Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

Lzhi

"Το ψυχρό αεράκι της πόλης χτυπάει στο πρόσωπό μου απαλά. Συστέλλει το δέρμα μου και ασυναίσθητα γυρνάω το κεφάλι προς το γκρι τ'ουρανού με μάτια κλειστά. Δεν μπορεί να έχει γεννηθεί εδώ αυτός ο άνεμος. Είναι Μαΐστρός και έχει γεννηθεί σε μέρη μακρινά και ελεύθερα. Η πνοή του είναι, αναπνιά λευτεριάς, γι'αυτό το λέω. Σαν έχω το κεφάλι στραμμένο προς την τέλεια συνοχή της συννεφιάς, ανοίγω τα μάτια. Μπαίνει στο πεδίο όρασης μου η Ροτόντα. Ένα αυτοκίνητο περνάει αργά μπροστά μου στο στενό σοκάκι πίσω απ'το ρωμαϊκό οικοδόμημα, ένα ποδήλατο με προσπερνάει. Δεν είδα το πρόσωπό της, μονάχα τις γάμπες της που σαν κύμα ανεβοκατέβαιναν στα πεντάλια αργά. Ένα άρωμα τυχαία με αποσπά απ'τη ζάλη μου, κεντρίζει αναμνήσεις πικροθύμητες. Τον πέτρινο πεζόδρομο διαβαίνω αργά· αργά και ανέμελα. Πόσο εύκολα αδειάζει ο νους εδώ πάνω. Και πόσο ήσυχα είναι ανάμεσα στο πλήθος. Έχει μείνει κι αυτή η πόλη μισή πια. Περπατάς τόσο άψυχα κάτω απ'τον θρίαμβο του Γαλέριου ή απ'την ήττα, δίχως να σκέφτεσαι. Δεν πεθυμάς πια τους αρχαίους κόσμους. Μήτε καινούργιες αρχές ονειρεύεσαι. Πόλη, πόλη νοσταλγική, πόλη ξένη, δική μου, μόνο ν'αναπαυθείς πια επιθυμείς, να μην ζήσεις. Είναι τόσο ήσυχα, μα τόσο ήσυχα...
Ζάλη και μούδιασμα. Γιατί δεν έχει, πια, τίποτα αξία ξανά; Γιατί τ'οπερατικό σου τραγούδι την ψυχή μου αδειάζει; Λάθος, ω, λάθος! Συγχώρα με! Για μένα δεν έμεινε τίποτα. Για σένα δεν έγινα τίποτα. Με τη βροχή ίσως πέσει κι η Λύσις, να ξεπλύνει την λύσσα του κορμιού. Σ'ένα χαμόγελο είπ'αντίο, ένα δάκρυ μου πρέπει για αρχή. Πόλη αδειανή μη μ'αγκαλιάζεις, εσύ μοναχά με φιλοξενείς. Μάνα μου είναι η Κύπρος και αγάπη μου μια ανάμνηση θολή, μακρινή· ξέχασέ με. Δεν έχω μέλλον εγώ, είμαι σαν τ'αρχαία σου λόγια. Πλίνθος εγεννήθην, πλίνθος θνήσκω. Ξέχασέ με."

4 σχόλια:

TwistedTool είπε...

Ομορφκιές, μα σαν την Πατρίδα εν έshει ρε :)

Ξενοφίλιος είπε...

Ακριβώς τούτο, γιαυτό λαλώ της Πλανεύτρας να με ξηάσει, γιατί εγώ, either way, εν να επιστρέψω πίσω στην Πατρίδαν.

Μικρός Χείμαρρος είπε...

Όταν επήα στην Αγγλία, έστειλα μερικά ποστκαρτς την ώρα που ήμουν στο αεροδρόμιο. Σε ένα που τζείνα (που το έστειλα σε κάποιον πολλά αγαπημένο) είχα γράψει τούτο:

"Λένε ότι "Home is where the heart is". Έτσι λοιπόν, θα αφήσω ένα κομμάτι της δικιάς μου εδώ, μέχρι να ισχύσει το "Home is the World"."

Εν είμαι σίγουρη ακριβώς γιατί το λέω τωρά τούτο... Απλώς, ναι μεν μια εν η Πατρίδα, αλλά έτσι κι αλλιώς, κομμάτια σου αφήνεις παντού. Εν καλά να δένεσαι, τζαι να ζεις τους τόπους που πάεις. :)

Cheers :)

Ξενοφίλιος είπε...

Κάμνει μου εντύπωση που το λαλείς τούτον ΕΣΥ, ειδικά όταν μιλούμε για την Θεσσαλονίκη!!! Αλλά ναι, έσιεις δίκαιο, σπίτιν μας εν ο κόσμος. Βλέποντας το έτσι όμως, το δωμάτιο μας εν η Κύπρος. Όσο πελλαμώς τζι αν εν η κουζίνα, το σαλόνι, το play room τζιαι whatever(!), το δωμάτιο σου εν πάντα ο ΔΙΚΟΣ σου τόπος, ο ιερός σου τόπος, που κανένας εν μπορεί να σε πειράξει τζιαμαί. Εν ο τόπος μες το σπίτι, που νιώθεις ΣΠΙΤΙ. Ελπίζω να με πιάννεις ;p

PROST!!