Πέμπτη 1 Μαρτίου 2012

Lyubitʹ

Μην είναι παράνοια οι τέσσερις τοίχοι που μέσα κλείδωσα το ποιόν της ψυχής μου; Μην είναι ψυχεδέλεια η ασφάλεια που νιώθω κρυμένος βαθειά στη μοναξιά μου; Ο περίγυρος μου το ονομάζει αγάπη μα διαφωνώ. Αγάπη είναι αίσθημα βαθύ και απέραντο και γλυκό και πικρό και φωτεινό σαν τον ήλιο και σκοτεινό σαν την άβυσσο και πονεί. Σε παγώνει και σε καίει μα δε σε σκοτώνει, λύτρωση δε σου δίνει, δεν σ’αφήνει να ζεις. Αυτό που μ’αγκαλιάζει είναι βαθύ έρεβος και σκόνη, ακτίδα φωτός δεν φτάνει σε τέτοιο βάθος. Είναι πάγος που καίει την ανάσα σου, σαν να πνίγεσαι στον βυθό του ατλαντικού και να είσαι μόνος. Δεν έχει να κάνει με αγάπη αυτό που νιώθω, είναι αίσχος φρικτό, είναι ένας μαύρος Θεός δίχως οίκτο. Είναι Έρως ανεκπλήρωτος, μισός. Σαν τις αρρώστειες της ψυχής μ’αγαπάς, σαν την αυτοχειρία...

2 σχόλια:

TwistedTool είπε...

Νομίζω εν τζιαι παράνοια τζιαι ψυχεδέλεια τζιαι φόος τζιαι λαχτάρα, μαζί με το άλλο που λαλείς. Νομίζω.

Ξενοφίλιος είπε...

Εν μια ματσιά συναισθήματα τζιαι νώθεις τα ούλλα μαζίν τζιαι συγχίζεσαι μάλλον...