Πού τέθνηκες κόρη, ω, κόρη του Έρωτος; Πού την ζωήν σου, ξεχνώντας με, άφηκες στα μακρά σου ταξίδια; Με αλκοόλην και ζάλην μ’αγάπησες. Με κρίματα πολλά τη μοίρα σου να σέρνουν, με βίασες να σ’ακολουθήσω. Αγάπησές με, άραγε, ποτές σου; Ένιωσες, άραγε, την στεγνή φλέγα του πόθου για εμέ; Κατάρα μακρινή τα βάσανά μου τρέφει, ω, γυνή. Ούτε στιλέτο στο στήθος να με σταματήσει δεν θα μπορούσε, μα, τελικά, με σταμάτησε. Δεν βαδίζω πια και δεν μεθώ, με πόρνες ασελγήματα πια δεν κάνω, σαν ναυτικός καπνό στα σωθικά μου δεν λαμβάνω, ούτε πονώ πια, ούτε πεινώ και διψώ. Τέθνηκες κι έζησα μόνος. Είμαι του Έρωτος άσεμνος σκλάβος, για πούλημα, και αφέντην έναν μόνο θεωρώ, της Αγάπης τον πέτρινο πόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου