)
Δημοσίευση σχολίου